Er staart mij een knipperende cursor aan. Hij is vertikaal want zo gaat dat. Ik heb ook wel eens horizontale cursors gezien maar deze is vertikaal. Er verschijnt niks voor of na de cursor. En maar knipperen. En maar niets. Het niets en de knipperende cursor staren genadeloos en mijn hoofd is volstrekt leeg.
Wat als ik uitverteld ben, schiet er door mijn kop. Wat als ik nooit meer iets interessants te vertellen heb. Dat ik het kan vergeten met amusante verhaaltjes over niets. Ik wens ineens dat er op het veldje voor het huis een Boeing 737 zou neerstorten. Met heel veel lijken en brand en explosies. Daar zou ik nog wel een sappig verhaaltje over kunnen schrijven. Of over een kettingmoordenaar die struikelt tijdens het voorbij mijn huis rennen en op zijn eigen draaiende kettingzaag valt. Organen en bloed overal. Ja, daar zou ik wat mee kunnen.
Mijn koffie wordt ondertussen koud want ik mag van mezelf geen koffie drinken voor ik iets geschreven heb. Maar ik heb niets. Ineens is mijn leven bijna zo saai als dat van mijn lezers. En daar heeft niemand iets aan. Misschien heeft iederéén nu wel, precies nu, dat ze niets weten, denk ik. Dat er roodborstjes en mussen in de boom zitten die iets hebben van, eh, tja, wat zullen we nu eens met het nest doen. Of huismoedertjes die de supermarkt rondsjokken en dat niets hen inspireert om geld uit te geven. Gras dat even niets te groeien weet. Een zon die maar wat inspiratieloos schijnt.
Mijn kat miauwt naar me. Okee, het ligt dus toch aan mij. En ondertussen knipperdeknipperdeknipper.
Reactietjes