Maand: december 2021 (Page 2 of 2)

Adolf vond het videospel uit: op afstand werd de grootste bouwer uit de geschiedenis opgeblazen. (Op 8 februari 1942 kwam Fritz Todt om het leven bij een vliegtuigongeluk nabij het hoofdkwartier Wolfsschanze van de Führer bij Rastenburg. Er werd gespeculeerd dat dit geen ongeluk was maar een aanslag, mogelijk door de SS. Dit is echter nooit bewezen) Wij wachten niet op bewijzen. Todt verschilde van mening met den Adolf.

O, wat zalig dat in de afstand van het spel elke aantijging verdwijnt.

Ik heb er bij jou gelegen, het bijltje er echter niet bij neergelegd. Uit de actieradius blijven van welke Adolf dan ook. Ik heb het geprobeerd, lange tijd is het me gelukt.

Nadien heeft zelfs Mitterand het geprobeerd. Zijn kameraad die hij tot eerste minister had benoemd, had hij de laan uitgestuurd. Hij schoot zich voor het hoofd, op 1 mei. De man was vurig socialist. Ergens weende een minister – vriend.

(De censuurcommissie op het groot smoelenboek censureert tegenwoordig ook vermeldingen van dictators, al dan niet foute; daarom is de naam van Adolf niet vermeld)

Het regent geen verontschuldigingen laat staan pijpenstelen. Het regent evenmin hondenbrokken, je zou geen hond door dit weer jagen.

We liepen even buiten, er viel geen kat te zien. Dit rotweer is het nieuwe normaal en vult het opvangbekken in een uur in plaats van in een dag.

Binnenshuis is de plaats waar je moet zijn, je hoort er thuis; tegenwoordig werk je er ook, je er drie in plaats van twee maaltijden. Niet de hemel maar het plafond is de limiet. Nergens valt de horizon te zien, noch de zon.

Het zonnetje in huis is nu het zotteke in huis.

Ze waren gezeten en zaten in een paviljoen aan tafel. Het was moeilijk uit te maken of het vroeger een jacht- dan wel een vispaviljoen was geweest.

Hoe dan ook, nu het een taverne is, hadden ze vis besteld. Clovis, ooit koning der Franken, nu zoon der Francken en kleinzoon der Janseniussen, zijn vriendin haast zijn verloofde hadden dit paviljoen gekozen om zijn ligging, uitzicht en architectuur. Een paviljoen haast van goud, alvast van hout.

De jongen had smaak en zijn quasi verloofde volgde hem daarin graag. Ze lieten de vis dan ook heel erg smaken.

Het geeft geen pas. Lopen we niet met zijn allen in de pas? Gedwee loopt het vee naar de slachtbank.

Geeft iemand uitsluitsel? Zodat hij of zij zich uitsluit? Is dat beter dan dat hij of zij wordt uitgestoten?

Verdienen wij zomaar ons lot? Krijgen we wat we verdienen, ons verdiende lot? Of speelt daarin blinde willekeur?

Dit ultra korte kortverhaal is niet eens een verhaal. Het dreigt uit te lopen op een eindeloos gedoe, een hopeloze ondervraging door een stel hopelozen.

We willen het zover niet laten komen en sluiten hier kort en af.

Het aquarium is geen spiegel van de werkelijke wereld. Het is gewoon een wereld, weliswaar apart.

Moeten we dan meteen het aquarium apartheid aanwrijven of erger nog vervreemding van de visjes?

Zo gaat het er dus aan toe in de schijnwereld van sociale en andere media. Meteen ontstaat er strijd tussen twee kampen: pro aquarium contra pro povere visjes.

Terwijl het ons in feite worst zal wezen. Worst! Hoe vaak gooi ik het niet voor de voeten op sociale media!