https://www.youtube.com/watch?v=4i1gKD38aSsFacebook gebruikers vinden hier een aantal alternatieve antwoorden…
Maand: januari 2012 (Page 1 of 6)
Als u me wilt excuseren, ik ben nogal SQUEEEE aan het roepen. Het eerste full-colour boekje van KutBinnenlanders.nl (én van mijzelf !) is een feit. Vanavond zijn ze binnengekomen: de 50 exemplaren (op is op, mensen !) van De Kerk Van De Kalebas. En omdat ik in een feestelijke bui ben: de fotootjes !
Ik kreeg een dubbele fooi van de kapitein en zijn vrouw.
Vlak voor dat we de haven van Antwerpen binnen voeren werd ik bij de ouwe geroepen.Terwijl hij me 150 gulden in mijn hand stopte zei hij hier Lowy je hebt me zo goed verzorgt deze reis dat ik je beloon met 150 gulden .Het was een soort fooitje dus voor de goede zorgen die je aan de man had besteed
Hij zei ook nog luister als mijn vrouw straks in Antwerpen aan boor komt en ze vraagt iets dan ben ik natuurlijk tijdens deze reis altijd de nette op passende kapitein geweest begrijp je me.Ik zei ajai Kapitein begrepen.Zijn vrouw kwam in Antwerpen aan boord en mocht dan mee van daar uit naar Holland varen.Ze kwam aan boord en zei me Lowy ik doe zelf het bed op maken jij zorgt alleen voor het eten en de drankjes .Maar ze duwde me tegelijk 100 gulden in mijn hand en zei zeg niks tegen de Kapitein hier heb je een fooi voor de goede zorgen tijdens de reis maar vertel het niet aan mijn man he.Zo gebeurde het dus dat ik op die reis 250 gulden aan fooi ving.
Toen zei ze er snel achter aan is mijn man altijd braaf gebleven in vreemde havens en niet met die wijven daar mee gegaan?Ik zei maar mevrouw uw man is een voorbeeld voor de hele bemanning hij is een nette op passende huisvader nee zo iets doet u man niet hoor.
Zo doende ving ik dus 2 vliegen in een klap ze wisten het niet van elkaar ha ha .
Valse munten pasten in elke Juxbox
Ik had van een reis van Argentina eens een honderd tal peso munten overgehouden,Die hadden een waarde van 2 cent per stuk.Maar je kon die munten nergens in Nederland inwisselen.
Nu had ik ontdekt dat deze munten het zelfde formaat als een kwartje hadden en dat ze goed werkten in Juxboxen en kroketten automaten.Dus daar heb ik dan in dien tijd ook stevig gebruik van gemaakt.Diverse cafetarias en cafes zaten bij mijn vertrek dan ook met een stel vreemde munten te kijken die ze aan de straatstenen niet kwijt konden.Ik vond dat als kwajongen prachtig hoewel het natuurlijk niet deugde.
Na deze reis genoot ik dus weer eens van mijn verlof.De buren van me vroegen eens aan mijn moeder die Lowy van jullie werkt die nooit?Waar op mijn moeder dan stee vast zei nee die vaart.Ik moest er altijd om lachen als of wij zeelui nooit werkten.Ook werd er dikwijls als ik met verlof kwam gevraagd wanneer ga je weer weg.Dan vroeg ik altijd hoe zo ik ben er net wil je me al weer weg hebben .Hoe het kwam weet ik ook niet ik was niet de knapste ook niet de lelijkste jongen in mijn jeugd maar de meiden wilden maar al te graag met mij omgaan.Op een van mijn reizen het was met de Alphacca voeren we naar Bombay India.
Ik was benieuwd maar was er toch. Een specifieke Kalebas fan daarentegen kon er niet zijn. Dus zei ik, geen probleem, dan neem ik mijn camera toch mee ? Aldusch: de beelden van De Kalebasboom op het Lichtfestival in Gent.
Woef was niet vrolijk. Droevig rustte zijn kop op zijn poten. Woef was niet vrolijk want het baasje was niet vrolijk. Broedend zat hij op de bank. Woefs poten en kop rustten op zijn schoot.
Diederik keek voor zich uit. Veel anders deed hij tegenwoordig niet meer op de bank. TV kijken had hij opgegeven. Zijn brein woelde wentelgrage gedachten die nergens op sloegen en door elkaar schreeuwden als panische beurshandelaren in een clichéfilm over Wall Street. De mensheid is de kater na de roes van het bestaan, schreeuwde zijn hoofd. En Niemand kan liggend leiden behalve een treinspoor of een weg ! Hij had een vastgevroren frons in zijn voorhoofd gekregen van de onzingedachten. Ze schreeuwden maar en schreeuwden maar, alsmaar door, en hij moest er blijkbaar iets mee, maar hij had geen flauw benul wat hij met die nonsens moest. Het ging al zo vanaf het eerste ontwaakmoment vandaag. Puinhoop in zijn schedelpan.
Gefrustreerd stond hij op om wat thee te zetten. Je ziel is een vlecht en je leven de ontwarring ! Met de waterkoker aangeklikt keek hij uit zijn keukenraam naar buiten. Fruitvlieg is het meest vruchtbare woord in de Nederlandse taal ! Hij staarde over de daken van de stad heen. Zompige zoetigheid in ontkledend ondergoed ! Een echte stoelganger laat zich pas na zijn loopbaan pamperen ! Woef zat geduldig in de keukendeuropening toe te kijken hoe het baasje daar stond te staren. Diederik schonk zijn hete water in en dompelde een theezakje in zijn kopje. Bewapend met zijn kokend hete thee liep hij terug naar de driezitter. Een ringtone is als een jankende baby, hij laat zich niet negeren !
Vanmiddag komen Stan en Alain met hun camera langs, wist Diederik. Dan moest hij ‘zo authentiek mogelijk’ vertellen dat hij het leven beu was. Een lege pagina, de grootse anticlimax aan het einde van een boomscheutenbestaan ! Hij dronk zijn thee en hoopte dat hij zich dat hele idiote plan van Stan maar ingebeeld had. Dat hij het gedroomd had en dat Stan helemaal niet met die griezel Alain voor de deur zou staan vandaag. Vlijmscherpe tanden, de tolpoort voor de roofdiermaag !
Oh, dacht hij ineens, ik was het bijna vergeten. Overstroming, oeverstroming, stroomversnelling, vloed ! Stil nu even, hoofd. Hij zocht onder de stapel administratie, vond zijn telefoon en klapte hem open.
“Dag mam.”
“Ja, ik ben het. Ja, lang geleden inderdaad.”
“Goed hoor. En met jou ?”
“Nee, gewoon, zomaar. Ik had je lang niet meer gesproken.”
“Pensioneringsfeestje van ome Hendrik ? Volgende week zaterdag. Ik beloof niks, mam, maar ik zal eens kijken.”
“Op het werk gaat het gewoon, zoals normaal he.”
“Oh, je had daarvan in de krant gelezen ? Ja, daar schrokken we ook wel even van. Je hoort zoiets wel eens maar als het zo dichtbij je gebeurt, is het toch anders.”
“Nee, ik kende hem niet echt. Maar toch.”
Diederik kreeg de kriebels van zijn eigen leugenachtige dooddoeners en acteerwerk. Maar zijn moeder hoefde helemaal niet te weten wat hij allemaal van plan was. Hij wachtte op een kans om het gesprek de juiste richting in te duwen.
“Jaahaa, dat is natuurlijk ook zo. Ja. Jaaa, inderdaad ja. Hmm-hm.”
“Nee, uiteraard niet nee.”
“Ja, och. Verder gaat het wel.”
“Met Woef gaat het ook helemaal prima. Oh, trouwens, nu je dat zegt, -“ Diederik kon wel juichen “- zou jij een paar dagen op hem kunnen passen ? Nee, niet lang. Ja, druk op het werk, dus ik heb bijna geen tijd om voor hem te zorgen momenteel. En je weet, dat vind ik ook zo zielig voor het beest.”
“Ja precies, een beetje aanspraak hè. Nee, ik zou het ook liever niet vragen maar ik weet dat je het niet erg vind. Ja, dat gaat hij zelf ook helemaal leuk vinden, hè Woef ? -“ Woef blafte, hij had het stemgeluid van Diederik’s moeder herkend en hield veel van die vrouw “- Ja, hoorde je hem ? Hij kijkt er nu al naar uit, zie je wel. Ja, verwaarlozen zou ik het niet noemen, maar hij moet natuurlijk regelmatig uitgelaten worden hè, en ik ben door een groot project nu weinig thuis.”
“Uhuh.”
“Ja.”
“Uhuh.”
“Oké, dat is prima zo dan.”
“Ja. Oké.”
“Uhuh.”
“Zeg maar mam, ik moet ophangen want ik heb het echt ontzettend druk. Ja, ik breng hem anders vanavond naar je toe. Goed ? Spreek ik je vanavond. Ja. Ja. Uhuh. Ja. Oké, tot vanavond dan hè.”
“Ja.”
“Uhuh.”
“Tja, dat gebeurt de beste wel eens he. Maar vertel me dat gewoon allemaal vanavond, goed ? Ja, tot dan. Dag !”
Diederik klapte zijn telefoon dicht en keek Woef aan. “Zo. Jij gaat naar het vrouwtje vanavond. Hoe vind je dat ?” Woef had er uiteraard geen blaf van verstaan. Op één bekend woord na. Hij liet nog een enthousiaste blaf klinken en kwispelde. Diederik dronk tevreden wat van zijn afgekoelde thee.
Ze waren jong, blond en luid. En heel duidelijk giebelende Nederlandse studentes. Wat zeg ik, Nederlandse, ‘Ollandse. “NEE DÉZE DAN HAHAHAHAHAHA” en ze lazen voor: “OPDRACHT ZES: LAAT EEN BELG HET WILHELMUS ZINGEN.” En weer gegiebel. Ik dacht: succes, meisjes. Komen jullie wel achter. Het ging maar door en door en ik probeerde me op mijn laptopscherm te concentreren ondertussen. “EN DEZE DAN. VRAAG EEN GENTENAAR WAAR DE TERM STROPPENDRAGER VANDAAN KOMT HAAHAHAHAHAHA STROPPENDRAGER JA HOOR” waarop een ander zoiets had van “JA IK DENK DAN AAN EEN STROPDAS, DAAR ZAL HET WEL VAN ZIJN” en een kakafonie van gelijkgevende klanken klonk. Ik dacht, o god, de tutjes gaan óók naar Gent. Bij de overstap moet ik beslist een andere coupé vinden dan zij. Dit wordt een gekke reis. Ik had gelijk.
De trein stopte en iedereen wachtte tot de deur open kon. Proberen. Nog niet, blijkbaar. Proberen. Nog niet. Verdacht lang. Ik zag de bui al hangen en keek naar de buurcoupé. Ja hoor, daar was iedereen er al uit. Met mijn tassen slingerend sprong ik door de binnenstromende menigte de trein uit. Of de rest van die mensenkluwen in mijn coupé het op tijd naar buiten gered heeft, ik heb geen idee. Sorry mensen, I was on a tight schedule. Ik werp onderweg naar de trap één blik op het bord, routineus, gewoon om te dubbelchecken of ‘mijn’ gebruikelijke vervolgtrein op hetzelfde spoor en tijdstip staat. Eh… Nee ? Wat nou nee ? Niet ? Spoor 2, helemaal bovenin het station, en dertien minuten later ? Huh ?
Verbaasd loop ik toch maar een beetje in de richting van het gebruikelijke overstapspoor, om daar iemand met een enorm ding moeilijk te zien staan doen onderaan de roltrap. Ik dacht even dat het een stakende schoonmaker was die met een bezem aan het poseren was, want ik zag meteen daarna ook een cameraman, maar dichterbij gekomen bleek het een microfoon. Waarom staan er nu weer mensen op Antwerpen te filmen, dacht ik, en besloot mij verdekt uit beeld op te stellen, namelijk vlak erbij buiten de lensrichting.
Loopt er dus doodleuk Lien Van de Kelder met een andere acteur, middenin een scéne, in rol dus, langs me heen terwijl de cameraman achteruit het ‘loopshot’ verricht. Wow. Lien Van de Kelder op een meter afstand, dat maak ik ook niet elke dag mee. Kleine dame maar in het echt minstens zo mooi als op de kijkbuis. Ik grinnikte nog even over deze wonderlijkheid en vervolgde mijn reis.
Op Gent stapte ik over naar Drongen. Een conducteur van het levendige, vrolijke slag – U kent ze wel, die mannen die dat al heel hun leven doen en tóch met plezier naar hun werk blijven gaan – zwaait nog een paar extra, aan komen rennende mensen erin en steekt de sleutel boven de deur erin. Nog nét voor de deur dicht was, terwijl de trein al rijdt, zwaait een jonge knaap zich preciés door de sluitende deuren binnen.
De conducteur knippert met zijn ogen, grijpt de jongen half kolderiek vast, en begint te briezen “bende gij helemaal zot ! Als gij tussen diene deur had gezeten, dan wou ge niet weten wat er gebeurd was, dan waarde ge eraan he ! Die machinist die ziet dat niet dat er dan iemand onder ligt he ! Dan moet ik aan de noodrem trekken en dan is alle vertraging voor u he, leg dat thuis maar eens uit aan papa en mama. Maar ja, het is toch zo ! En als gij tussen diene deur waart gekomen he, ge waart eráán geweest ! Man, mijn hart klopt mij hier 140, pfoei. Da van jullie ook, niet ?” richt hij zich naar ons, de inmiddels half op onze tong bijtende om niet te lachen, half schichtig kijkende gangpadkliek die deze druktemaker observeren. “Zo’n jonge gast, en dan waarde eraan geweest hoor, dat moogde echt niet meer doen.”
Hij loopt een coupé binnen, komt terug: “Ja maar ja, dat is echt hoor, dat moogde nooit meer doen zo, ge wil niet weten wat er kan gebeuren, man man man man man.” Hij loopt de andere coupé binnen. Komt terug. “En diene camera he, op het perron he, die he’t alles gefilmd he manneke. Dus ik weet nie wa ze daar nog mee gaan doen. Ah maar ja, ’t zal wel zijn se !”
Pal na dit kersje op de taart die de reis toch al was moet ik uitstappen. Lachend loop ik over straat. En even denk ik aan Mijke Pol. Wat zal die momenteel jaloers zijn.
Meer informatie over deze film.
Deze Emblemata werd oorspronkelijk op TilburgZ.nl gepubliceerd op 29 juli 2006.
Wippen en nog geld er bij verdienen.
Ik ging die avond de Oceanbar in te Montevideo en had geen zin om de hele nacht met de zelfde griet in bed te liggen.Dus zocht ik een spetter van een meid uit en we besloten er een short time gebeuren van te maken.Dat betekende er op en er af een keer wippen.
Terwijl ik mijn verplichtingen had verricht zag ik die griet uit mijn broekzak enkele dollars stelen.Ook zag ik dat ze die snel in een bloemvaas verstopte.Maar ja een zeeman heeft nooit al zijn geld op een plaats bij zich dus het waren maar 3 dollar.Toen ze dan ook zelf onder de douche stond greep ik in de vaas mijn eigen geld weer terug en verdween weer naar de kroeg.Maar in de kroeg aan gekomen ontdekte ik dat ik ruim 30 dollar had.Dus wat was er gebeurt die griet had al meer mensen bestolen en dat geld daar in gedaan met gevolg ik had winst.Ik vertelde in geuren en kleuren aan mijn maten in de kroeg wat me was overkomen.Die griet mocht toen van de kroegbaas niet meer in zijn kroeg werken en toen hij haar dreigde de Politie in te schakelen was ze snel verdwenen.De marconist schreef in zijn dagelijkse persbericht aan boord dat er iemand was geweest die in de haven de liefde had bedreven en nog geld bij had ontvangen. Er was altijd wel iets te beleven in de diverse havens in den vreemde.En zo lang je aan boord je werk maar goed deed en altijd op tijd terug aan boord was maakten niemand zich zorgen over je.Het was een oud gezegde aan boord In de avond een grote jongen dan ook in de morgen een grote jongen.
We voeren ook wel eens via Las Palmas een van de Canariese eilanden.Daar kon je klein blijvende hondjes kopen zei men.Die werden niet groot.Maar vergis je niet had je er een gekocht kon het gebeuren dat je na 3 maanden een soort herder ipv klein poedeltje bezat.Je kon er ook gele kanaries kopen maar na 3 dagen als het beestje zich in zijn waterbak had gewassen had je een doodgewone huismus.Ze schilderden een mus geel en verkochten hem als gele zang kanarie.Ha ha .Je kon er ook ongebrande koffie kopen.
De reis ging verder naar Argentina en toen naar Noord Amerika.Daarna ging je meestal via Hamburg of Bremen en Antwerpen naar Rotterdam terug.De hele reis duurde dan ongeveer 5 a 6 maanden.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes