KutBinnenlanders.nl

Categorie: Leviwosc (Page 1 of 2)

Een nerd of een geek, een melancholisch geaarde Bourgondische zuiderling met een no-nonsense mentaliteit. Xenofiele, prescriptieve, rebelse taalliefhebber en grammar nazi. Gecharmeerd van barbarismen en een voorliefde voor grove humor en sarcastisch relativisme. Een antisociale socialist met liberale neigingen. Een poëtische Sodomiet en sapioseksueel geïntrigeerd door het Oude Testament; doch atheïstisch, antiklerikalist en filosofisch agnostisch. Vadervrij en kindervrij maar helaas partnerloos. Een snelle prozaïsche fineliner, maar een trage ganzenveer voor poëzie. Sinofiel, cinefiel, bibliofiel, italofiel en scriptofiel; maar misantroop, pedofoob, loner en wannabe kluizenaar.

Zwartepietengezeur

Als klein mannetje, ruim dertig jaar geleden, was ik als de dood voor Zwarte Piet. Sints knecht stak naar verluidt kinderen in zijn jutezak om mee te nemen naar Spanje. Toentertijd was het nog oké om kinderen met een dergelijk pressiemiddel in het gareel te houden. Deze kinderontvoerder droeg toen nog wel een roe bij zich maar deze werd niet meer gebruikt. Dat gegeven is voor mij hét bewijs dat de sinterklaastraditie toen al aan het veranderen was, zoals alle tradities evolueren met het verstrijken van de tijd. Ruim een eeuw geleden was Zwarte Piet nog een demonische knecht van een kinderlievende doch strenge Sint en vervulde kinderen met huiver. Met ontvoering en mishandeling in het vooruitzicht gedroeg je jezelf wel. Sindsdien is er veel veranderd. De pedagogisch verantwoorde knal voor je harses is mettertijd getaboeëerd en sedert die tijd proberen ouders de dialoog aan te gaan met hun verwende ettertjes; de leren riem en de roede worden gespaard. Continue reading

 

Treinergernissen

Wanneer je net als ik dagelijks met de trein reist is het moeilijk geen ergernissen te ervaren of irritaties te voelen. Is het niet ProRail, zijn het de Nederlandse spoorwegen óf de medereizigers. Eén week forenzen zónder ergernissen en irritaties is míj in ieder geval nog niet gebeurd sinds december 2014!

Nu zou je kunnen concluderen dat ik wellicht een geacideerde zeikerd ben óf dat reizen met de trein per definitie ernstig bloeddrukverhogend werkt; dit vanwege de absoluut incompetente én abominabele organisatie door ProRail én de NS. Wellicht zal menigeen mij kwalificeren als een zure zemelaar, doch kan ik daar geen moment van wakker liggen.

Continue reading

 

Zondvloedregenbui boven Eindhoven

Wanneer een grote regenbui de zuidelijke Nederlanden teistert. Ben ik één der vele fietsers die zich door de straten van Eindhoven beweegt op weg naar het station om na een dag lang te hebben gewerkt weer terug naar Tilburg te gaan. Een vrouw leert dankzij mij een heel belangrijke les: verkeersregels gelden óók wanneer het hondenweer is.

Wanneer ik vertrek van m’n werk is het nog droog. De wolken zien er dreigend uit maar ik wil naar huis. Dus fietsen maar.

Al snel voel ik de eerste kleine druppeltjes. Eerst op mijn kale hoofd,  maar dan vormen zich de eerste donkere plekjes zich op mijn broek. Ik ga een versnelling hoger (lees: ik ga harder trappen) maar een regenbui blijf je niet voor.

Het gaat steeds harder regenen en voor ik het goed en wel besef regent het alsof de zondvloed weldra zal aanvangen.

Door dikke koude druppels, aangezwierd door de wind, word ik genadeloos gegeseld. Hier en daar lijken kleine hagelstenen zich in deze waterzweep te herbergen welke als enig doel hebben mij te tergen.

De Eindhovense verkeerslichten zijn volgens mij ooit ingesteld door een middelmatige eerstejaarsstudent planologie en verkeerskunde lijdend aan dyscalculie met een ernstig motivatiegebrek.

De verkeerslichten in Eindhoven zijn normaliter al een bron van tenenkrommende ergernis maar op dit moment zou ik uit pure frustratie mijn haren uit het hoofd kunnen trekken. Door gebrek aan haar op mijn edele scalp lijd ik in stilte terwijl ik wacht op het groene licht.

Uit voorzorg heb ik reeds enige afstand genomen van de almaar groter groeiende plas hemelwater voor mij alwaar sommige automobilisten zonder enige terughoudendheid, kennelijk met enig sadistisch genoegen, doorheen rijden.

Wanneer het licht op groen springt moet ik die grote plas trotseren met als gevolg dat mijn sokken ineens kleddernat zijn. Een obscene krachtterm springt van mijn lippen. Maar ik fiets stoïcijns verder.

Niet lang daarna komt het centraal station van Eindhoven in zicht. Velen hebben hun toevlucht gezocht onder afdakjes en overkappingen. Ik ga verder; immers ik ben toch al nat.

Naast mij rijdt een vrouwspersoon. Haar gelaat ingesnoerd in de zuurstokroze capuchon van haar jas die zij strak heeft aangetrokken. Aangezien haar snelheid in mijn optiek té laag is besluit ik haar te passeren.

Juist op dat moment besluit zij naar links te willen afslaan zonder vooraf te hebben gekeken of de richting te hebben aangegeven. Hetgeen erin resulteert dat zij mij pas opmerkt wanneer zij haar fietsstuur reeds naar links heeft gedraaid en dus schrikt van het obstakel wat ik op dat moment vorm voor haar. Ik weet nog net uit te wijken maar zij verliest de macht over het stuur en valt pardoes met haar fiets in een grote plas water.

Ondanks dat ik drijfnat ben zal ik me deze regenbui met een glimlach op mijn mond herinneren.

 

Koningsdag!

Lang leve de duurste steuntrekkers van ons land! De koninklijke familie heeft het behaagd om een bezoekje te brengen aan Dordrecht. Dit jaar geen ezeltjeprik, spijkerpoepen, toiletpotsmijten, koekhappen, volksdansen of Oud-Hollandse ambachten. Een oude maar moderne stad heeft zich gepresenteerd aan Max en Lex. Uiteraard stond een enorme mensenmassa uitzinnig te zwaaien naar dit adelijke zooitje ongeregeld en zij zwaaiden beschaafd neplachend terug.

Ergens heeft het wel wat treurigs, het halve land doorreizen in je bespottelijke oranje carnavalskloffie om je in een stad bij een heleboel anderen te voegen die eveneens uit een sociale werkplaats lijken te zijn ontsnapt, om naar een groepje kakkers te gaan staan zwaaien die je louter kent uit de media en die dit hele onzincircus gelaten over zich heen laten komen omdat het nu eenmaal de vurige wens is van het gepeupel; althans een deel hiervan.

Maar de festiviteiten beperken zich niet tot de stad welke wordt aangedaan door het koninklijke gajus. In elke stad, in elk dorp en elk gehucht is er wel iets georganiseerd. Vaak een rommelmarkt met allerlei muffige bestofte rotzooi uitgestald op kleedjes op het trottoir waar exorbitant hoge prijzen voor worden gevraagd. Dit alles vergezeld met de nodige rommelmarktmuziek (lees: Nederlandstalige schlagers, levensliederen en ander luide bombastische herrie) van een aantal b-artiesten. De hele dag is het één groot feest. Kinderen die ziek worden door een overdosis aan suiker, ouders die schijtziek worden door het gejengel van hun zieke/vermoeide kinderen en uiteraard de geheel ‘(on)verwachte’ tegenvallende verkopen. Maar wat je niet verkoopt laat je toch gewoon daar liggen? Zo verschaf je ook weer werk aan de mensen van de gemeentelijke vuilophaaldienst anders zitten die ook maar duimen te draaien.

Maar aan alles komt een einde; gelukkig maar.

 

Barbie de paranormale zweefteef

Een opiërend artikel over Samantha van der Plas-de Jong, beter bekend als Barbie en haar nieuwe reallifesoap: “Samantha & Michael: Doe Effe Paranormaal”.

Je wordt toch strontziek van dit mediageile aandachtsorgel!?

Samantha van der Plas-de Jong, beter bekend als Barbie, uit de RTL5 hitserie ‘Oh Oh Cherso’ doet er werkelijk álles aan om maar met haar volgeplamuurde diareebruine bakkes op de kijkbuis te komen. Eerst een reallifesoap van een werkelijk abominabel niveau waar het ene dieptepunt in de tv-geschiedenis al snel werd opgevolgd door het volgende dieptepunt. Het is allemaal platter dan plat. Maar het ergste is nog wel dat de programma’s relatief goed worden bekeken en dat zegt veel meer over ons als het Nederlandse volk dan over Samantha.

Maar het kan áltijd erger! Bij Barbie kun je kiezen tussen stront en natte stront die nog warm is. Want Samantha is nu ineens paranormaal! Samen met haar al even intelligente en literair onderlegde vriend Michael verschijnt ze straks in een nieuw programma: “Samantha & Michael: Doe Effe Paranormaal”. Alleen de titel al zorgt bij mij voor opgekrulde teennagels en walgrillingen die over m’n rug lopen.

Madam heeft al eens ooit geroepen dat er geesten rondwaren in haar huis en het journaille heeft dat tijdens komkommertijd maar verspreid omdat er elders in het land geen schapen met vijf poten waren geboren om verslag over uit te brengen. En nu hangt ze dus ineens de paranormale zweefteef uit. Ze liegt dat ze barst en iedereen weet dat! Want zelfs spoken zouden het door het stomme gezwets van deze meid niet langer dan één spooknacht volhouden in één huis met Barbie.

RTL5 verslaat trots over het nieuwe programma en Samantha’s manager Jake heeft vertrouwen in de serie. Straks kun je dus zien hoe ze over paranormale beurzen loopt en met kermiswaarzeggers uitzoekt wat haar toekomst is en of zij al dan niet inderdaad paranormaal begaafd zou zijn. Uiteraard gaat RTL5 (ooit gelanceerd als een zender voor intellectuelen *proest*) met graagte mee in deze bespottelijke onzinkermis.

Oh, wacht eens, ik heb óók ineens een ingeving van gene zijde! Het begint met een: F de tweede letter komt niet goed door… het is volgens mij een L en dan de letters O en P.

 

Mentale Fysica

Dit gedicht was mijn inzending voor de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd editie 2009-2010. Het gedicht is zo geschreven dat het openstaat voor diverse interpretaties.



Mentale Fysica

In door mist verhulde
Dorische marmeren zuilen

Dragen Atlas’ zware last
opgetrokken uit ideaal steen
zijn tot hard marmer verworden

Doorstaan de tand des tijds
op een stevig fundament
dragen zij met inherente kracht

Erosie, het onomkeerbare lot
doet het marmer verzouten

31 augustus 2009

 

Roy Donders: Stylist van het Zuiden

Roy Donders is de stylist van het zuiden. Althans zo wordt hij genoemd door de inwoners van de Tilburgse volksbuurt Broekhoven alwaar de stylist, kapper en volkszanger woont en zijn kledingzaak anex kapsalon heeft. Roy leeft voor bling-bling; hoe kitscher, hoe liever! De kleding en accessoires welke hij verkoopt in zijn winkeltje kunnen wat hem betreft nooit té veel steentjes, pailletten en glitters bevatten. Roy Donders leeft het liefst in een wereld bomvol glitters, felle fluoriserende kleuren, dierenprint, bontkragen, opzichtige nepbloemen, swarovski-kristal en wanstaltige porseleinen vazen met overdadige vergulden oren. In zijn winkeltje bedient hij dan ook voornamelijk volkse vrouwen, kampers en andere tokkies.

Continue reading

 

Herfststormherinnering

Om 06:06 schrik ik wakker van het geweld buiten en de windstoten tegen het raam. Buiten stormt het, de regen striemt m’n slaapkamerraam, het regenwater loopt in stroompjes langs het raam weg. Het is de herfststorm die was voorspeld door de meteorologen. Wanneer ik in mijn nog donkere kamer door het venster naar buiten tuur zie ik in de duisternis de silhouetten van de bomen hevig door elkaar geschud worden. In die bomen, weet ik, heeft een eksterpaar hun nest. Zullen ze nu thuis zijn?, vraag ik me stilletjes af. Of hebben ze een beter beschutte plek opgezocht?

Mijn gedachten dwalen af en ineens ben ik weer 16 jaar oud en ik word ruw gewekt door de onverbiddelijke wekker op m’n nachtkastje, het alarm krijst genadeloos door m’n tienerkamer. Het is tijd voor m’n krantenwijk. Ik bezorg het Brabants Dagblad, een ochtendkrant, in een aangrenzende wijk. Buiten stormt het hevig. Mijn heerlijk zachte en warme bedje is erg verleidelijk en nodigt me uit te blijven liggen. De gedachte dat ik even later met de slaap nog in m’n ogen de krant moet bezorgen, in weer en wind, wordt met de seconde minder aantrekkelijk. Heel even schiet de gedachte door m’n hoofd om Jan, de krantenverdeler, te bellen en mezelf ziek te melden. Maar ik weet al direct dat hij zo’n plotselinge ziekmelding zou wantrouwen; zeker met dít weer. Met het lood in m’n schoenen kleed ik me aan en begeef me naar de krantenverdeelplaats.

Wanneer Jan me ziet, zie ik iets van opluchting op zijn gezicht. “Gelukkig, jij bent niet ziek”, zegt hij. “Ik heb al drie ziekmeldingen gekregen!” Ik haal m’n schouders op en begin met de grootst mogelijke tegenzin ooit aan m’n krantenwijk in de stromende regen terwijl de wind me een paar keer bijna van m’n fiets blaast. Bah, ik haat deze krantenwijk!, denk ik bijna hardop in mezelf. Een aantal kranten zijn doorweekt wanneer ik ze door de brievenbus probeer te proppen. Mensen beseffen niet hoe vernietigend brievenbusborstels zijn wanneer de krant vochtig is. Ik maal er niet te erg om, wetende dat ik de volgende dag toch ook wel weer klachten zal terugvinden op de pakbon bij mijn stapel kranten. Abonnees die klagen over een natte of gescheurde krant. Ze weten toch dat het regent en dat zij zelf van die klotige brievenbusborstels hebben!?

Ik kom terug uit m’n gedachte, ik ben al lang geen 16 jaar meer en ik ben dolgelukkig dat ik nu niet met dit weer naar buiten hoef. Deze herfststorm was reeds dagen geleden voorspeld en dus heb ik mijn voorzorgsmaatregelen getroffen door onder andere mijn boodschappen allemaal al in huis te hebben gehaald. Even voel ik wel mee met de krantenbezorgers die nu nog door de donkere straten rijden. Zij worden genadeloos gegeseld door de wind en zijn vast doordrenkt door de hevige regenval. Met een zware fietstas op hun bagagedrager rijden zij door Tilburg en ook zij zullen natte en gescheurde kranten bezorgen.

 

Kinderpostzegels

Een wat oudere column (2012) die ik toch nog graag wil delen met de lezers.


Zojuist stond een klein lief meisje bij mij aan de deur om kinderpostzegels te verkopen. Volgens mij schrok het arme kind zich een hoedje!

Thuis loop ik graag op blote voeten, in comfortabele kleding. Dit betekent: een lange boxershort en een t-shirt. Daarnaast ben ik ook nog eens ongeschoren en heb ik dus inmiddels een aardige baard gekweekt. Vóór mij staat een meisje van waarschijnlijk een jaar of acht, met een klein rond brilletje op, erg verlegen dat met een piepstemmetje vraagt: “wilt u kinderpostzegels kopen?”

Continue reading

 

Reïntegratieperikelen

“Werk zoeken Is net een fulltime job.” Dat zegt Kirsten, mijn reïntegratiecoach en parttime positiviteitsgoeroe, met haar boterzachte stem tegen het klasje werkzoekenden dat is komen opdagen om deze middag van haar de fijne kneepjes van het solliciteren te gaan leren. “Denk positief, niemand houdt van een gefronste blik!” Zegt ze met een brede, menslievende, warme en oprechte glimlach; terwijl ze haar handen ten hemel spreidt.

“Werk zoeken Is net een fulltime job.” Dat zegt Kirsten, mijn reïntegratiecoach en parttime positiviteitsgoeroe, met haar boterzachte stem tegen het klasje werkzoekenden dat is komen opdagen om deze middag van haar de fijne kneepjes van het solliciteren te gaan leren. “Denk positief, niemand houdt van een gefronste blik!” Zegt ze met een brede, menslievende, warme en oprechte glimlach; terwijl ze haar handen ten hemel spreidt. Ze is gehuld in een paarsig gewaad dat vlug lijkt te zijn ondergedompeld in een emmer chloor en daarna is afgespoeld, het doet mij nog het meest denken aan een Peruaanse poncho met mouwen, hetgeen goed combineert met haar chakra-ketting. Positiviteit en proactiviteit zijn de toverwoorden in deze workshop. “Om onszelf goed te kunnen presenteren, moeten we rustig zijn in ons hoofd, maar ook in onze buik.” Zittend in kleermakerszit trachten we rust te creëren doormiddel van een ademhalingsoefening; dit zou goed zijn voor de doorstroming van m’n chi. “Dit kun je ook gewoon zittend doen hoor! Tijdens een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld, dat merkt niemand!” Ik zit met m’n oren te klapperen.

“Werk vinden is niet meer zo gemakkelijk als vroeger”, aldus Kirsten. Nee, tegenwoordig dien je jezelf te verkopen aan je nieuwe werkgever. “Het lijkt net op een blind date! Zorg dat de tegenpartij dolverliefd op je wordt!” In mijn hele leven heb ik nog nooit iemand dolverliefd op mij gekregen. Maar Kirsten verzekert ons dat dit ons allemaal gaat lukken, als we maar netwerken, intelligent solliciteren en vooral positief blijven. “En krijg je dan nog een afwijzing mensen, bedank dan het bedrijf voor die afwijzing en wens ze succes in het verdere selectieproces. Zo maak je het verschil met je concurrentie!”

Wanneer je dan uiteindelijk op straat bent getrapt door je vorige baas en je jezelf door een gigantische papierwinkel hebt geworsteld bij het UWV, word je ingeschreven voor een reïntegratieproject. Elke grote en middelgrote stad kent wel een aantal reïntegratiebureaus die claimen dat je met hen weer binnen no time werk hebt gevonden. Door een aantal workshops te volgen in een muf achteraf kantoortje op de derde verdieping, gehuurd door de gemeente, in een verder leegstaand kantorencomplex; ligt de weg, speciaal voor jou geplaveid met gouden straatklinkers, naar een nieuwe rijke en gelukkige toekomst! Eén kleine noot, het is verplicht om op te komen dagen anders kun je fluiten naar je uitkering. Ja, dat werkt heel erg motiverend, wanneer je daar met de nog verse schoenafdruk in je reet, van je vorige werkgever, probeert positief te zijn.

Gelukkig helpt Kirsten ons om positief te kunnen worden. We leren dat het werkwoord ‘moeten’ echt heel erg negatief is, “gebruik het liever nooit meer!” Ook actief zitten met de schoenpunten gericht naar de recruiter werkt mee aan een positieve houding dat dan weer heel positief op die recruiter werkt die een geschikte kandidaat voor de vacature zoekt. “Doormiddel van NLP (neurolinguïstisch programmeren) maak je net even dat verschil.” Verder is het heel belangrijk om je motivatie maar ook je elevatorpitch te kennen en te hebben geoefend, het liefst met behulp van de STAR-methode, die is verweven met de vier onderdelen van KAAK! Hierbij dienen we tevens het AIDA-principe niet uit het oog te verliezen! Dit alles gecombineerd met de juiste lichaamstaal heb je die geweldige onderbetaalde job zonder afdoende reiskostenvergoeding in no time gescoord!

 
« Older posts

© 2024 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑