Dag: 25 juli 2011

“Dag Albert. Je hebt het grote nieuws van vandaag al gehoord neem ik aan ?” vroeg Cees retorisch. “Duh,” reageerde Albert gepikeerd. “Er wordt niet elke dag een lijk op de stoep van het stadhuis achtergelaten, Cees. Je weet zelf ook dat dit stadje nu niet bepaald gebukt gaat onder statistisch schokkende misdaadcijfers, toch zeker al geen zichtbare misdaad.” Cees knikte, en woog zijn volgende woorden alvorens ze uit te spreken. Albert knarsetandde.

“Wie heeft Wolter gevonden, weet je dat toevallig ?” Albert’s nekhaartjes kriebelden. Een signaaltje van zijn reportersinstinct. Hij vernauwde zijn ogen, maar antwoordde: “Als ik het goed gehoord heb was het de oude vrouw van de visboer, je weet wel, die van in de Poort.” Cees knikte, hij kende de vrouw. Nieuwsgierig tot op het bot en daarom van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met haar hondje aan de wandel om overal te kunnen zien wat er gebeurde. Het arme beestje had voortdurend allerlei kwalen aan de poten van al dat rondgesleept worden. Maar zelfs dat nieuwsgierige mens zal wel een schok hebben gehad vanochtend. Misschien dat ze een paar dagen uit de roulatie zou blijven – het zou haar hondje deugd doen. “En waren er nog andere getuigen misschien ?”

“Waarom deze belangstelling in deze zaak, Cees ?” riposteerde Albert. Het kwam hem vreemd voor. Hij wist dat Cees het reilen en zeilen in de stad wel ruwweg in de gaten hield, maar overdreven belangstelling voor de lokale gebeurtenissen had hij zelden. “Zoals je zegt, Albert, dit gebeurt niet elke dag. En ik zit te overwegen de gebeurtenis in mijn schrijven te verwerken. Het is natuurlijk interessant.” Wederom kreeg Albert kippevel van deze macabere man. Hoe raakte hij zo snel mogelijk van hem af ? Hij pakte nonchalant zijn lege koffiemok in de ijdele hoop dat een gang naar het koffieapparaat Cees zou ontmoedigen. Weg van hem wou hij, weg, wég.

No such luck. Cees liep doodleuk achter hem aan naar de koffiezetter. “Is er nog meer dat je kunt vertellen ? Wat was het moordwapen, bijvoorbeeld ?” Albert begon kwaad te worden, je zou deze dorpsgek toch een klap voor zijn kop verkopen ? “Cees, ik heb het druk vandaag, dus als je het niet heel erg vind, hou ik het hier graag bij. Je weet waar de uitgang is, toch ?”

Terwijl hij zijn mok met koffie vulde, sloot hij zijn ogen. Hij had de neiging zijn hielen tegen elkaar te klikken en Cees weg te wensen. Zou het werken ? Maar toen hij zich omdraaide was Cees al weg. Klikken met de hielen bleek niet nodig te zijn geweest.

Hij zette zich met een diepe zucht terug in zijn stoel en keek naar zijn multicultikantenklosartikel. Hij kon zich niet concentreren. Er was iets niet in de haak met die moord, en met de ongewone belangstelling van Cees voor deze zaak. Hij pakte de stapel mappen vol recente aantekeningen van zijn bureau en begon te bladeren.