KutBinnenlanders.nl

Maand: juli 2011 (Page 1 of 6)

Cultuurkiller (13)

De klok aan de muur van het viswijf tikte hard. Cees schraapte zijn keel, zorvuldig overwegend hoe hij de horens van het gesprek zou vatten. Zijn blik dwaalde over haar muur, zoekend naar inspiratie. Foto’s van haar man. Ook in zijn vrije tijd was hij met vis bezig, blijkbaar. Niks dan foto’s van manlief met karpers. Hij keek naar de hond. Fifi’s tanden nog steeds ontbloot, haar ogen schoten woedend vuur in zijn richting. Cees voelde zich ongewoon nerveus. Bettina nipte content kijkend van haar kokotte, zich zichtbaar van niets anders meer bewust.

“Vreselijk, wat er gebeurd is. Ik schrok me kapot toen ik het hoorde,” wierp Cees voorzichtig een balletje op. “Hm, war ? Oh, praat me der nie van, asteblieft,” fronste het viswijf bij het onmiddellijk besef van het aangekaartte onderwerp. “Gij kende den Wolters beter dan ik, ik wil nooit mere zoiets zien.” Cees’ brein raasde. Wat haatte hij toch dialogen voeren. De mensen in dit stadje lieten zich zo slecht sturen, het gesprek zwalkte altijd honderden kanten op maar nooit de juiste. Hij wist dat dit weer een vermoeiend gesprek zou worden. Hij zuchtte. De hond gromde.

“De moeilijkste truc voor de cultuurkiller is de titel bemachtigen,” had de man geheimzinnig gesproken. “Daar kunnen we maar beperkt bij helpen. Het meeste werk moet je zelf zien te doen, via netwerken, via van de juiste personen net genoeg bezwaarlijke informatie bezitten, via wederdiensten, kortom, op politieke wijze en buiten het zoeklicht.” Hij had een slok van zijn whisky genomen. Cees dronk toen – nog – niet. Hij luisterde aandachtig. “Het devalueren kan op allerlei manieren. De eenvoudigste is de ‘implosie’, oftewel een groots aangekondigde titel bemachtigen en vervolgens vanuit die titel vrijwel niets noemenswaardigs doen. We gaan je in het begin vooral enkele titels op die manier laten devalueren, aangezien je nog ervaring moet opdoen.”

Zijn schoenzolen klakten opgelucht op de stoeptegels. Met een diepe ademteug haalde hij de frisse buitenlucht in zijn gemoed. Drie uur, drie uur had hij in die walgelijke woonkamer gezeten. Wat een wanstaltige inefficiëntie toch, informatie proberen te achterhalen via dialoog. Maar in stadjes als deze kon je vaak niet anders. Toch zeker niet zolang De Muskiet niet scheutig was met diens kennis.

Maar hij had uiteindelijk het nodige uit het viswijf weten te krijgen. Het had wel tot driekwart van de fles geduurd tot Bettina loslippig werd. Maar enfin. Wolter was blijkbaar aangetroffen met het moordwapen, de bamboepen, overdwars in zijn keel gestoken. Hij was naakt geweest en zijn hele lichaam met vreemde tekens beschreven geweest. “Vèn dah sjienees ofso,” hij zou het naderder moeten onderzoeken wat de tekens precies waren. Het was een boodschap geweest, voor iemand. Voor hem ? Wie weet.

Diep in gedachten verzonken liep hij de trappen op naar zijn etage. Het balkon over en naar zijn voordeur. Sleutel. Slot. Deurklink. De deur zwaaide open over een envelop die eronderdoor geschoven was. Bijna had hij hem niet opgemerkt. Verbaasd raapte hij de envelop op, sloot haastig zijn deur, en dan de gordijnen. Zenuwachtig plukte hij aan de plakrand. Er zat een vel papier in met een getypte tekst van slechts enkele regels. Maar die regels brachten eensklaps het bloed in zijn hele lichaam ijskoud aan het tintelen.

Vergeet eerdere opdracht.
We hebben besloten het doelwit via een andere route te bereiken.
In nabije toekomst nemen we contact op over
verder verloop samenwerking.

Hij had onbewust de deurklink vastgegrepen om niet om te vallen en een goede tien minuten naar de tekst staan staren. Zijn brein gonsde. Met één enkel woord, opnieuw en opnieuw herhaald.

Ontslagen.

 

Eenzame boeken (4)

Eerder gepubliceerd op TilburgZ.nl

In Karel van het Reves ‘Geschiedenis van de Russische Literatuur’ komt één Tilburgse schrijver voor: Mr. A. Roothaert. Elders zegt Van het Reve: die naam vond ik zo mooi… Ik dacht eerst dat het een pseudoniem was. Iemand anders die zich vaak positief uitlaat over Roothaert is Willem Elsschot. Anton Roothaert is ‘onze’ grootste schrijver. Nu bestaat er in Tilburg inderdaad een Roothaerterf. Het is een lastig te vinden parkeerplaatsje. Jammer. Eigenlijk moet de Juliana van Stolbergstraat worden omgedoopt in Anton Roothaertstraat. ‘Onbekende dader’, een vlot geschreven niemendalletje, is een van Roothaerts onbekendere boeken.

Onbekende Dader, Mr. A. Roothaert. W.L. Salm & Co, Amsterdam, geen jaartal

Karel van het Reve had grote bewondering voor ‘Doctor Vlimmen’, de bestseller van de advocaat. Daarom ging ik het lezen. Bovendien woonde ik toen in de Telefoonstraat, schuin tegenover de voormalige biljartfabriek van de familie Roothaert. Anton Roothaert verbleef hier met zijn dochtertje, vlak na de scheiding van zijn eerste vrouw. Na een paar bladzijden is het duidelijk. De folkloristische beroepsroman vol venijn is prachtig. Roothaert is een veel betere prozaschrijver dan zijn leeftijdsgenoten Marsman en Ter Braak.

Continue reading

 

Arm Moe

Eerder voorgelezen op “En het grootste deel schreven we samen in bed”

Armoe maakt mensen wild
Dreiging van armoe maakt mensen braaf
Beschaving bestaat bij gratie van wanhoop

Maar wat is armoe ?

Armoe is dat uw arm moe is
Van heel uw leven in de reet van machthebbers te zitten

Armoe is dat uw arm moe is
Van voor alles wat u wilt vragen
Braaf uw vinger op te steken en op uw beurt te wachten

Armoe is dat uw arm moe is
Van het klakkeloos klappen
Om wat u voorgekauwd en voorgeschreven is

Armoe is dat uw arm moe is
Van schrijven in uw dagboek
Wat u niet hardop durft te zeggen

Armoe is dat uw arm moe is
Van al dat masturberen
Omdat u niet voor echte liefde durft te gaan

Armoe is dat uw arm moe is
Van het ontvangen en uitgeven van betekenisloze briefjes en muntjes
Die in wereldwijde monetaire computersystemem
Tot abstracte cijfers gereduceerd zijn

Is dat waarde ?
Luister naar uw armen. Zij weten het het beste.

 

Cultuurkiller (12)

De wind was met één rand van Cees’ bolhoedje aan de haal gegaan waardoor deze een beetje scheefgewaaid op zijn kop stond. De deur zwaaide een stukje open en stopte abrupt. Boven een deurkettinkje uit staarden de strenge ogen van Bettina deGraete hem aan. “Ja ??” snauwde ze naar hem. Keihard klapte de snauw in zijn gedicht en hij kon enkel denken: viswijf.

Beleefd en een tikje koddig nam hij zijn bolhoed af en een lichte boog fingeerde zijn al even geringe eerbied naar de vrouw. “Dag Bettina. Ik heb gehoord dat je nogal een schok hebt gehad. Ik kwam even kijken hoe het met je was.”

“Da benne jouw zaken niet, stadswachter,” snauwde Bettina met haar eeuwige mengelmoes van dialecten. Niemand wist precies waar ze nu echt vandaan was gekomen, maar dat ze niet ‘van hier’ was, dat kon zelfs het meest ongeoefende oor wel oppikken. De wenkbrauw van Cees trok gespeeld gekwetst op. “Maar Bettina, ik heb helemaal speciaal voor jou een stadslikeurtje mee.”

De ogen van mevrouw deGraete vergrootten zich verbaasd. Haar hekel aan Cees werd ruim geëvenaard door haar voorliefde voor het lokale stadslikeurtje, de kokotte. Het hele ‘dorp’ wist van haar enthousiasme bij de gedachte aan een glaasje ‘kekottuh’, zoals ze dat zelf uitsprak. “Heddegij ècht kekottuh bij junders ?” blafte ze door de deuropening. Een ruime meter lager stak de snuit van haar Fifi buiten, ruikend. “Mementje dan hoor,” en ze trapte heur hond enkele centimeters achteruit, nageltjes tikkend over de gangtegels. De deur sloot, het kettinkje rammelde, en de deur zwaaide wijd open. Fifi gromde, haar tanden ontbloot, en blafte fel naar Cees. Die trok geschrokken cadeauverpakking met fles kokotte wat omhoog in een instinctieve reflex. “Se doet nuks war,” gebaarde Bettina de gulle drankbezorger binnen.

Terwijl Cees behoedzaam voor haar uit de gang uitliep, bedacht ze zich hoezeer hij eigenlijk op een soort meneer pastoor leek. Stijfjes in bewegingen, behoedzaam, bedachtzaam en voelbaar betweterig. Alsof hij elk moment in een passionele preek kon uitbarsten. Maar passie, daar had ze de stadswachter nog nooit op kunnen betrappen. Op een fles gratis drank bij deze wel, en dat zette daadwerkelijk al haar argwaan tijdelijk op pauze. Na vanochtend kon er immers een borreltje wel in.

Fifi drentelde grommend achter haar aan. Haar pijnlijke pootjes stoorden haar even niet meer. Het dier wist dat ze hier niet met goei volk te maken had. En dat zou ze ook laten merken ook. Ze zette zich ongeveer een meter van Cees’ uitgekozen zitplaats en keek hem strak aan, voortdurend de lippen licht ontbloot.

 

broodje doggie

hier in Thailand kun je zelfs een broodje hond nuttigen al geven ze dat nooit toe
30.000 honden gaan er maandelijks naar de slachthuizen en ze worden  als vlees en huiden verkocht aan korea
mvg lowy cremers

 

Wit paard

Een wit paard is geen paard, volgens de Chinese wijsgeer Gongsun Longzi. Wat is dan een prìns op een wit paard? Zover het collectieve bewustzijn van de westerse vrouwen terug in de tijd reikt, hangt die zogenaamde prins als een wolk boven hun geluk.

Het begint als meisje. Al eeuwen worden zij verhaaltjes voorgelezen over lieve sloofjes die na veel narigheid krijgen wie ze toekomt: een prins op het witte paard. Zoals met alle consumptiegoederen is die prins echter volkomen gedemocratiseerd. Girls van tegenwoordig denken niet: “Goh, wat leuk voor dat arme meisje.” Ze denken: “Dat wil ik ook.” En snel achteraan: “Dat mòet ik ook.” Is het je eindelijk gelukt, na vele omzwervingen door het moeras des levens waar je beduidend meer Heathcliffs dan Rochesters bent tegengekomen, om op te groeien tot een vrouw die niet meer in sprookjes gelooft, dan krijg je van feministische hoek (u weet wel: vrouwen die het beste met vrouwen voor hebben…) boeken door de strot geduwd als: De prins op het witte paard. Het geheim van een gelukkige relatie, van Mira Kirschenbaum. Anno 2007… je moet maar durven. Lukt het je eindelijk om tevreden te zijn met wat je hebt (is dat niet de sleutel tot eeuwig geluk?), en over de tekortkomingen van je echtelijke wederhelft heen te kijken (“Ze missen toch allemaal een rib.” beantwoordde Fatima, een kennis uit Marrakesh, mijn vraag waarom ze in godensnaam bij haar stokoude, invalide en walgelijke echtgenoot bleef), dan schreeuwt een of andere hoge piet uit Amerika in je oor dat je een sukkel bent. Want gij zult voor niets en niet minder tekenen dan voor de Prins op het Witte Paard.

Wie deugt er allemaal niet in de ogen van Mira Kirschenbaum? Nou de steuntrekker, bijvoorbeeld. Dat is een loser, die mag je niet willen, als vrouw. De man-in-je-leven mag ook vooral nooit en te nimmer een hard woord laten vallen, noch de kroeg in en noch minder (God bless us!) een wietje roken, opdat gij in een veilig coconnetje leeft. En mocht hij eens het bed induiken met een wulpse dame die hij in een dronken bui echt niet kon weerstaan? Scheiden! Meteen! Nee… in alle opzichten mag je je enkel inlaten met de alleronberispelijksten onder het manvolk. Diepe, diepe zucht.

Op straat lopen er verdomd weinig mannen die voldoen aan Kirschenbaums eisen. Wat doe je met die miljarden vrouwen die het simpelweg nooit zal lukken de hand te leggen op een van die zeldzame hoogstdeugdelijken? Je zadelt ze op met de must van een idealitaire partner, een beeld dat hun leven grondig zou kunnen verpesten, als ze niet beschikten over een gezond verstand dat zegt: “Luister eens, wees maar tevreden met Harry. Hij is een beetje een hork van een kerel, en veel geld zal hij nooit verdienen, maar hij is toch het beste wat ìk zal krijgen.” Je bereikt dat veel vrouwen na ontelbare pogingen de handdoek in de ring gooien en verbeten alleenstaand blijven. Hoort u in de verte het koor van de feministen nu zingen: “Beter alleen dan in slecht gezelschap”? Ze vergeten dat alleen zijn en vooral het vermogen om daarin vreugde te scheppen een zeldzame hoedanigheid is, gegeven aan bar weinig onder ons. Helaas, wentelt het gros van de alleenstaanden zich niet dagelijks in zelfgekozen gelukzaligheid, maar blijft echt wel steeds en heimelijk hopen op die klote Prins op het Witte Paard.

Dè uitzondering in al die mooie sprookjes is Belle en het Beest, dat op zijn beurt een opvoedkundige boodschap van twijfelachtig nut zendt: meisje, je bent zacht en lief, maar je krijgt vast een gruwelijk monster als echtgenoot. Gij zult al zijn fratsen moeten dulden om uiteindelijk tot een gezamenlijk paradijs te geraken. Door jouw liefde zal hij ten slotte veranderen in … de Prins op het Witte Paard.

 

Iemand

Mijn naam is Lowieke Grotevaart. Ik ben een voor mijn leeftijd nog verbazingwekkend potente pensionado van achtenzestig jaar.

Mijn halve leven heb ik op de grote vaart gezeten. Ik heb havens aangedaan op de meest afgelegen punten van de Oost, van de Beringzee tot aan de Zuid-Chinese zee. Ik heb meer van de wereld gezien dan menig benepen burgermannetje of -vrouwtje in een vinexwijk in Hollandia, in vijf of tien levens zou meemaken. Ik voer naar de Rode Zee, de Perzische Golf, de Golf van Bengalen, de Golf van Mexico, de Grote Oceanen over tot aan Vuurland toe. Ik mag wel zeggen dat ik mijn pappenheimers ken.

Op elk continent heb ik naar schatting minimaal drie koters rondlopen, kids die hun zeevarende vader nooit hebben mogen ontmoeten, verankerd als ze zijn, sinds hun geboorte, slechts aan de moederliefde. Ja, in die tijd, als jongeman van een jaar of twintig, tweeëntwintig, was ik nog een behoorlijk hitsige vlegel, de paal in mijn broek die na een aantal weken op volle zee om ontlading schreeuwde, stelde ik nooit teleur. Mokkels genoeg, in de van gewillige hoeren wemelende havens van Vladivostok, Shanghai, Manilla, Saigon, Bangkok, Santos, Veracruz, etc. etc. Erotische expedities die me menig druiper hebben opgeleverd, gelukkig heeft mijn jongeheer daarentegen nooit iets blijvends onder de leden gekregen.

In die tijd heb ik veel gezien, niet alleen van de wereld – verbijsterend mooie zonsondergangen hebben zich voor eeuwig in mijn geestesoog gebrand – , ook voor wat betreft de mensheid: ik ben heel wat figuren tegen het lijf gelopen, in de jaren dat ik de wereldzeeën bevoer. De merkwaardigste types denkbaar, in de havenkroegen, bordelen, massagesalons, zwarte casino’s en bars, die ik placht te bezoeken.

Ironisch is het dan ook, wanneer ik mijn herinnering laat dwalen over die periode, die als een goudomrande ansichtkaart staat te pronken in een trots kamertje van mijn ziel, dat de merkwaardigste vogel die ik ooit ontmoette in mijn luisterrijke leven, een pief was waarop ik stuitte, gewoon hier, in West-Europa, in een verlopen havenkroeg in ’t Antwerpse, om precies te zijn.

René van Dommelen, ik herinner me zijn naam als ware het de dag van gisteren, dat ik hem voor het eerst ontmoette. Een gozer voor wie het woord ‘mafkees’ uitgevonden leek te zijn. In die tijd was ik net enkele weken vrijgezel, mijn Vlaamse meid Godelieve was er vandoor gegaan met een onbetrouwbare Chileen met een snorretje zó dun, dat ik zou zweren dat de knakker van de andere kant was. Een half jaar later hoorde ik van Godelieve – Liefke, zoals ik haar placht te noemen in onze ‘goeie tijd’ – dat dat inderdaad het geval was. Hij had op zijn beurt de plaat gepoetst met een Vlaamse bard genaamd Willy Beekemans, artiestennaam ‘Willy Wonderwonka’, die verschrikkelijke nummers uit zijn luit en strot wist te toveren.

Hoe dan ook, voordat ik te veel uitweid over oninteressante details die een mens slechts vervelen: Ik was dus vrijgezel en hing veel rond in een Antwerpse havenkroeg genaamd ‘Het Hete Madammeke’, waar ook die betreffende René van Dommelen placht rond te hangen. Een uit Holland gevluchte (alimentatieproblemen), volledig aan lager wal geraakte, linkse journalist, met een volstrekt verknipte kijk op het leven in het algemeen en de Nederlandse maatschappij in het bijzonder. Een non-conformist avant la lettre. Iemand die het establishment in zulk een mate haatte, dat je er, luisterend naar zijn van donkere rancune vervulde verhalen, bijkans koud van werd.

Op een goede avond – wat uiteindelijk een zeer kwade avond zou blijken te zijn – zat ik zoals gewoonlijk samen met deze Van Dommelen aan de bar van Het Hete Madammeke, bardame Flavie schonk ons gebruikelijke gif, een avond als alle andere, zo leek het.

Totdat het oog van Van Dommelen viel op een groepje – een stuk of drie, vier – mannen. Louche types die je ervan verdenkt dat ze hun vriendinnen elke avond een pak rammel geven, van hier tot aan de meest desolate uithoek van de (toen nog niet voormalige) Sovjet-Unie. De gasten behoorden duidelijk tot de beroepsbranche die we ook wel ‘maffia’ noemen, ze waren wat aan het husselen met dames van lichte zeden, een pets in het gezicht hier, een klap op de bips daar. Van Dommelen ergerde zich mateloos. Hoewel ook hij net als ik regelmatig gebruikmaakte van de diensten van de Antwerpse madammekes van plezier, had hij een bloedhekel aan vrouwenhandelaren en pooiers. ’Addergebroed, het laagste van het laagste’, placht hij te zeggen, ouderwets hoffelijke moraalridder als hij soms kon zijn.

Van Dommelen stond op, waggelde met zijn dronken kop op de vier smiechten af en vertelde hen, dat ze moesten ophouden met hun criminele spelletjes, dat hij er anders een gendarme bij zou halen. Ik hield mijn hart vast.

Smalend keken de vier gasten op naar de wankelende knuppel die hen, gespierde binken, de les probeerde te lezen. Een van hen trok een biljet van een paar honderd franken, gaf het aan René, vergezeld van de woorden: ‘Hier gast, en nou opgesodemieterd!’ Ik denk niet dat de reden van dit ‘zwijggeld’ was, dat ze dachten dat de dronkenlap het daadwerkelijk tot het politiebureau zou redden. Ik vermoed eerder dat ze hoopten dat mijn vriend de barfly zichzelf met de overhandigde ‘fooi’ zou doodzuipen: een mooi spektakel voor het stelletje leeglopers dat ze waren. Dit was echter niet wat Van Dommelen deed. Hij liep naar buiten. Is hij bang geworden, dacht ik verbaasd, Van Dommelen was er niet het type naar zich te laten intimideren.

Een kwartier later was hij terug, een reusachtige zak Vlaamse frieten, weelderig overgoten met kwakken mayonaise, in zijn handen. Hij gooide de buil met een wilde zwaai over het tafeltje van de maffiosi en hun psychisch geketende vrouwelijke gezelschap. De witte klodders mayo staken schril af tegen de dure maatpakken van de verbouwereerde snuiters. ’Hier heb je je vieze geld terug,’ sprak Van Dommelen, ‘ik hoef jullie vunzige franken niet.’

Dit wordt hommeles, voorvoelde ik, en ik probeerde René mee naar buiten te trekken, maar mijn barvriend was nu helemaal ontketend, het leek of hij op de vuist wilde met zijn opponenten: een oneerlijke concurrentie, to say the least. Ik was te laat.

De ploerten trokken de desperate alcoholicus over het biljart, en… wat exact volgde weet ik niet, aangezien ik zélf moest rennen voor mijn leven.

De volgende dag in de Antwerpse haven volgde een kort, zwijgend afscheid, mijn boot richting Zuid-Amerika lag klaar voor vertrek. Met een brok in mijn keel drukte ik hem de hand. Hij: de barvlieg, de gek, idioot, halve gare, maar met het hart immer op de juiste plaats. Zijn rechteroog was helemaal dichtgeslagen, zijn rechteroor half kapotgeslagen, er waren schrammen zichtbaar op zijn volledige gezichtsoppervlak.

Met weemoed in mijn hart liep de kade af. Voordat ik aan boord ging draaide ik me nog één keer om. De kreupele dronkenlap stak zijn hand omhoog. Ik zwaaide terug, in de wetenschap dat hij een kwartier later al zijn eerste whisky van de dag naar binnen zou gieten, zelfdestructief mechanisme tot welke hij verworden was. Ik was in de veronderstelling dat ik hem nooit meer zou weerzien.

Daarin vergiste ik mij. Deze maand op de kop af drie jaar geleden was ik met mijn huidige vrouw een paar dagen in Parijs, waar mijn jongste dochter woonachtig is en een studie antropologie volgt. Struinend over de boulevards, door de steegjes en parken, over de bruggen van de mooie Franse hoofdstad, viel mijn oog op zeker moment op een zonderling figuur in een lange, donkere, wollen jas – het was hartje zomer – , die onder een van de Parijse bruggen schijnbaar onverstoorbaar een lied aan het zingen was. Naast hem lagen tientallen lege bierflesjes, honderden peuken en wat verregende glossy-magazines. Iets in de stem van deze clochard kwam mij bekend voor.

’Ik ken die stem’, sprak ik glazig tot mijn vrouw, die mij probeerde mee te trekken, weg van de groezelige kant van deze beroemde toeristenstad met zijn twee gezichten. Maar nee, ik móest weten hoe de vork in de steel stak, rukte mij los van de goede bedoelingen van mijn eega en liep op de man af.

’Wie is u?’, vroeg ik kort maar krachtig. ’Je suis le zombie René’, sprak de vagebond, en op dat moment viel bij mij de centime. René van Dommelen!

Ik probeerde een gesprek met hem aan te knopen, ofschoon ik had niet het idee had, dat hij mij herkende, hij brabbelde wat onverstaanbaar koeterwaals, een mix van Frans, Engels en Hollands. Het deed mij wel wat, hem in deze toestand terug te zien. Tegelijkertijd besefte ik, dat ik hem niet zou kunnen helpen. Van Dommelen was de val, die hij voor zichzelf zette, de eigenhandig gecreëerde mist in het duistere woud van zijn bestaan, het door hemzelf hoogst persoonlijk aangebrachte hangslot, op zijn vrijheid.

Of was hij vrij – hij, of all people – , was juist hij vrij, en wij, wij allen, gezapige pensionado’s met onze huisjes, onze boompjes, onze beestjes, onze dodelijk vervelende Rijncruises, waren wij wellicht de wérkelijk onvrijen…? Mijn hoofd duizelde, vragen tolden door mijn hersenen.

‘Wie was dat?’, vroeg mijn vrouw. ’Och… niemand’, antwoordde ik, maar terwijl ik die woorden sprak, besefte ik dat als ’n bepaald persoon in mijn leven óóit het predicaat Iemand, met hoofdletter I, zou verdienen, dat het dan Van Dommelen zou moeten zijn: de ultieme non-conformist, de klaploper, gehoorzamend aan geen énkele maatschappelijke conventie, slechts luisterend naar zijn innerlijke stem.

De spiegelingen van de lantaarns blonken poëtisch in het donkere water van de Seine. Ik nam de arm van mijn vrouw, waarna we in een bedaarde gang terug naar ons hotel wandelden, terwijl ik mocht bespeuren dat een vleugje geluk zich in mijn hart nestelde.

 

Dat is het leven (27)

Neptunus God en Koning aller wateren doopte mij als echte zeeman.

We waren ongeveer 14 dagen aan het varen toen we de evenaar passeerden.Ik werd toen gedoopt als zeeman.Er kwam een verklede matroos als Koning Neptunes zgn aan boord en ook de vrouw van Neptunus de kabelgast in dit geval verkleed als vrouw.
Ik werd evenals allen die nog nooit over de evenaar waren gevaren gedoopt door Koning Neptunes God van alle wateren.
We passeren de evenaar en worden gedoopt als zeeman.

Het doopfeest bij het passeren van de evenaar.Ik werd kaal geschoren.
Neptunus verscheen aan boord.
Als ongedoopte zeeman moest je dan een slok zeewater nemen.En je had de keuze tussen een haring met ingewanden en al op te eten of je kaal te laten scheren.Ik koos voor het laatste.
Neptunus gaf me toestemming alle wateren ter wereld te mogen bevaren.
Dat kaal scheren gebeurde met inzepen met groene zeep dat er dan weer met een groot scheermes weer werd afgehaald.En dan las Koning Neptunes de proclamatie voor,,

Ik Neptunus God en Koning van alle wateren verklaar hier gedoopt te hebben Lowy Cremers En geef hiermee toestemming dat Lowy Cremers van af heden alle wateren ter wereld mag bevaren.
Daarna werd je met kleren en al in het zwembad gegooid door enige stevige matrozen.En daarna dronk iedereen aan boord een extra borreltje op de nieuw gedoopte zeeman.
Eindelijk was ik dus zeeman geworden .
En met de woorden vaarwel was de ceremonie voorbij.Ik was zeeman geworden ik was zo blij.
Toen was mijn maatje Andre aan de beurt hij hield zich ook kranig en werd dus ook gedoopt door Neptunus.Ik mocht van af dat moment ook bier drinken wand dat hoorde nu eenmaal bij het zeemansleven.

 

Cultuurkiller (11)

Bettina deGraete was geen sieraad voor haar achternaam. Honderdzevenentachtig kilogrammen schoon aan de haak verborgen haar ‘graete’ diep in haar lichaam. Haar man, de visboer, had dat uit pure beroepsmisvorming prachtig gevonden en vond dat nog. Potje, dekseltje.

Haar Fifi lag met eeuwig droevig kijkende oogjes op haar schoot. Pootjes ingezwachteld. Reuma. Dat onvoorspelbare weer ook deze zomer, dan weer koud, dan weer warm. Fifi constateerde met verbazing dat de bazin alreeds enkele wandelrondes oversloeg en vond dat vooralsnog prima zo. Ze likte zachtjes haar zwachtels. Haar pootjes kriebelden een beetje eronder.

Bettina was de zelfverklaarde ogen en het geweten van de stad. Niets ontsnapte normaal gezien aan haar haviksoog. Haar credo was dat alles wat de krant niet haalde, van uiterst belang moest zijn. De krant, pfff, dat ze dat vod nog een krant durfden te noemen. Haar maakten ze niets wijs. De meeste redacteuren daar dienden vooral de belangen van de adverteerders en de gevestigde politici. Hoeveel er in de kaders van de lokale krant niet gespindokterd en gedoofpot werd, u moest eens weten, zei Bettina altijd. Daarom was zij een beetje haar eigen krant. Zonder drukpers. Op de ouderwetse manier, met van mond tot mond informatie. Vooral van haar eigen mond, die ondanks alle beweging toch een driedubbele onderkin tooide.

Fifi blafte. Bettina keek meteen scherp het raam uit. Daar kwam Cees aangelopen, de stadsdichter. Of was hij nu de muziekmakelaar ? Of de cultuurburgemeester ? Het was altijd een beetje lastig te volgen wat Cees nu weer was, vond ze. Het werd wel altijd groots aangekondigd maar dan hoorde je vervolgens eigenlijk niet veel meer. En dan was hij ineens weer iets anders. Hou het maar eens bij. Zelfs Bettina had er moeite mee.

Vandaag stond haar kop daar echter helemaal niet naar. Ze bleef maar het gruwelijke schouwspel voor ogen zien. Die arme man, temidden van al dat bloed. En… ze gruwelde, probeerde maar opnieuw en opnieuw het beeld van haar af te schudden. De deurbel rinkelde. Bettina schrok en Fifi sprongviel onhandig van haar schoot. Pijnlijk met haar pootjes trekkend dribbelde ze naar de voordeur. De vrouwe des huizes was minder happig en bleef in haar stoel zitten. Na vanochtend had ze, geheel tegen haar natuur in, even niet meer zo’n zin in gezelschap. De deurbel rinkelde een tweede maal, iets langer. Behoedzaam liep ze haar hond achterna naar de voordeur.

 
« Older posts

© 2023 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑