Categorie: Bloggers (Page 1 of 388)
KutBinnenlanders.nl…Een gezamenlijke zoektocht naar de cultuur en identiteit van de échte KutBinnenlander!(Tevens schuilhol voor literair verschoppelingen en anderen die het bewust niet zo goed begrijpen allemaal.)
Bye bye bye bye bye
Bye bye bye bye bye bye bye
Bye bye bye bye bye
BELGIË – Eerder deze week werd al bekend dat de federale overheid in België werkte aan een eigen alternatef voor Itsme, de app waarmee je kunt inloggen op banktoepassingen en overheidswebsites. Nu stellen ze ook alvast de nieuwe naam voor.
Hoe je het ook draait of keert: Itsme als identificatietool is vandaag een denderend succes. De app wordt ontwikkeld door Belgian Mobile ID, een bedrijf dat 5 jaar geleden opgericht werd door 4 grootbanken (Belfius, BNP Paribas Fortis, ING en KBC) en 3 telecomoperatoren (Proximus, Telenet, Orange) in ons land. Maar staatssecretaris voor Digitalisering Mathieu Michel (MR) vindt vooral dat de Belgische overheid voor zulke cruciale technologie niet afhankelijk mag zijn van één privébedrijf. Vooral het risico van een buitenlandse overname of een plotse uitval zonder bruikbaar alternatief baart de regering zorgen.
Daarom heeft het een eigen identificatie-app ontwikkeld. En de naam wordt nu onthuld. “We dachten aanvankelijk aan pistes als itZme of zelfs itZmi,” aldus de staatssecretaris, “maar dat lag blijkbaar met copyright en dergelijke nogal lastig. Spijtig, want we hebben lang over deze namen vergaderd. Uiteindelijk moesten we dus terug naar de tekentafel, maar we zijn er definitief uit.”
Het veilige regeringsalternatief gaat Mobiele Aanmelding Rijks-Identificatie Optie heten. Ofwel kortweg: MARIO. De Belgische regering is blij met de naam en verwacht nu verder probeemloos door te kunnen. Naar verwacht komt MARIO binnenkort op uw smartphone beschikbaar.
Kan een punkmeidengroep mooi uitgedost zijn? Denk aan Pussy Riot, die pijn in de aars van kameraad Vladim P. Blote borsten zijn niet wat je noemt uitgedost. De reet van de zakenman dan weer wel. We komen er nog uit.
Als ze eenmaal een eerste vergadering succesvol achter de rug hebben, gebeurt het dat ze hun uitdossing van zich afschudden en naakt in de sauna van het hotel verder keuvelen, de deal totaal afhandelen.
De gemiddelde auto van een premiummerk voor zakenlui is uitgedost met comfort en snufjes. Grote, belangrijke, zware zakenlui laten zich rijden met chauffeur. Ik ken er een die eigenhandig zijn dure overjas uit de koffer van zijn dubbelmaatse Mercedes haalt.
In Nederland zou zo iemand eerder met een dure snelle elektrische fiets rijden met 45 km per uur, uitgedost in een wielrennerkostuum.
De dag dat het niet sneeuwde, praatten de collega’s bij aankomst over het uitblijven van sneeuw. Nu over dat het sneeuwt. Het praten is vitaal voor hun werkdag. Één collega praat vanaf moment van aankomst tot vertrek, non-stop. Ik begin te vermoeden dat ze al pratend ademt. Als ze stopt met praten, valt ze wellicht dood neer. En dat geeft zo’n ongedierte in het kantoor dus dat willen we niet. Ik zit aan mijn bureau met maximaal volume op de koptelefoon en barstende koppijn.
Mijn dagelijks bestaan wordt bepaald door een echo van economisch nut. Mijn baan voegt niets toe aan de maatschappij, maar dat ik werk en consumeer wel. Zo ontspring ik de dans als volledig nutteloos beschouwd te worden. We zijn hard geworden tegen nutteloosheid: we sluiten het op, sluiten het buiten, sluiten het af, sluiten het uit. Nut bevindt zich binnen de sloten en is kwetsbaar en weerloos.
En dus dien ik het nut, door vroeg op te staan en in een trein vol tieners te zitten die zelden hun mondmasker dragen, net omdat het verplicht is. Dan fiets ik door weer en wind zo rap mogelijk om op tijd te kunnen inklokken. Vanaf daar maakt het niet uit wat ik met mijn dag doe, als het er maar nuttig uitziet. En ik mag zeker niet te vroeg weg want dat schaadt het nut van mijn aanwezigheid. Ga ik ’s avonds nog naar een optreden, film of gewoon een café, dan moet ik er vooral aan denken dat ik de volgende dag vroeg op moet. En zeker wel consumeer maar niet te veel want dan is morgen mijn collegakoppijn nog erger. De koffie is gratis. Dat gelukkig wel.
Het geluid zwelt aan met gelach om een ongetwijfeld hilarische opmerking. Mijn koppijn ook. Ik druk de koptelefoons hard tegen mijn oren en schrijf in de baas z’n tijd een kortverhaal over mijn zinloze dagbesteding. Met een zucht leun ik daarna achterover, leg de koptelefoon naast het toetsenbord en ga nog maar een gratis koffie halen. Bijna weekend. En ik ben in ieder geval geen vluchteling.
Maar ik amper. Dat wel.
Marc Overmars laat ‘het hoofdstuk Ajax’ achter zich, waar de voormalig directeur voetbalzaken de samenwerking verbroken zag wegens tal van klachten van vrouwelijke personeelsleden. Hij belooft in zijn nieuwe rol als sportief directeur bij Antwerp zonder grensoverschrijdend gedrag aan de slag te gaan: ‘Ja, weet je, dat doe je gewoon niet, vind ik. Dat je ergens start en je meteen onbehoorlijk gaat gedragen. Dat kan je echt niet maken. Eerst even fatsoenlijk inwerken.’
Op de vraag of het starten in een nieuwe rol buiten zijn eigen landsgrenzen in feite ook niet grensoverschrijdend was, zei Overmars enkel: “Oh shit, daar ga je al.”
Hij wordt wakker. Alhoewel, wakker? Nauwelijks. Van opstaan is geen sprake. Enkele nachten op rij dreunt een gast rond drie uur ’s nachts het huis binnen. Hij wordt er bruusk door uit zijn slaap gewekt.
Zo kan het niet verder. Met vereende krachten slaagt hij er alsnog in op te staan. Hij eet heel even wat, drinkt iets en gaat de huisarts raadplegen. Deze doet gewetensvol zijn routineonderzoek en glimlacht. Het is dus niet erg.
‘Stress’, zegt de arts. ‘Je spieren hebben niet meer voldoende tonus op je op de been te houden.’ Hij schrijft twee vitaminen voor. Twee dagen later is hij weer de oude. Een jaar later is de vervelende gast onmerkbaar persona non grata geworden.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes