Alain schraapte zijn keel. “De technologie is het punt niet. Alles loopt via de generieke betaalsystemen en de communicatie van zo’n concept is met alle social media van vandaag de dag poepsimpel geworden. Het enige probleem,” hij wierp een scherpe blik in Diederik’s ogen, “is de inzet van meneer hier. Als hij niet geloofwaardig suicidaal over kan komen, zitten we een hoop investering het afvoerputje in te gieten.”

Diederiks nek kriebelde. Alain had een nare stem. Ballerig, schraperig, als een ingevette bulldozer die over gewapend beton krast. Meneer hier, het zei genoeg. Met koude krokodillenogen staarde Alain hem aan. Diederik voelde het verzet in zich terug opborrelen. “Maak je over mij maar geen zorgen, “ gromde hij naar Alain, “ik word dagelijks met teveel gribus als jij geconfronteerd om dat te willen prolongeren.” Alain knipperde even met zijn ogen en grinnikte toen. Een tikje metalig, wederom. “Oké. Ik moest er even zeker van zijn.”

Stan stootte Alain hard aan. “Diederik is écht met deze shit bezig, Alain. We zullen eerder hem moeten tegenhouden écht een einde aan zijn leven te breien, zodat –“ en ook hij wierp een scherpe blik naar Diederik, “we geld kunnen blijven verdienen. Dood hebben we niks aan je, kerel.”

Diederik knikte maar wat. “Ja, whatever. Dus wat is het plan ?” Stan glimlachte. “Simpel. We nemen binnenkort een videootje met je op waarin je zo authentiek mogelijk vertelt dat je genoeg van het leven hebt. Dat je het leven zoals het nu gaat, beu bent, de wereld zoals die bladiebladiebla. En dat je daarom eruit wil stappen, maar dat je de mensheid de kans wil gunnen te bepalen hoé. Dus kom met je ultieme zelfmoordfantasie en bied erop, het idee van de hoogste bieder zal worden uitgeprobeerd enzovoorts. En dan filmen we iedere week een poging waar mensen het hoogst op geboden hebben, maar natuurlijk faken we het wel zo overtuigend mogelijk. En dan mislukt het en krijgt men een kans om je een ander idee uit te laten voeren, de week erop.”

Alain wierp zijn nekveljeukerige stemgeluid er nogmaals tussen. “Ik vind dit trouwens echt een mieters idee. Dat dat even gezegd mag worden. Hoe kom je erop ?” Diederik zag dat de vraag retorisch was en haalde maar zijn schouders op. Het was Stan’s idee maar hij gunde Stan de eer niet.

Stan stak zijn hand uit. “Is dat afgesproken zo ? Dan kunnen we dit weekend al beginnen met het filmpje. Zetten Alain en ik ondertussen de site verder helemaal klaar voor de go-live.” Diederik schudde onenthousiast Stan’s hand. “Prima. Laat maar weten waar en wanneer ik moet komen opdagen.” Stan was al opgestaan en had zijn sjaal al rond zijn hals geslagen. Alain stond houterig kalm overeind. Hij had zijn jas niet uitgedaan. “Doe ik, jongen. Spreek je !” En met een zeurderig piepen van de cafédeur waren ze weer de nachtlucht in vertrokken.

Diederik bleef nog even naar zijn lege glas staren. Toen sleepte hij zich terug naar de bar. Hij bedacht zich dat hij geen zin meer had in bier. Hij kon wel wat sterkers gebruiken. Met een opgestoken vinger wenkte hij de barman en vroeg om een dubbele whisky. Nee, geen ijs. Hij staarde naar het bierviltje voor hem op de bar.

Pas nu viel hem op dat de schoenen van de oude man niet meer piepten. Een snelle blik opzij leerde hem dat de man inmiddels ook vertrokken was. Enkel hij, de barman en de van een gesprek verstoken vrouw bevonden zich in de bar. De vrouw zat bedachtzaam naar haar sinaasappelkleurige drankje te staren dat ze rondklokte in haar glas.

Diederik’s whisky werd voor zijn neus neergezet en hij rekende af. Even later zat ook hij maar wat naar zijn drankje te staren en er mee rond te tollen. Met af en toe een stevige slok zijn keel in tussendoor. De barman poetste zijn glazen. Er was geen DJ vanavond, enkel een tweetal platen die op repeat stonden.