KutBinnenlanders.nl

Categorie: Marc Tiefenthal (Page 1 of 19)

In tijden van toenemende verdomming en groeiend nationalisme is het gepast, ha, erop te wijzen dat Marc Tiefenthal gemakkelijkheidshalve kan worden gecatalogeerd als Belgisch dichter, die zowel in het Nederlands als het Frans schrijft. In diezelfde context, stijgende verdomming en toenemend nationalisme, vraagt menigeen zich af waar de dichter verblijf houdt. Daar hij op twee plaatsen in de wereld verblijf houdt, dit is bilokaal woonachtig, heeft hij op het Groot Smoelenboek van de heer Sukkelberg, voor de lol Bobigny als woonplaats opgegeven. Kom hem daar maar niet bezoeken. Evenmin als in Menen, Ieper, Leuven, Bossière, Brussel, Antwerpen noch Temse, waar hij ooit gewoond heeft.

Wat een leven, kleine levensles

 

Kan er sprake zijn van een luizig luilekkerleven? Sluit het een het ander niet uit?

Een luizig leven kom je vaak tegen in Amerikaanse liedjesteksten. Echter niet bij mijn voorkeurzangers uit Cowboyland. Die hebben het ook niet over luilekker.

Hoe kom ik daarbij? Zomaar. Als daar sprake van zou zijn, zou het een leven zijn dat zich ver achter de schermen afspeelt. Wat niet geldt voor de appel- en perenteelt, doch dit terzijde.

Waar en hoe geraken we ver genoeg en vergenoegd achter de schermen? Terwijl we menen vooruitgang te boeken, worden de schermen almaar verder gezet. Zo blijven we bezig en komen er nooit achter.

Ik draai me om en stap het pluizig luilekkerleven binnen.

 

Uit de buis gegrepen

 

Zondagavond, rond negen uur. Dan hangt meer dan de helft van de bevolking voor de buis.

Buiten regent het. Dat helpt altijd. Dan verschijnt hij. Al leek niemand er op te wachten. Hij verschijnt en straalt. Zegt hallo, goede avond en iedereen blij, maar niet zonder mij.

Tien minuten spreektijd krijgt hij. De helft van het land heeft extra drank aangerukt en zit gekluisterd. Iedereen kijkt en luistert. Er zit publiek in de studio. Sorry dat ik studio zeg, tegenwoordig zal het wel anders heten. Platte vorm bijvoorbeeld. Podium misschien? Het publiek in de studio zit even erg gekluisterd.

Hij schittert, er is een ster geboren. Voetballer? Politicus? Schrijver? Doet het er toe?

Applaus na afloop. Iedereen scandeert: Colenbunders, Colenbunders, hop, hop, hop.

 

Dom, dommer, donsk

 

Het Vals Blok brak door in de jaren 1990, na de jaren waarin de Bende van Nijvel en de CCC een terreurbeileid hadden gevoerd uit naam van de staat teneinde een ruk naar rechts te veroorzaken, althans volgens de opdrachtgever.

Nu, dertig jaar later, heet het Blok Behang, nog altijd vals en neemt zijn aanhang almaar toe. Dat betekent dat het dertig jaar duurt om een deel van de burgers dom te maken.

Dat het zo lang geduurd heeft had er ook mee te maken dat onze democratie tegen het Blok moest worden beschermd door een pestkring er rond te trekken. Die is echter stilaan wat afgebrokkeld.

De hoofdbehanger wordt op de treurbuis opgevoerd alsof hij een normale politicus is. Hij wil zelfs een collega voor de rechter dagen die hem racist noemt. Want dat is hij dus wel. De rechter zal lachen.

De Russen ook, in hun vuistje. Domme treurbuis. Slimme Donski.

 

 

Spanning doorbreken

 

Ik zou het meer moeten doen, bellen met Jean. Betere ontspanning bestaat niet. We lachen van harte wat af en schuwen het drama niet. Hij speelt contrabas en blaast op klarinet. Soms speelt hij een potje slagwerk. Met de hand. Muziek is Jean, Jean is muziek.

Vroeger was er André, humor en drama. Maar hij dronk zich kapot. Zijn bovenkamer en zijn ledematen zijn nu wat zoek.

Nu er een nieuw jaar voor de deur staat en ik de deur open zet, breekt ook het moment aan voor de goede voornemens. Zoals vaker met Jean bellen.

En hopelijk nog altijd te kunnen fietsen. Twee manieren om spanning te doorbreken.

 

 

Mini maal twee

 

Waar de ene straat in de andere overloopt, om tot slot slechts een enkele straat te vormen, heet de ene Grote, zodat de andere dan de Kleine.

Wie het kleine ontbeert, krijgt de Grote Beer.

Maar het Hemelrijck?

Met de fiets ben je er zo aan voorbij. Met de auto zie je het nauwelijks.

Is het vagevuur kleiner dan de hel. Is de hemel het grootste rijk? Zo eenvoudig raakt het van de baan. De Grote Markt laat doorgaans geen plaats voor de Kleine. Grote gebouwen verdringen kleine.

Een grote auto of een kleine? Een korte rok of een lange? Een halve broek of een hele?

Hoe dan ook telt een schoen altijd voor twee.

 

Regen druppelt aanhoudend op mijn hoofd

 

(Maar dat betekent niet dat ik er treurig van word)

Misschien herkennen sommigen onder jullie in de twee voorgaande regels een lied. Misschien niet. Het is inderdaad een lied.

Onverschrokken, onverdroten vallen regendruppels neer. Uit de hemel. De aarde verwelkomt ze met veel appetijt.

Tussendoor had de mens, gewetenloos of geheel loos, de aarde bedekt met beton, asfalt, tarmac en tuintegels. De volgorde is willekeurig. De mens gunde de aarde geen regendruppels.

De mens kwam droog te staan.

Deze mens, die dit ultra korte kortverhaal huldigt, verkiest voor een poos verblijf te houden in de Condroz. Meteen vielen mij bij avondlucht en –licht alleenstaande bomen op. Het regende zachtjes. De takken leken te zingen.

Wat moest ik doen? Huilen of fluiten?

 

Lichtplek

 

Eerst was er een varkenslachthuis. Dat huis besloeg een groot deel van de wijk, omringd door drie straten en een parking. Het werd echter gesloten en helemaal afgebroken. Er staat enkel nog een bord dat aan het slachthuis herinnert.

De plek werd teruggegeven aan de natuur. Bomen en struiken tierden er welig, allicht woonden er ook dieren. Als bomen echter te groot worden kan je ze niet kappen zonder kapvergunning. En dat kost geld. De beheerder van de plek liet daarom alle struiken en kleine bomen rooien.

Meteen kwam er veel licht bij in de wijk. Nu zien we veel plassen en vogels.

De toekomst van het terrein ligt nog niet vast. Een vorig project om er een school te bouwen, ten koste van het plein aan de kant van de parking, werd door de buurtbewoners aan de hand van een petitie afgewezen.

Het zal de vogels worst wezen.

(eigen foto)

 

Wandelen

 

Zou ik het schrijven? Het is even geleden. Zit het lijden er nu op?

Zou ik het durven denken?

Aan het kruispunt naar rechts loop ik me stuk tegen de heraanleg van het volgende kruispunt. Dat wordt omgevormd tot een kruispunt voor fietsers. Auto’s niet langer toegelaten. Die worden weggeknipt.

Het is regenachtig. Ik draag mijn Bugatti, regenjas van Italiaanse snit, en mijn hoed. Een vrouw werkt zich over en door de obstakels die de werf moeten afschermen van verkeer, van auto’s over fietsen tot voetgangers. ‘Ze maken het niet makkelijk’, zeg ik. De vrouw haalt een oortje uit haar oor, ik herhaal. ‘Nee, helemaal niet. Het is een koers met hindernissen. U lijkt wel een detective.’

‘Vroeger rookte ik bovendien nog pijp’.

 

Winterprik

 

Het heeft niet veel weg van winterweer, o jee, weer zo’n sprankelende zin, zo’n dun laagje sneeuw, dat nauwelijks twaalf uur blijft liggen.

Het brengt ons heel even in stemming.

Het bezorgt de vogels een rotstemming. Ze vinden nauwelijks nog voedsel. Hun drinken bevriest.

Het heeft dus weinig goeds om het lijf. We gaan ook niet echt rillen. Noch worden we humeurig. We kijken onze buren met een glimlach aan. Ze zullen het later bezuren. Nu doen ze nog zoet.

Bij de bandenwinkels slinkt de voorraad winterbanden. Het vogelvet hangt weer volop in de bomen.

Hier zou ik moeten stoppen. Maar de radio speelt gepaste, licht romantische muziek, doorspekt met klokjesgeluid dat helder weerklinkt, weet je wel. Of weet je veel.

 

Spa m

 

Ik blijf het verzenden van pakjes vermijden. Ik bestel nagenoeg nooit via het internet. De pakjesbezorgers kunnen hun pakjes ook bezorgen zonder mij en ik bezorg mezelf geen extra zorgen.

Desalniettemin krijg ik om de haverklap berichten in mijn e-brievenbus dat een pakje alsnog niet kan worden geleverd omdat mijn gegevens onvolledig zijn. Ze bestaan gewoon niet.

Het systeem achter mijn brievenbus, een al te goor ritme of een kunstmatige intelligentie, klasseert dit soort berichten meestal als ongewenst. Spam dus. Op een enkele keer na.

Nu heb ik twee elektronische adressen, slechts een krijgt die valse berichten van valse pakjesbezorgers. Op mijn ander adres krijg ik ergere spam: Europol en co houden mijn surfgedrag nauwgezet in de gaten en heeft me betrapt op het bezoeken van webstekken met kinderporno. Vandaar een dagvaarding. Die verklik ik met een klik aan de cybermisdaadcel bij de eerste minister. Viespeuken.

 
« Older posts

© 2024 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑