Na het wijfwerpen zat ik feitelijk zonder inspiratie. Ik wist niet direct hoe ik het nóg erger kon maken, wat ik over mezelf kon zeggen dat me een nóg minder eligible kandidaat zou maken. Het meisje was duidelijk onverwoestbaar. Ik besloot de dialoog stil te laten vallen om te zien of ze dan nóg eens zou mailen. Rond die tijd begon mijn leven toevallig wat woelig te worden – werkeloosheid, ernstige zenuwinfectie, dat soort leuke dingen – en ik heb daardoor máánden niet meer aan ‘mijn’ Svetlanaatje gedacht. Tussendoor werd ik wel gecontacteerd door, blijkbaar, enkele vriendinnen van haar, maar die interesseerden me niet (Move to Spam). De dialoog met ‘mijn’ Svetlanaatje interesseerde me meer. De niet te ontmoedigen Svetlana met haar economische studies en the grandmother en haar leasure time en al. En zo vergat ik haar beetje bij beetje. Tot kort voordat ik dit allemaal publiceerde. Deze week stuurde ik haar dus maar eens een nieuwe mail:
Hello Svetlana, it’s been a while since I’ve been in touch. I’ve been caught for drugs trafficing and multiple murders. I had to do some time in jail and they did not have any internet access there. I was very sad and missed you a lot. But they got me out on procedural errors, seems some kind of warrent was missing when they arrested me, so I’m free again.
I got a tattoo with your name on it when I was in prison. It looks great. Unfortunately it got a bit infected because the guy who gave me the tattoo used a pen and a needle which he heated with a match. It should have been sterile after that, but I guess I still got something infectuous in there. The skin won’t heal entirely – but still, your name looks good on it. How have you been meanwhile ? And how are your parents ? Do get in touch, I haven’t heard from you in so long, I worry. You hear these tales here sometimes, about how they kidnap Russian women and take them into prostitution. I have kept an eye out for you when I was in the red light district yesterday, but I didn’t see you anywhere. So I’m hoping no one caught you. If they do, please let me know where you are. I’ll pay and everything. I miss you. Kind regards, Your René
En ik wachtte en wachtte. En wachtte. Niets. Een paar keer per dag toch mijn email maar gechecked. Niets. Gisteren begon ik toch op mijn achterhoofd te krabben. Het duurde toch wel lang. Zou ik haar nu definitief ontmoedigd hebben ? Haar adres was niet opgeheven of zo, anders had ik wel een melding terug gekregen. Zou ze op vakantie zijn ? Maar neen, René, het was toch enkel spam ? Of zou ze tóch echt zijn geweest ? Ma neen, René, remember, de foto’s. De opdringerigheid. De blindheid waarmee ze over je mails heenwalste om zich doodleuk meteen al je vriendin te noemen en je mails te demanden like air. Misschien was het ook wel goed, dat ze niet meer terugmailde. Immers, je probeerde toch het punt te vinden dat je geen antwoord meer zou krijgen ? Welnu, voila, bereikt. Je verhaal is af ! En toch zat ik haar, bij de stil zoemende laptop op mijn donkere kamertje, te missen. Het fluorescente licht van het scherm scheen koud en kil op mijn gezicht.
Reactietjes