Dag: 16 augustus 2011
Albert begon hoofdpijn te krijgen. Cees was blijkbaar aan het flirten met een of andere vrouw, en Karsten had besloten hem gedicht na gedicht over schoenlepels op te lepelen tot Albert hem een wijn zou schenken. Hij voelde zijn broekzak trillen en viste er zijn mobiel uit. SMS van de redactie. Artikel kantklos nog steeds niet binnen graag sturen voor 12u. Hij gromde stilletjes. De hele avond zag er vrij zinloos uit en hij vervloekte zijn journalistische instincten. Met één haastige klok dronk hij zijn glas cola leeg. Hij greep zijn jas, stond op en liep het café uit, de nacht in. Een verbouwereerde Karsten achterlaten middenin de zin “Voor nu haak ik je aan je haak terug.” De plicht riep en hij werd hier toch niets wijzer over de moorden.
Cees zag De Muskiet vertrekken vanuit zijn ooghoek die de reflecties in de spiegel in de gaten had gehouden. Hij ontspande een beetje. Misschien was het puur toeval geweest – veel bezoekers van de culturele avonden gingen vaak nog een borreltje na pakken in café Deernis, immers. Hij wierp enkele snelle blikken op Karsten, maar die was bij een gezette persoon in de donkere hoek van het café gaan zitten en hobbelde kort erop met een tevreden blik en een briefje papiergeld naar de bar. Hij wenkte Rob, kreeg zijn wijn, en zette die in een andere hoek van het café aan zijn lippen.
“Cees ? Hallo, aandacht !” flapte Bianca eruit, middenin een zin. Cees hervatte zich en verontschuldde zich. “Ik was wat afgeleid, sorry.” Bianca glimlachtte. “Och, ik had het enkel maar over hoe de seriemoordenaar als volgend slachtoffer een hond heeft aangepakt. Ik besef me dat het een erg oninteressant onderwerp is.” Ze knipoogde. Cees lachtte. “Het is eerlijk gezegd het eerste dat ik ervan hoor. Zielig – wie was de eigenaar ?” Bianca trok een zurig gezicht. “Dat zei ik net nog. Het was Bettina deGraete d’r hond.” Cees’ adem stokte. Verdomme. Hij had amper 24 uur eerder nog tegenover die kuthond het hele verslag van de moord op Wolter zitten uitzoeken. De dader zat hem echt strak in de nek te ademen. Dit mocht geen toeval meer heten.
De Muskiet klikte zijn bureaulamp aan en tikte haastig het fluffy kantklos-artikel. Na de vele schoenlepelgedichten ging deze kost hem makkelijk af. Hij had zich ook teveel laten afleiden door die onzin over die bamboepennen, dwaas dat hij is. Meteen erna klikte hij op ‘send’ zonder het terug over te lezen en leunde achterover. Hij wierp een blik de nacht buiten zijn raam in. Opeens pingde zijn inbox een geluidje. Het was niet zijn hoofdredacteur, het was zijn voormalige studiegenoot.
“Fraaie fotootjes stuur je me, Albert. Kan het niet wat minder bloederig allemaal ? In ieder geval: Er staat zoveel als ‘Een echte waakhond bijt’, opnieuw en opnieuw. Stuur me alsjeblieft diit soort foto’s niet meer, ik hou graag mijn avondeten binnen.”
Jhonny Jordaan was toen erg populair.
Ook de volgende avond was het weer stappen geblazen.
Ik heb mijn maat Andre die avond niet gezien..Dat was in de Seven Seas bar.
Hier zwaaide een Nederlands echtpaar de scepter.
Geef mij mar Amsterdam klonk er uit de juxbox met Johnny Jordaan .
Duizenden kilometers van huis in Argentina en uit de Juxbox klonk geef mij maar Amsterdam.
1955 in Argentina.
Deze singeltjes werden namelijk regelmatig door zeelui uit Holland mee gebracht voor die kastelein.Moet je na gaan zit je ruim 10.00 mijlen van huis hoor je in den vreemden Jhonny Jordaan zingen.
Ik had die avond een mooi wit nylon overhemd aan met in de borstzak een pakje Luck Strike
Hier in deze zaak was ook een dans vloer en Andre mijn vaste stapmaat stond een beetje sexueel te schuifelen op de vloer want echt dansen kon hij nog niet.Ik danste aan de andere kant van de zaak met Lola een meid met zwart haar.
De Bootsman danste met een oude vrouw.
De Bootsman die al wat ouder was danste met een vrouw die ook al haast met pensioen kon.Maar op een of andere manier moest dat oude vrouwtje hard lachen en toen vloog haar gebit uit haar mond en het viel op de dansvloer vlak voor mijn voeten.
En ja ik half dronken zag er de lol wel van in en riep Andre daar komt ie en schopte met een boog het kunstgebit richting Andre.En die stuurde het direct weer over de gladde vloer terug mijn richting uit.
Uit eindelijk heeft de bootsman zich er over ontfermt en gezorgd dat de dame haar mondmeubeltje weer terug kreeg.
Mijn meisje noemde zich Lola en zag er goed uit flinke koplampen en een slank figuur en git zwart lang haar..Ik vertelde haar dat ik geen geld aan haar kon spenderen omdat ik door mijn geld heen was.Ze voelde aan mijn nylon overhemd en zei me je mag de hele nacht bij me blijven voor dit overhemd.Ik dacht geen seconden na en ging met haar mee.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes