Het is het soort weer waarbij vrouwen plots borsten en billen hebben. Waar zonnebrillengeschitter en luchtig textiel prevaleert. Dat het kermis blijkt te zijn in het kleine Vlaamse stadje, deert me niet. De sfeer is geweldig en in tegenstelling tot het massale en naar lichaamsvet stinkende evenement in Tilburg is het hier klein en gemoedelijk.
Tegenover mijn terras staat de attractie Crazy Palace. Één van de tweetalige bordjes zegt ‘Glijbaan is niet verplicht’. Een kwieke opa buitelt kolderiek achter zijn kleinzoon aan door grote draaiwielen en over lopende banden. Een jong gezinnetje worstelt achter hun grut aan de bewegende trap op. Aan het eind van de attractie drukt de man in het loket meermalen op een knop en wordt de bezoeker verrast door luchtblazingen.
Ik schrijf honderdduizenden verhaaltjes in mijn hoofd die ik nooit in woorden om zal zetten. Ik geniet en ik kijk. Van de vrouwenpracht, van de vrolijke gezichten, van de koddige loketman en zijn luchtblazers. Ik hoef helemaal nergens aan mee te doen. Ik heb een koude pint en mijn sigaret. Waarom ik een leesboek heb meegenomen weet ik niet, want ik heb welgeteld één kort verhaaltje gelezen en hem daarna terzijde gelegd.
En dan gebeurt het. Waar zowel ik als vermoedelijk de loketman op zaten te wachten. Een jong koppeltje, waarvan één een bloedmooie jonge deerne. In een jurkje. Lachend, stralend en zich volstrekt nog niet bewust van de luchtblazers op het eind, wurmt ze zich door de snoepkleurige parcoursen van de Crazy Palace heen. In spanning wachten de loketman en ik af tot ze onvermijdelijk het eind van de attractie zal bereiken.
Het is goed dat ik geen lief heb. Anders waren er vanavond misschien nog kindjes van gekomen. Zó’n dag.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie