Dag: 22 december 2011

De DJ stond enthousiast te dansen op de muziek die hij draaide. Obscure glam metal rock klonk uit de speakers. Maar Diederik kon, ondanks de vurige WHOAAAAAAW uitroep van de DJ, maar aan een ding denken.Wut, dacht Diederik, geld verdienen aan mijn zelfmoord ?

 “Ik zie je verbazing,” vervolgde Stan, “Maar daar is niks voor nodig. Luister, ik ben een pragmatisch man. Als jij behoefte hebt een einde aan je leven te breien, dan kan ik daar weinig aan doen. Maar ik kan daar wel publicatie voor genereren, en ik denk dat je dat ook wil. In de zin van, dat je zelfmoord ook wat oogjes aan aandacht oplevert. Anders ben je maar een zoveelste zelfmoordenaar in de lijst, of heb ik ongelijk ?”

Diederik kon Stan moeilijk ongelijk geven.

Hij staarde een beetje verbouwereerd naar zijn vieze biertje. Wat moest hij hier nu van denken ? Moest hij nu blij zijn dat Stan, toch een beduidend doortastender jongmens dan hijzelf, zich actief aan zijn nieuwe, macabere doel verbond ? Of moest hij gruwelen van het lugubere idee dat Stan een egoïstisch slaatje wou slaan uit de blijkbaar niets voor hem betekende stervensvoornemens van zijn zogenaamde vriend ?

Hij schraapte zijn keel. “Momentje Stan, dit bier is echt schraal. Ik haal even een nieuwe.”
Stan haastte zich om te zeggen: “Dat doe ik wel, gast,” maar Diederik gebaarde hem neen en stond op, biertje in de hand. Kalm en beheerst liep hij naar de bar terwijl zijn brein in woelige wirwarren dwaalde.

Even later was hij terug met een vers bier. Rechtstaand probeerde hij eerst een slok. Ja, dit smaakte al beter. Hij besloot Stan’s voorstel aan te horen en te gaan zitten.

“Goed. Wat stel je voor ?” De DJ was inmiddels aan het freaken op een Tom Waits-achtig gejammer met sambabal-geluiden erin.

Stan lachtte een zenuwachtig opgeluchte grijns. “Ok. Allereerst: ik ga er van uit, of hoop toch, dat je uiteindelijk niet doorzet. Maar mensen op het internet geloven álles. Als je het maar geloofwaardig genoeg brengt. Als we je nu eens aan hen voorstellen, en dat ze dan tegen opbod mogen bepalen hoe je je zelfmoordpoging doet ? We kunnen het bewijs ervan samen faken, eventueel met hulp, en we lopen dan helemaal binnen.”

Diederik kreeg alweer een vieze smaak in zijn mond, maar het was nu niet het bier. “De hel, Stan. Meen je dit ? Een beetje mijn zelfmoord stagen om een stel domme internetsukkelaars hun creditcards te doen plunderen ?”

Stan haalde zijn schouders op en dronk zijn donkerkleurige cocktail. “Als wij het niet doen, neemt iemand anders ze dat geld wel af. Er zitten een hoop idioten op dat domme web. En als dan toch iemand zijn zakken vult met hun dommigheid, heb ik liever dat wij het zijn.”

Diederik zuchtte. Hij voelde zich ineens heel, heel erg moe. “Stan, ik vind dit met stip het gekste wat ik vandaag gehoord heb. En als je wist hoe mijn dag begonnen was, zou je dat op waarde kunnen inschatten.”
Hij keek op zijn horloge. “Ik moet gaan. De hond moet nog worden uitgelaten en ik moet morgen weer een beetje op tijd op het werk zijn. Ik zie je.”

Hij stond op, zijn bier half opgedronken achterlatend. Stan greep zijn arm. “Diederik, gast. Denk er in ieder geval over na. Slaap er een nachtje over. Dit kan goed voor ons allebei zijn.”

Diederik trok sjacherijnig zijn arm los, greep zijn jas van de kapstok en liep naar buiten. Het was in de vroegduistere avond weer flink aan het sneeuwen.