Dierenleed, alweer een deel

Op mijn lijdensweg naar de faculteit diergeneeskunde overvalt me een ondraaglijke gedachte die me meteen op de rug valt.

Ik ben tenslotte een lastdier. Die gedachte brengt me in beeld als het paard dat een naakte vrouwe Godiva draagt. Zij draagt zwarte nylon kousen en verder niets. Of misschien toch een vleugje parfum?

Haar lange haar valt veel te mooi over haar rug om waar te zijn.

Ik voel op slag minder hard de reuma in mijn gewrichten.