KutBinnenlanders.nl

Categorie: Thomas Maarten van der Zwan (Page 1 of 3)

T.M. van der Zwan (10 augustus 1986) is schrijver van songs, korte verhalen en novelles/romans. In 2008 verscheen zijn debuut, de novelle ‘Een avond in Amsterdam’, in 2009 werd hij Tilburgs Dichttalent. Sindsdien worden zijn korte verhalen en gedichten regelmatig op sites (Gebroken pennen, Kutbinnenlanders) en in tijdschriften en bloemlezingen (Een blijvend souvenir van uitgeverij Aquazz, Aardige jongens) gepubliceerd. In 2011 is hij vooral druk met zijn band The Yonderlings, en werkt hij aan een nieuwe roman.

De spiegelkoepel

De sjamaan van de stam keerde terug uit de bergen na veertig dagen vasten en mediteren. Hij nam op de rug van zijn ezel een koepel van spiegelglas mee. 

In een visioen had de sjamaan namelijk een stem gehoord die hem zei deze koepel op het plein van het dorp te plaatsen, opdat alle stamleden zich eromheen konden verzamelen om zich als één stam gereflecteerd te zien.

Met veel eerbied werd de oude man onthaald. Al gauw werd het een ritueel binnen het stamgenootschap, om op speciale dagen in een kring rond de spiegelkoepel te staan.

Op een dag, reeds vele generaties na de dood van de oude sjamaan, kwam er een reizende koopman langs in het dorp. Hij stalde zijn waar uit op het plein, en verkocht sieraden en kleden aan de vrouwen. Toen viel zijn oog op de glazen koepel. Hij vroeg het stamhoofd waartoe deze diende, en het stamhoofd legde hem het ritueel uit.

‘U zou de spiegelkoepel kapot moeten slaan,’ zei toen de koopman tegen het stamhoofd, ‘dan kunt u de losse scherven aan elk stamlid apart verkopen, en kan men thuis in de spiegel kijken, in plaats van dat men alsmaar op het dorpsplein moet opdraven. Hoeveel leden telt uw stam?’

‘Maar liefst duizend leden, beste koopman,’ antwoordde het stamhoofd.

‘Zou u er bezwaar tegen hebben, O stamhoofd,’ vroeg de koopman, ‘als ik met deze hamer de koepel in precies duizend stukken sloeg? Dan verkopen wij deze voor een kleine prijs aan ieder stamlid, en delen we de winst!’

Het stamhoofd had wel oren naar dit plan, en aldus geschiedde. Met een ferme klap sloeg de koopman de spiegelkoepel kapot in duizend scherven. Hij verzamelde deze en stalde ze uit in zijn kraam.

De stamleden maakten eerst bezwaar. ‘Waar is onze spiegel gebleven? Wat heeft u ermee gedaan!’ riepen zij in koor. Maar toen de koopman uitlegde dat ieder vanaf nu zijn eigen spiegel had, verstomde het protest. Elk stamlid ging thuis een goudmunt halen en kocht voor zichzelf een deel van de spiegel bij de koopman. De koopman wikkelde zijn duizend goudmunten in een doek, pakte deze goed in, gaf het tevreden stamhoofd zijn deel van de winst, en trok verder het land in.

Sindsdien lag het plein er verlaten bij. Alle stamleden bleven het hele jaar thuis en staarden nu elke dag in hun eigen deel van de spiegel. Ze dachten daarin nog altijd de voltallige stam te zien, en hadden niet door dat ze enkel en alleen hun eigen gezicht bewonderden.

 

Pak de agenda maar: 26-10

Er is weer eens iets te doen!

Wat: Presentatie van ons VIJFDE boekje!

Wanneer: 26 Oktober aanstaande, ’s avonds (tijdstip volgt nog)

Wie: Iedereen met interesse want het wordt weer een leuk programma

Waar: Galerie Kokon, Stationstraat 38/40

Waarom: KutBinnenlanders.nl vijf jaar, vijfde boek, 14 auteurs, dus feestje!

Is de rug van het boekje niet fout: Ja, we kunnen niet Photoshoppen.

 

De ‘anti-pedo’ stickers van Henk Bres

Terwijl heel Nederland zich opwindt over Russische neonazi’s die homoseksuele jongeren martelen, is het in ons eigen land doodnormaal om ‘anti-pedo’ stickers op je auto te plakken. Deze foto van Henk Bres staat op Je bent Zoetermeerder als, een pagina met foto’s uit de stad waar ik ben opgegroeid. Spijtig genoeg verklaart ook deze pagina ‘110% anti-pedo’ te zijn. Pedoseksualiteit kun je immers ook boycotten, en als je er maar fanatiek genoeg mee doorgaat, verdwijnt het vanzelf.

 

Fly Sparks voor de Grote Prijs van NL!

Wat maakt de liveshow van Fly Sparks zo uniek en onvergetelijk? Niet alleen de knallende rockband, de drie beeldschone achtergrondzangeressen of de frontman Fly Sparks zelf zorgen voor het spektakel. Er is meer aan de hand, het publiek krijgt een eigenaardig onderbuik gevoel mee…



Waar zit hem dat in? Welnu: de songs. Deze popmuziek snijdt altijd aan twee kanten. De songs zijn geraffineerd en zorgvuldig gecomponeerd, maar blijven toch eenvoudig en catchy zoals de ware popsong betaamt. Door de uitdagende en scherpe teksten blijft deze band door je hoofd spoken – een eigenschap die ze van hun voorbeelden Lou Reed, The Rolling Stones en The Drums hebben geërfd. Fly Sparks is een rocksensatie die je niet uit het oog zal verliezen. “Let’s kickstart the rest of our lives!”

Help mee Fly Sparks in de kwartfinale van de Grote Prijs te krijgen! Luister op de site van de Grote Prijs van NL naar demo’s en bekijk live footage! En stem!

http://www.groteprijsvan.nl/deelnemer/fly-sparks/

 

AHJ Dautzenberg in de gevangenis

Op zaterdag 11 februari trad A.H.J. Dautzenberg op in PI Dordrecht.  Zijn vriend Thomas Maarten van der Zwan was er ook bij en zong een aantal liedjes van Johnny Cash. Het lukte hen om twaalf blikjes bier in de zwaar bewaakte gevangenis naar binnen te smokkelen. Hoe? Lees het volgende week in Revu. Leon Verdonschot maakte een reportage.

 

Nog één keer terugblikken

Pfff. We zijn weer een beetje – een béétje – bijgekomen van het Opperpater feestje. Wat een feest ! En bijna iedereen was er, en wat een sfeer, wat een muziek, wat een bier, wat een Opperpater. Ik wil er eigenlijk zelf verder niet veel meer over kwijt. Er zijn filmpjes van de avond gemaakt door Tilburgers.nl (dank !) en hierboven vindt u nog wat een journalist van het Brabants Dagblad dronken voeren oplevert. Zo. Nu even een rustig weekendje doen en langzaam eens aan het volgende boekje gaan denken.

O ja, u kunt de resterende Opperpater boekjes (er zijn er niet veel meer, schijnbaar) gewoon nog bij ons bestellen. Stuur ons een mailtje, een DM, een facebook bericht, of bestel via de webshop-image onderaan de rechterbalk. Tien euro mensen, voor het eerste en énige boek dat enkel uit QR codes bestaat.

 

‘Van De Daken’ a.s. zondagmiddag


De lente vieren met een middag poëzie? Of enkele van uw KutBinnenlanders.nl helden in vlees en bloed aanschouwen? Dat kan op zondag 25 april in Paradox, Tilburg. Dan is de eerste editie van ?Van de daken, een implosieve middag?. Vanuit verschillende kunstdisciplines wordt een brug geslagen naar de dichtkunst. Van muziek en dans, tot beatbox en theater. Het programma begint om 15.00 uur. De toegangsprijs is EUR 5,-.

Het programma is lekker afwisselend. En spannend, want we gaan een aantal kunstvormen met elkaar bestuiven. Benieuwd wat dat oplevert? Zorg dan dat je erbij bent in Paradox. En kom op tijd, want we beginnen precies om 15.00 uur!

Deelnemers: beatboxer Niek Dingemans, Esther Porcelijn, A.C.G. Vianen, Tilburgs stadsdichter Cees van Raak, Nick J. Swarth, Niels Duffhuës, Bandirah, Elsa Bosma, Thomas Maarten van der Zwan, Tom Pijnenburg en Frank van der Nieuwenhuijzen. Presentatie: A.H.J. Dautzenberg.

 

Kickass

(fragment uit ‘Heilig Solipsisme’ van T.M. van der Zwan)

De volgende ochtend zaten wij om zeven uur te vernikkelen in de huiskamer. De centrale verwarming moest nog op gang komen. De tafel stond nog vol met de lege glazen van het Ramses Shaffy requiem. We hadden al ontbeten en ons gedoucht en aangekleed.

      Ik droeg een grijs pak die voor mij veel te groot was, met daaronder een zwarte blouse die mij veel te krap zat. In kleding kopen ben ik geloof ik nooit zo goed geweest. Vaak sta ik in modewinkels na vijf minuten al te schelden op de kutmuziek die men daar draait. Toen ik een kassameisje eens vroeg of zij geen zelfmoordneigingen kreeg met die radio heel de werkdag aan, vertelde ze me dat je het op een gegeven moment niet meer hoort. Dat vind ik nog altijd grappig. Het gebeurt namelijk overal in de wereld dat mensen zo gewend zijn aan afschuwelijke dingen, dat ze niet eens meer echt lijken te gebeuren.

      -“Agendapunten opzetten.” begon Bingo plechtig.

      “Elke grote rockband uit de geschiedenis begint met data prikken.

      Ik weet zeker dat U2 zonder agenda’s nooit zo groot had kunnen worden.”

Hij haalde even diep adem, en vervolgde op gewichtige toon:

      -“Alle bands zijn in het begin net als wij nu: wel kickass, maar niet. Nog niet. Dus, we hoeven alleen maar onze agenda’s te trekken en een paar dagen uit te kiezen waarop we kickass gaan worden.”

Bingo was trots op zijn eigen plannen. Dat bewonderde ik altijd aan hem. Wie in deze wereld niet trots is op zijn plannen, kan maar beter een grafsteen uit gaan zoeken.

      Een agenda had ik niet. In een la vol rotzooi lag alleen nog een agenda van het studiejaar 2002-2003, die ik toen nooit gebruikte. Hij stond vol gekladderd met slecht getekende mannetjes. Ik tekende altijd in de les op de middelbare school, als ik stoned was. Omdat ik dat jaar bleef zitten, ben ik gestopt met agenda”s. Met stoned worden ben ik later ook gestopt.

Bingo had een planner in zijn telefoon. We besloten dat we daarin onze gezamenlijke muziekcarrière zouden uitstippelen. De eerste dag waarop we kickass zouden worden, werd vandaag. Vervolgens zouden wij om de twee weken steeds kickasser worden, om op 15 augustus officieel volledig kickassest te zijn. Toen alle data vaststonden gingen we naar de Turkse supermarkt in Tilburg-Noord. Daar werkte een vriend van Bingo’s vader, en die had nog een doos met precies honderd paar sokken over, die wij mochten hebben.

-“We nemen onze agenda?s mee.” zei Bingo. “Je weet nooit.”

Bingo’s vader heette Tigo Groenewegen. Hij was een krankzinnige man. In een uurtje tijd heeft hij eens zes kratten bij de Jumbo ingeleverd, een PC opgehaald bij een oude kennis, thuis met zijn jas nog aan een bezem over de vloer gegooid, een therapeutisch heet bad genomen, zich vlug aangekleed terwijl hij zes boterhammen at, het broertje van Bingo van school gehaald en mij laten zien hoe je Stairway to Heaven op de gitaar speelt. Dat was op een doordeweekse dag tussen twee en drie uur in de middag.

      Ik kwam al sinds mijn tiende bij Bingo over de vloer, maar heb nooit het idee gehad zijn vader te kennen, al mocht ik hem Tigo noemen. Hij was nooit thuis. Zijn vrouw ook niet, want zij was overleden.

      Bingo heeft tegen mij een enkele keer over zijn moeder gepraat. We hadden samen een optreden in een autogarage in Leiderdorp, en toen we buiten een sigaret rookten in onze pauze, vertelde hij uit het niets over die tijd dat zijn moeder stierf, en over een oom, die haar nooit bezocht in het ziekenhuis. Waarom ze in het ziekenhuis lag, zal ik nooit weten.

      Tigo was vader van het gezin. Bingo’s broertje keek heel erg tegen hem op, maar Bingo zelf niet. Hij was dan ook zelden thuis. Eigenlijk was hij altijd met mij. Soms dacht ik dat Tigo mij de vriendschap met Bingo kwalijk nam, maar ik heb daar nooit naar gevraagd. Hij had toch nooit de tijd gehad om mij te antwoorden.

Met een kartonnen doos vol sokken liepen we over het Piusplein. Het was Internationale Herdenkingsdag van de Holocaust. Dat hadden we in onze agenda?s gezien. We gingen naar de bibliotheek. Eenmaal binnen kozen we een rustig plekje bij het raam. Bingo had onderweg een stapel boeken meegepakt. Het waren stripverhalen en een boek over de holocaust. Ik bekeek zwijgend de foto’s uit Bergen-Belsen. Sommigen van die gezichten gaven mij het gevoel dat ze elk moment konden gaan praten. Bingo staarde naar buiten waar de regen neerzeeg op het Koningsplein.

-“Zie je die mensen?” vroeg Bingo. Hij wees naar de mensen die buiten liepen.

-“Ja.”

-“Die zijn dus geen ene reet waard. Daarom is die holocaust zo tragisch. Het was het bewijs dat wij geen reet waard zijn.”

-“Ja.” zei ik weer.

-“Laat ik het zo zeggen,” vervolgde Bingo, “mensen zijn net zo vervangbaar als sokken. Let jij ooit echt op je sokken? Nee, zul je antwoorden. Let jij ooit echt op de mensen? Nee, zul je moeten antwoorden.”

Ik klapte het holocaustboek dicht en zei:

-“Ik let op mezelf.”

-“Juist!” riep hij. Hij begon de sokken uit de doos te halen, en ze allemaal op de vensterbank uit te stallen.

-“Je slaat de spijker op zijn kop, Dries. Want wie alleen maar om zichzelf geeft, is niets waard. Toch?”

Nu gebaarde hij met zijn arm, alsof hij de rij sokken aan mij presenteerde.

-“Mag ik je iets vertellen?” vroeg Bingo opeens ernstig.

-“Natuurlijk.”

-“Het gaat over een droom die ik laatst had. En over een gezin. En over geluk, Dries, het gaat ook over geluk.”

Ik staarde naar het holocaustboek. Van geluk werd ik vaak somber. Geluk heeft meer met het casino te maken dan met blijdschap. Dat las ik eens ergens, en nog voor dat ik het snapte, wist ik dat het waar was.

-“Vertel.” zei ik, en ging met mijn hoofd op een sokkenpaar liggen.

-“Ik liep in de ochtend in de Jumbo, en had die nacht gedroomd over een witte wolf. Daar moet ik je eerst over vertellen. Over die droom.”

      Ik had mijn ogen dichtgedaan, en hoorde het geruis van jassen en voetstappen in de bibliotheek.

-“Ergens op een landweggetje kwam ik een witte wolf tegen. Een abnormaal grote wolf. Ze leek niet kwaadaardig, maar toch gromde zij en ontblootte zij haar tanden. Ik mocht er niet langs. Toen kreeg ik het idee mij als een nachtvlinder voor te doen, door te fladderen met mijn vleugels. De witte wolf leek hierdoor gerustgesteld, en zij liet mij passeren.”

      -“Dat is een goede droom, Bingo.” zei ik. Hij reageerde niet.

-“Toen ik wakker werd lag mijn deken op de vloer. Ik denk dat ik die als vleugel heb gebruikt in mijn slaap, en dat hij daardoor was gevallen.”

      Buiten begon het harder te regenen. Ik wist dat dit een lang verhaal zou worden, maar dat vond ik niet erg. Bingo kon goed vertellen.

-“Later die ochtend ging ik dus een pak koffie halen, en toen heb ik op de weg naar de kassa zoiets treurigs gezien, Dries, zo treurig.” Zijn stem aarzelde lichtjes.

-“Het was niet schokkend, maar ik voelde een heldere angst. Ik zal het je uitleggen.”

      Ik knikte.

-“Ken je die vrouw van de TNT die bij ons de post bezorgt? Een magere vrouw in een Adidas trainingspak, met geblondeerd haar.”

      Bingo en ik keken altijd goed naar de mensen in onze buurt, en daarom wist ik precies wie hij bedoelde.

-“Ik zie haar voor me” zei ik.

-“Mooi. Concentreer je op haar gezicht. Ik zag haar met haar man en haar kinderen. Ze droeg oude Nikes onder een veel te kleine spijkerbroek, en kwam mij niet gelukkig voor. Dat ken je vast wel, dat mensen zo verschrikkelijk ongelukkig lijken”

      Ik knikte. Mijn wang wreef over het paar sokken.

-“Eerst zag ik haar, en toen keek ik naar haar gezin.”

      Hij was weer sneller gaan praten. Het leek weer of hij rende. Ik hoorde hem proberen rustiger te ademen.

-“Haar dochtertje zat in de kinderwagen te huilen. Kleine traantjes rolden over dat klamme, rode gezichtje naar beneden, op de kraag van haar kleine truitje. En op dat truitje stonden allerlei clowntjes met ballonnen afgebeeld. Ik zag hoe ze haar kleine kindervingertjes in haar kletsnatte oogjes wreef, constant om mama roepend. Maar die moeder keek niet op of om.”

      Eventjes hoorde ik in gedachten de muziek van het Martin Bril requiem. Toen ik dat hoorde, moest ik ook al aan allerlei treurige dingen denken.

-“Toen zag ik haar man. Een ongelukkig mens, Dries, ook hij. In een trainingsbroek. Hij stond er maar wat bij. En soms bukte hij voorover naar het rechteroortje van dat dochtertje, en fluisterde iets. Ik was gehypnotiseerd, Dries.”

      Nu praatte Bingo heel rustig. Ik wist dat hij zich moest concentreren om het verhaal duidelijk te vertellen.

-“Achter de vader stond het zoontje. Tien jaar oud denk ik. Wiebelend op zijn voetjes.

Toen ik dat alles zo zag, voelde ik een soort verlatenheid. Ik zag een soort onheil tussen die mensen hangen. Bij hun thuis moest zich iets afschuwelijks afspelen, Dries. Iets wat eeuwig treurig zal blijven.”

Eventjes bleef het stil. Ik opende mijn ogen. Bingo was begonnen de sokken terug te stoppen in de doos.

-“Kom, we gaan. Ik vertel buiten verder. Het verhaal is nog niet voorbij.” We stonden op en liepen in snelle pas naar de trap, en door de draaideuren naar buiten. Het werd donker buiten.

-“Ik wist direct de oorzaak van mijn angst.” ging Bingo verder. We liepen de Broekhovense weg af.

-“Het kwam door een krantenbericht dat ik een paar weken geleden gelezen heb. Een gestoord krantenbericht. Ik heb er een week slecht van geslapen. Die ongelukkige vrouw en haar gezin deden mij om een of andere reden denken aan dat krantenbericht.”

Bingo liep snel.

-“Het spijt mij dat ik je dit vertel, Dries, maar ik moet erover praten, snap je dat?”

-“Vertel door, verdomme.” gromde ik weggedoken in mijn jas.

-“Dat krantenbericht ging over een veertienjarig meisje uit Veendam. Ze heette Natasha. Zij was twee weken lang gemarteld door haar moeder en haar stiefvader. Crackverslaafden.”

      Hij praatte weer alsof hij rende, maar deze keer rende hij ook bijna echt.

-“De details van dat bericht weet ik stuk voor stuk nog, zoiets vergeet een gezond mens niet. Ik ga ze nu niet allemaal uiteenzetten, maar een zin moet ik uitspreken, Dries, een citaat uit dat bericht.” Hij deed drie stappen, ademde diep in, en zei: “Zij dwongen haar voorts kaas met dode vliegen erin te eten”.

We kwamen drijfnat thuis. Het was vijf uur. In de huiskamer pakte Bingo een sigaret, stak hem aan, ging bij het raam staan, en fluisterde: “Dat meisje heeft alle pech van de wereld gehad.” Hij nam een diepe trek van zijn tabak.

-“De wereld….” hij blies uit, “alle pech van de wereld.”

      Ik zat met mijn natte jas nog aan en de kartonnen doos vol sokken op mijn schoot in de luie stoel en zweeg. Het was al bijna vijf uur. Ik vroeg mij af of we die dag nog kickass zouden worden.

-“Wie zegt nog dat geluk een gevoel is, als een meisje alle pech van de wereld heeft moeten dragen?” vroeg Bingo. Hij liep langzaam naar de tafel, legde zijn sigaret in de asbak, en pakte een pen uit de pennendoos. Op de hoek van de voorpagina van de krant omcirkelde hij de datum.

-“Holocaust.” fluisterde hij.

 
« Older posts

© 2024 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑