Van de grote afstand zag ik precies hoe het mis ging, hoe de man al joggende zijn voet verkeerd zette, zijn been doorboog en hij viel. Met een goed hoorbare plons belandde hij in het water. Even golfde alles na en toen spartelden zijn armen boven water. Wilde paniek. De man riep hard om hulp – blijkbaar kon hij niet zwemmen. Wie gaat er nou joggen langs een kanaal als je niet kan zwemmen, dacht ik, terwijl ik erop af liep. Ik zag andere mensen erheen snellen die veel dichterbij waren, dus ik rende niet heel hard. Energie is een kostbaar iets geworden deze dagen.
De jongen en het meisje die het eerst arriveerden bij de drenkeling, stopten plots. De jongen begon te klappen en het meisje schudde met haar heupen. Het leek een bizar tafereel, totdat ik dichterbij kwam. Want het moet worden gezegd, de hulproepen van de man waren van een aanstekelijk melodieus niveau. Ook ik merkte plots dat ik aan het dansen was in plaats van een reddingspoging te ondernemen.
Al snel stond er een grote groep voorbijgangers uit hun bol te swingen op de prachtige hulpkreten van de verdrinkende man. Hoe wanhopiger hij het uitschreeuwde, hoe bewonderender de kreten vanaf de kade. De man kon er wat van ! Toen hij definitief kopje onder ging, klonk er een ontgoochelde teleurstelling onder het publiek. Beteuterd droop men af. Ik keek naar de wijder wordende kringeltjes in het water waar daarnet de man nog spartelde. Belachelijk dat niemand hem redde.
Ik besloot er thuis een boos internetstukje over te schrijven. Maar eerst moest ik nog even sigaretten gaan halen.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie