Terwijl Karsten’s stem door de zaal galmde (“Ik blijf niet bij mijn leest en pak je stevig vast”) gromde Cees. De Muskiet, alweer ! Die volgde hém, zoveel was duidelijk. Een uiterst slechte zaak voor een cultuurkiller die onopgemerkt zijn belager probeert te identificeren. Zo’n nieuwsneus van een overijverige journalist op je hielen, dat kon hij missen als gezwollen blaren. Bah, zijn gedachten begonnen al als de woorden van die halve zool Karsten (“je maakt zo véél bij me los”) te klinken.
Wat moest hij doen ? Direct vertrekken zou verdacht zijn. Even wachten en dan onopvallend proberen weg te glippen ? Dat hij De Muskiet diende af te schudden, zoveel was hem wel duidelijk. Rob zette een tweede glas wijn voor hem neer. Verbaasd keek Cees op en schudde meteen van nee, hij had er geen besteld. Rob haalde zijn schouders op en wees naar achter Cees: “Van de dame.”
Cees draaide zich met een ruk om en keek recht in het lachende gezicht van een jonge vrouw. Ze kwam hem vaag bekend voor, maar hij kon haar niet meteen plaatsen. Haar kleding was wat te gewoontjes voor dit bruine kunstenaarscafé. Ze dronk zelf blijkbaar witte wijn, gezien het glas in haar handen. Koortsachtig probeerde hij haar gezicht terug te vinden in zijn herinneringen, tot het kwartje viel. De agente ! De agente die samen met haar wanstaltige collega langskwam na de moord op zijn compaan. Wat moest zij hier ?
“Is deze plek bezet ?” deed de jongedame een beroep op Cees’ hoffelijkheid en wees naar de kruk naast hem. Camouflage, schoot het door zijn kop, en hij grabbelde quasi beduusd zijn bolhoedje van de kop, probeerde zo koddig mogelijk van zijn kruk op te staan en beleefd zijn arm naar de kruk te gebaren. “Maar uiteraard, jongedame, zet u. Dank u vriendelijk voor de wijn !” De agente pakte zijn uitgestoken arm en schudde ietwat boertig maar charmant zijn hand. “Ik ben Bianca.” Ze ging op de kruk zitten.
Cees staarde haar licht ongelovig aan en dronk een slok wijn. “Ik had u niet meteen herkend, zo zonder politieuniform.” Ze lachte licht ontdeugend. “Zeg maar gewoon jij, hoor. Ook de politie heeft wel eens vrije tijd.” Hij zette zijn bolhoedje terug op zijn hoofd en haastte zich te zeggen: “uiteraard, uiteraard, dat snap ik, maar u – jij – overviel me gewoon een beetje.”
Reactietjes