KutBinnenlanders.nl

Dag: 24 december 2011

Feest met Marietje Kessels

Mooie kerstgedachte. Marietje Kessels. Onder de zoden kwam ze tot bloei. Haar zachtroze vlees voedt generaties regenwormen, kevers, slakken, schimmels en andere klein grut.  Een bron van stikstof voor de plantjes, bovendien. Larven spelen tussen haar lokken, schimmels dansen over haar buik.  De kleine beestjes hebben pret. Een feestmaal voor ongewervelden. Ook van de dader, Pastoor Mollenkop wordt gesmuld. Van hem is niets meer over dan een natte plek op een vermolmde plank.Ach, ach, ach. Marietje Kessels. Van heinde en verre komt de wereld naar Tilburg voor jouw epische verhaal. Logisch. Het is een lekker verhaal, een beetje vreemd. Met dubieuze verdachten, vaag plot en ook een zweem van seks. Heel veel mensen smullen ervan. Ik zou ze graag de hand schudden. Logisch dat de plaatselijke boekenschrijvers en filmpjesdraaiers zich likkebaardend blijven uitleven op de morsdode dochter van een muziekbaron.

Terecht ook dat Ed de Lippenbeer verschillende oorkondes, medailles en legpenningen aan de moord en verkrachting te danken heeft. Hij schreef één boekje over het gebeuren en mag sindsdien door het leven gaan als “Beste Schrijver van Tilburg”. De Lippenbeer is er zo verguld mee dat hij sindsdien een winterslaap houdt. Dat de Lippenbeer straks komt met een boek over “worstenbroodjes” zal dan ook wel op een misverstand berusten. Deze devote katholiek slaapt en kan immers niet hoger stijgen. De Tilburgse Homerus gaf nog wel zijn zegen over de verfilming van het boek. Ook de gemeente staat garant voor het uiterst originele plan van een olijke filmmaker. We moeten toch wat met al die potjes voor cultuur? Daarom hulde voor zoveel creatieve creativiteit!

“In Marietje®  beleeft Marietje Kessels (Karin Bruers) spannende avonturen met haar vrienden; de kruikenzeiker (Frank van Pamelen) en de stoere Helga Deen (Godelieve Engbersen). Ondertussen wil die malle Pastoor (Ruud Vreeman) haar de hele tijd uit dansen nemen bij De Spoel.  Marietje® is een filmspektakel van, voor en door échte Tilburgers. Een spektakel voor het hele gezin waarin verschillende hits uit de Tilburgse revue zullen worden vertolkt.”

 

Hofnar van de ondergang (16)

Mistroostig zat Diederik aan zijn bureau. Hij was laat op het werk aangekomen uit pure tegenzin, maar iederéén leek gewoon maar binnen te vallen wanneer ze wilden. En allemaal zagen ze eruit alsof ze stiekem een fijn vrij dagje hadden gehad ter ere van Joop’s zelfmoord. Iedereen behalve Diederik, wiens avond eigenlijk wel zijn bui weer verpest had. Dat hij bovendien minimaal de helft van zijn collega’s ervan verdacht Joop’s naam niet eens te kennen, hielp zijn gemoed niet. Koude, hypocriete shit verzwolg hem.

Zijn mobiel trilde. Stan. De achtste keer al deze ochtend. Weer drukte Diederik hem weg en vervolgde zijn knarsetandend kniezen.

Het nieuws op internet deprimeerde hem. Massaal waren mensen vrolijke grapjes aan het maken om een overleden dictator. De zoveelste overleden dictator dit jaar, die geen van hen persoonlijk hadden gekend maar waar ze weer, veelal dezelfde, grapjes over liepen te maken. Verder waren er weer mensen die anderen de kop hadden ingeslagen. Politici riepen lelijke dingen over elkaar in ongetwijfeld door journalisten extra sappig aangedikte artikelen. En de wereldwijde economieën deden weer dingen waar de mensheid bang om diende te zijn. Hij stopte met lezen en trok van pure ellende maar een oude cursushandleiding van zijn boekenplank.

Dat hielp ook niks. Even amuseerde de ogenschijnlijk arbitraire kleurenkeuzes van de schematische illustraties hem wel, tot hij besefte dat hij naar een dogmatisch opgezette indoctrinatie zat te kijken die hem moest inprenten zijn werk uiterst belangwekkend te vinden. Hij zuchtte en keek naar de klok. Zelfs met het te laat komen, wat blijkbaar vandaag mocht vanwege het verlies van hun o zo dierbare kettingrokende collega, had hij nog zeseneenhalf uur voor de boeg en geen bal te doen.

Zijn baas liep het kantoor binnen, draaide verward wat in het rond, en liep vervolgens op Diederik af. Met headphone. “HEE DIEDERIK, HEB JIJ NOG IETS GEHOORD VAN DIE RAPPORTEN DIE ZE NAAR JOOP ZOUDEN STUREN ?” brulde hij. Diederik’s ooglid begon te trillen. Alles en iedereen was hem eigenlijk te veel vandaag, en zeker zo’n brullende randdebiel. “NEE, NOG NIET !” hoorde hij zichzelf ineens terugbrullen.

Het hele kantoor keek verschrikt om. De baas stond perplex. Diederik zag, licht verwonderd, dat zijn baas een bovengemiddeld vochtige onderlip had. Er hing net geen druppel kwijl aan te bungelen. Deze man betaalt mijn rekeningen, dacht Diederik bij zichzelf, deze volslagen nitwit die op een of andere manier de hele meute hier aan gefingeerd werk weet te houden, denkt dat hij daardoor de scepter over mijn leven zwaait. Hij zag uit zijn ooghoek dat nog steeds iedereen zat te staren en vond het geen onprettige ervaring. Hij besloot nog maar wat te brullen. “ZE ZULLEN HEUS VANZELF WEL BELLEN OF MAILEN ZODRA DIE RAPPORTEN ER ZIJN. BOVENDIEN DOEN HEEL DIE RAPPORTEN ER NIET TOE WANT ZE BEVESTIGEN ALTIJD 100% ONZE EIGEN CIJFERS. EN JE HOEFT NIET ZO TE BRULLEN, IK BEN NIET DOOF.”

Beschaamd nam de baas zijn headset af en mompelde iets. Toen knikte hij maar zijn hoofd en droop bedremmeld af. Met de headset in zijn handen sprak hij iets half verstaanbaars in de microfoon. Blijkbaar had hij iemand aan de lijn gehad.

De collega’s bleven Diederik aanstaren. Daarom stond hij maar kalm op, liep naar de koffieautomaat, en prikte een koffie bij elkaar. Tegen dat hij terug op zijn werkplek zat, was iedereen stilletjes terug naar hun beeldschermen gedraaid.

Diederik pakte zijn mobiel en belde Stan terug. “Stan, ik heb erover nagedacht. Ik stel voor dat we morgenavond verder praten over je idee. Half zeven. Klokslag.”

Hij hing op en dronk zijn koffie. Even betrapte hij zichzelf erop dat hij een gisteravond gehoord Tom Waits liedje zat te neurieën.

 

© 2023 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑