De bocht ligt er scherp bij. Bart Konijn, zo genoemd naar zijn tanden, woont er al sinds decennia. Hij houdt het zaakje in de gaten en houdt de boekhouding bij van het aantal en de aard van de slachtoffers. ‘Ik word er niet rijk van noch wereldberoemd. Ik heb al die ambities niet’, legt Bart geduldig uit. ‘Mijn tuin is het enige dat telt. Dat ik daarna de bocht bijhoud is bijzaak’. Hij pauzeert even.

‘Niets overtreft groenten uit eigen tuin en eieren van eigen kippen.’

Denkt Bart Konijn dan nooit globaal? ‘De andere wereld? Op woensdag rijd ik met de fiets naar de markt in de stad om fruit te kopen. Mijn appelboom en perelaar geven niet genoeg om het een jaar lang vol te houden en ik eet graag al eens iets exotisch.’ Zijn oogjes twinkelen. Verder vragen we hem niets.