Terwijl de fluitketel floot zat hij aan zijn keukentafel terug te denken aan wat hij zich herinnerde van die nacht. Een licht paranoïde wantrouwen bekroop hem plots. Wie was die agente ? Zo vaak werd hij nu ook weer niet spontaan besprongen door vrouwen die hij in een café tegenkwam. Al zeker niet als hij ze enkel één keer eerder ontmoet had, terwijl hij verhoord werd als mogelijke getuige bij een moordzaak. Oké, dit was de enige keer dat hij mogelijke getuige was bij een moordzaak. maar toch. Het geheel kwam hem plots verdacht over.

Zijn baan…. ex-baan, gromde hij zichzelf toe, liet hem amper toe mensen in zijn leven toe te laten. Hij was eraan gewend geraakt inmiddels. Jaren terug had hij nog wel eens een vrouw op een romantische reis genomen. Maar in plaats van de passionele nachten waar hij op gehoopt had, had de vrouw geëist dat er aparte bedden waren in iedere hotelkamer. In één hotel betaalde ze zelfs bij voor een aparte kamer. De enige vonken die normaal vlogen in zijn leven waren die die het vuur onder de fluitketel aanstaken. Vandaar ook dat hij al jaren vaste klant was bij ‘zijn’ escortmeisje, Kimberly. Hij fronste een diepe rimpel. Ja, het was eigenlijk ronduit verdacht.

Albert trok moe de deur achter zich dicht. Hij had een map vol uitgeprintte vellen bij zich. Uitgeput zette hij zich eerst even neer aan zijn keukentafel en overwoog een koffie te drinken. Hij had weer eens tot het ochtendgloren doorgezocht en doorgespit. Zodra zijn voormalige studiegenoot hem de vertaling mailde van de chinese tekens bij de moord op de hond, had hij zich opnieuw in de zaak vastgebeten. Iedere moordzaak in het totale verleden van het brave stadje had hij opgezocht en uitgeprint, om door te nemen of er ook maar enige overeenkomst was. Verder iedere moordzaak in het hele land die hij had kunnen vinden waar occulte elementen bij voorkwamen. De map was dikker dan hij had verwacht – zo vaak hoorde men toch niet van opvallende moorden in dit land, laat staan in deze stad.

Terwijl hij de map opensloeg merkte hij dat zijn oog hard prikte en dat er tranen begonnen te vormen. Hij fronste. Albert, je begint een ouwe vent te worden, man. Een nachtje doorploeteren zou toch gesneden koek voor je moeten zijn onderhand. Hij wreef in zijn ogen, rekte zich uit en besloot naar zijn klagende lijf te luisteren. Eerst slapen. Dan lezen. De moorden liepen niet weg. Hij sloeg de map dicht, stond op en sleurde zichzelf naar de slaapkamer van zijn kleine appartement.

Cees rekte zich uit aan zijn keukentafel en overwoog een tukje te gaan doen. Plots viel zijn oog op de stapel antieke boeken die hij van de grond had geraapt na de brute inbraak in zijn flat. Een onbestemd voorgevoel bekroop hem. Hij pakte de stapel boeken en begon ze aandachtig één voor één te openen en te bekijken. Als de inbraak door dezelfde dader was gepleegd als de moorden, had die misschien ook een teken, een boodschap achtergelaten. Een aanwijzing, hoe klein ook. Die hem tot de kern van de zaak zou brengen.