Albert begon hoofdpijn te krijgen. Cees was blijkbaar aan het flirten met een of andere vrouw, en Karsten had besloten hem gedicht na gedicht over schoenlepels op te lepelen tot Albert hem een wijn zou schenken. Hij voelde zijn broekzak trillen en viste er zijn mobiel uit. SMS van de redactie. Artikel kantklos nog steeds niet binnen graag sturen voor 12u. Hij gromde stilletjes. De hele avond zag er vrij zinloos uit en hij vervloekte zijn journalistische instincten. Met één haastige klok dronk hij zijn glas cola leeg. Hij greep zijn jas, stond op en liep het café uit, de nacht in. Een verbouwereerde Karsten achterlaten middenin de zin “Voor nu haak ik je aan je haak terug.” De plicht riep en hij werd hier toch niets wijzer over de moorden.
Cees zag De Muskiet vertrekken vanuit zijn ooghoek die de reflecties in de spiegel in de gaten had gehouden. Hij ontspande een beetje. Misschien was het puur toeval geweest – veel bezoekers van de culturele avonden gingen vaak nog een borreltje na pakken in café Deernis, immers. Hij wierp enkele snelle blikken op Karsten, maar die was bij een gezette persoon in de donkere hoek van het café gaan zitten en hobbelde kort erop met een tevreden blik en een briefje papiergeld naar de bar. Hij wenkte Rob, kreeg zijn wijn, en zette die in een andere hoek van het café aan zijn lippen.
“Cees ? Hallo, aandacht !” flapte Bianca eruit, middenin een zin. Cees hervatte zich en verontschuldde zich. “Ik was wat afgeleid, sorry.” Bianca glimlachtte. “Och, ik had het enkel maar over hoe de seriemoordenaar als volgend slachtoffer een hond heeft aangepakt. Ik besef me dat het een erg oninteressant onderwerp is.” Ze knipoogde. Cees lachtte. “Het is eerlijk gezegd het eerste dat ik ervan hoor. Zielig – wie was de eigenaar ?” Bianca trok een zurig gezicht. “Dat zei ik net nog. Het was Bettina deGraete d’r hond.” Cees’ adem stokte. Verdomme. Hij had amper 24 uur eerder nog tegenover die kuthond het hele verslag van de moord op Wolter zitten uitzoeken. De dader zat hem echt strak in de nek te ademen. Dit mocht geen toeval meer heten.
De Muskiet klikte zijn bureaulamp aan en tikte haastig het fluffy kantklos-artikel. Na de vele schoenlepelgedichten ging deze kost hem makkelijk af. Hij had zich ook teveel laten afleiden door die onzin over die bamboepennen, dwaas dat hij is. Meteen erna klikte hij op ‘send’ zonder het terug over te lezen en leunde achterover. Hij wierp een blik de nacht buiten zijn raam in. Opeens pingde zijn inbox een geluidje. Het was niet zijn hoofdredacteur, het was zijn voormalige studiegenoot.
“Fraaie fotootjes stuur je me, Albert. Kan het niet wat minder bloederig allemaal ? In ieder geval: Er staat zoveel als ‘Een echte waakhond bijt’, opnieuw en opnieuw. Stuur me alsjeblieft diit soort foto’s niet meer, ik hou graag mijn avondeten binnen.”
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie