Nogmaals vormden Bettina’s handen een vierhoek. Ze overzag de scène met een ontevreden blik. “Het is ergens jammer, dat de cultuurkiller uitsterft. Decennia lang hebben jullie prachtwerk geleverd. In de jaren van ‘vrije cultuur’ hebben de killers de stem van het volk in bedwang gehouden. Met finesse, onopvallend. Sommigen, zoals jij, door de geloofwaardigheid van culturele instituten om zeep te helpen. Anderen met de dictatuur van de gezelligheid – ‘kunst is leuk, maar het moet wel gezellig blijven’, dat idee. Vakmanschap, maar helaas van een andere tijd. Je bent niet meer nodig, Cees. Je bent een fossiel.” Met een kreun hees ze haar zware lichaam uit de stoel. Het zitvlak bolde langzaam weer terug omhoog.
Cees merkte dat hij lichtjes met zijn hoofd kon bewegen. Draaien kon hij het nog niet, maar zijn blik kon nu beter de bewegingen van Bettina in de ruimte volgen. Ze bleef haar monoloog voortzetten. Het viel hem plotsklaps op dat ze volledig accentloos Nederlands sprak. Hij verwonderde zich dat het hem nu pas opviel.
“Moslimterroristen die schrijvers en tekenaars in hun broek doen schijten van angst. Politici die de geldkranen van de cultuur dichtdraaien. Media en opiniemakers die de geloofwaardigheid van het kunstenaarschap ondermijnen. Het volk ziet de kunstenaars nu als uitvretende paria’s, die enkel volledig onbegrijpelijke dingen maken voor bakken vol geld. Die met varkensbloed de muren bekladden. Die lompe en lelijke abstracte hompen metaal, of kabouters met een dildo in de publieke ruimte neerkwakken en vrolijk fluitend met gevulde zakken weglopen.” Ze keek in zijn drankkast en haalde er met een vies gezicht de cognac uit. Rook even onder de dop. Liet de fles toen scheef op de rand van de tafel in scherven vallen, de cognac over zijn boeken spetterend. Cees voelde woede, ijskoude woede. Dat vismens dat hier systematisch zijn kostbaarheden aan gort aan het helpen was. Hij moest iets doen – maar wat ?
“Toch bijzonder hoe dat zo volledig om kan slaan, nietwaar ? Naar mijn mening hebben we te maken met een nieuw tijdperk. Was het voorheen nog het tijdperk van de Cultuurkiller, nu noem ik ’t het tijdperk van Barabbas.” Bettina grinnikte wat in zichzelf. “Niet de professor, natuurlijk. De bijbelse Barabbas.” Met haar knie duwde ze de tafelstoel om en ze leunde er wat op. Het hout kraakte vervaarlijk. Ze keek tevreden naar het zichtbaar verzwakte hout en liep nog wat meer in de woning rond.
“Serieus, het is soms net het verhaal van Barabbas. Het volk wordt zo opgehitst en misleid dat het bepaalde afwijkende ideeën, of boodschappen die hen niet aanstaan, erger vindt dan moorden. Zoals men Jezus om zijn boodschap liever gekruisigd zag dan de moordenaar Barabbas. In tijden waar de kunstenaar –“ met een diepe kreun verschoof ze Cees’ bureau, waarbij zijn pennen op de grond kletterden, “- bijna automatisch al verdacht wordt gevonden, is de noodzaak Cultuurkillers het veld in te sturen weggevallen.”
Cees bewoog voorzichtig zijn hoofd wat verder. Het ging. Hij kon een beetje met zijn hoofd draaien. Evenwel kon hij nog altijd geen vinger bewegen. Hij keek in de richting van de badkamer en zag daar Albert op zijn douchevloer liggen, in een plas bloed. Cees kneep zijn ogen samen. Verbeeldde hij het zich nu, of ademde Albert zowaar nog ? Zijn hart klopte in zijn keel.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie