Otto zit voor het raam en schrikt zich een hoedje. Was dat een jood? Liep daar een jood langs? In zíjn straat? Voorbij zíjn directeurskantoor? Zonder verdere vragen aan niemand in het bijzonder te stellen, schiet hij uit zijn satijnzachte directeurszitmeubel en rent op sokken naar buiten. Aan het eind van de straat ziet een hij een donker silhouet. Het zal toch niet? Is dit er zo één met een besneden piel? Die kaas en worst in gescheiden compartimenten in de koelkast bewaart?! De gestalte had wel die kenmerkende jodentred. Bedachtzaam, slim. De wijsheid van generaties slimme joodse familie in iedere vezel van de voetzool met zich meedragend. Het Uitverkoren Volk! Otto kent dat. Zo voelt hij zich ook vaak. Zo niet altijd. Uitverkoren, met de slimheid van generaties in iedere vezel van zijn lichaam. Een last om U tegen te zeggen. De mensen moeten eens weten. Het komt hem dus zeker niet onbekend voor. Hij rent de straat door, het silhouet achterna. “Jood! Wacht eens!” Het silhouet slaat de hoek om. Otto er achteraan. Op een kruispunt aangekomen ziet Otto de vermeende jood niet meer. Waar o waar is hij?
Zie @Elagabalus_
Geef een reactie