De Muskiet klikte zijn lamp aan en zakte in zijn bureaustoel. Eerst een voormalige politicus, nu een hond. Buiten een uiterst slechte mop schoot hem geen enkel ander verband te binnen. Dan waren er nog de chinese tekens. Hij zocht op de server naar de foto’s. Geld voor een vertaalbureau kon hij nooit bij zijn baas loskrijgen, al was het verhaal nog zo sensationeel. Sterker, de baas zat op zijn deadline voor het multicultikantklosartikel te hameren. Maar dat artikel kon de pot op. Nog niet eerder was er zoiets in dit slaapstadje geweest – een seriemoordenaar ! En dan nog wel eentje die zich niet tot één biologisch type wezen beperkte. Zijn nekharen kriebelden als nooit tevoren.
Cees krabde aan zijn nek. Het beddegoed in dit hotel werd gereinigd met iets dat altijd zijn huid aan het jeuken kreeg. Hij strekte zich uit en staarde naar het plafond. Hij wachtte. Tot er op de deur geklopt werd. Hij stond op en liep naar de deur. De jongedame achter de deur deed hem fronsen. “Jij bent Kimberly niet.” De escort knikte haar bol met net te vettig haar, in retorische bevestiging op deze vaststelling. “Ze is ziek.” Cees twijfelde. Hij was een gewoontedier, maar hij was ook aan dit verzetje toe. De vrouw keek hem brutaal ongeduldig aan. Haar zwaar getattoeëerde armen steunden demonstratief op haar zijden. Ze kauwde luidruchtig op haar kauwgom. Cees zwaaide de deur verder open. “Het moet dan maar.”
Albert zwaaide het raam open en ademde even de buitenlucht in. De nachtelijke neonlichten begroetten hem als de oude vriend die hij voor hen was. Maar deze nacht sloeg hij geen acht op hen. Hij kreeg het beeld van de afgeslachte hond maar niet van zijn netvlies. Hij wist ook niet hoe hij de chinese tekens vertaald zou krijgen. Hij kon Google Translate proberen maar hij vertrouwde de resultaten niet. Kende hij niet iemand die er tabak van kon maken ? Hij probeerde terug te denken. Zat er op de universiteit niet iemand die… Ja, er stond hem een voormalige studiegenoot bij. Het was het proberen waard. Hij opende een browserscherm en begon te zoeken naar actuele contactgegevens.
Cees huiverde. De seks was niet onaangenaam geweest – onbijzonder maar lichamelijk bevredigend. De vrouw naast hem, met haar tatoeages en piercings en dat vettige piekhaar deed hem walgen van zichzelf, van de daad van zojuist, van dit bed, van dit hotel. Hij voelde zich laag, vulgair, smerig. Met een zwaai ging hij rechtop zitten en begon zijn broek aan te trekken. De vrouw keek hem verbaasd aan. “Je hebt voor de hele nacht betaald, vond je het niet fijn ?” Cees schudde zijn hoofd maar probeerde zo vriendelijk mogelijk te zeggen: “Ik bedenk me plots dat er iets tussen is gekomen. Het is goed zo, maar ik moet gaan.” Met kippevel stond hij even later in de lift naar beneden. Hij haastte zich het hotel uit, naar huis.
In het nachtelijk duister vochten ergens in de stad twee katers met luid gejank.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie