Dag: 3 december 2011

De baas van Diederik liep het kantoor binnen. Met een headset op. Hij begon luidruchtig aan een collega van Diederik vragen te stellen. De collega keek hem verschrikt aan. De baas praatte zo luid omdat hij ongewend was aan de headset. Zich niet beseffend dat iedereen hem op headset-loos volume ook prima zou verstaan.

“HEB JE DIE RAPORTEN AL BINNEN, KAREL,” brulde hij naar de collega van Diederik. De collega van Diederik heette Joop. Niet Karel. Maar wist de baas veel. Joop werkte hier immers pas achtentwintg jaar en vier maanden. Amper de moeite om zijn naam te onthouden.

Diederik wist hoe lang Joop hier werkte omdat hij ooit de taak had gekregen het vijfentwintigjarig arbeidsjubileum te organiseren voor Joop. Joop had niet vrolijk gekeken, temidden van zijn collega’s, die met koffie en thee rondom hem stonden. Een HEMA-taart had voor zijn neus gestaan. En hij ‘mocht’ aansnijden. Iedereen had JEUJ geroepen. Niet te hard geroepen, want in het kantoor ernaast waren andere collega’s gewoon aan het werk en die moesten niet gestoord worden.

Achteraf had Diederik hem toevallig horen mompelen: “Ik werk hier al zesentwintig jaar en zeven maanden hoor, geen vijfentwintig.” Diederik had het goed in zijn oren geknoopt. Al was het destijds maar voor het idee dat het dertigjarig jubileum in ieder geval op het juiste moment gevierd zou kunnen worden.

Joop voelde zich blijkbaar desalniettemin wel aangesproken bij de naam Karel en schudde schichtig zijn hoofd van nee. “HEB JE AL MET ZE GELEVELD WANNEER ZE KOMEN,” brulde de baas. Joop-Karel knikte ja. Zacht sprak hij dat hij de betreffende rapporten over ongeveer anderhalf uur wel verwachtte te hebben. “OKEE, DAT IS MOOI. DAT IS NOG NET OP TIJD OM ZE DOOR TE STUREN,” besloot de baas, “MAAR TOUCH TOCH NOG MAAR EVEN BASE MET ZE WANT ZE HALEN WEL VAKER HUN TARGETS NIET,” commandeerde hij. Joop-Karel knikte ja, dat is goed. Hij zou ‘hun’ base wel even gaan touchen.

“JA DAAR BEN IK WEER,” brulde de baas nu in het wilde weg terwijl hij zich onbestemd omkeerde. Blijkbaar had hij iemand aan de lijn. “NEE DAT KOMT HELEMAAL GOED, DIE RAPPORTEN HEB JE OVER TWEE UUR,” riep hij in het luchtledige terwijl hij het kantoor verliet.

Twee minuten later stond Joop-Karel op en liep gelaten naar de koffieautomaat. Hij drukte wat knopjes in en een plastic bekertje klakte tevoorschijn. Wat dzzzzjoe dzzjiie dzzzzzjoeoe geluiden later dampte er warme koffiedamp uit. Kalm liep Joop-Karel terug naar zijn bureau met de koffie. Zette hem naast zijn toetsenbord. Pakte zijn sigaretten van het bureau en de jas van zijn bureaustoel. Trok traag de jas aan, met alvast een onaangestoken peuk tussen zijn lippen geklemd. En in een ongeïnteresseerd slakkengangetje sjokte hij naar de uitgang waar de baas niét heen was gelopen.

Bij de andere uitgang kon je de baas nog steeds door de gang horen brullen. Het resoneerde een beetje. Diederik staarde naar de dampende koffie van Joop-Karel.  Op het bekertje sierde het regenboogmannetje dat symbool moest staan voor deze onderneming.

Ik kan natuurlijk ook gewoon het hele bedrijf met me meenemen naar het hiernamaals, dacht Diederik. “Ik kan natuurlijk ook gewoon het hele bedrijf met me meenemen,” sprak hij zacht zichzelf toe. “Alles de lucht in, of zo. Kaboem. Poef, alles en iedereen weg. Ik denk dat de wereld er een stukje mooier op is geworden daarna,” mompelde hij.

Hij opende opnieuw zijn webbrowser en zocht naar explosievenrecepten. Na drie interessante websites was hij echter alweer afgeleid door een kattenvideo waar hij toevallig op stuitte.