Dag: 9 juli 2011

Bij thuiskomst sloot Cees eerst zorgvuldig de deur, dan zijn gordijnen. Zelfs de zomerzon mocht geen glimp opvangen van de inhoud van de bruine envelop. Die was enkel voor zijn eigen ogen, en die van het zigeunertraanjongetje aan de muur bestemd.

Hij zette de ketel op. Het ging hem moeilijker en moeilijker af de instructies te lezen zonder een bakkie rooibosthee. Wijlen zijn moedertje zou bijna een beginnend geweten gaan vermoeden, en wie weet zou ze gelijk hebben. Hij werd bij iedere opdracht een tikkeltje vermoeider. En het begon hem een nare bijsmaak in zijn mond op te leveren. Een smaak die zich nog het beste liet vergelijken met campingkraanwater. Althans, zoals hij vermoedde dat campiingkraanwater moest smaken, want hij had nog nooit één voet op een camping gezet. Op een camping staan paste niet bij zijn beroep, je stond daar teveel in de kijker. Hij bracht zijn vrije momenten uitsluitend door in zijn als één grote bibliotheek ingerichtte woning.

Het zakje rooibos spreidde haar giftig ogende dwarrellijntjes in het hete water terwijl zijn knoestige vingers aan de envelop plukten. Onberispelijk wit papier. Ouderwets degelijke typemachine letters. Digitaal bewijs van de opdrachten werd ten aller tijde angstvallig vermeden – ze zouden maar onverwijld in het geheugen van een printer blijven steken, immers. Zijn ogen slopen langs de letters. Oei. Het was geen klein doelwit. Men ging het hard op hard spelen ditmaal. Hij legde even het papier op zijn schootdeken en staarde naar het plafond. Oei, oei, oei. Dit was andere koek.

Koek, dat was een goed idee. Hij liep nogmaals zijn keukentje in en opende de kast. Even later prijkte een zorgvuldig gepositioneerd kaakje op zijn theeschoteltje. Een breinkoekje. Om te helpen zijn eerste volgende strategische zet te bepalen. Hij likte aan zijn vinger en sloeg de pagina om.

Een ’tip of the hat’ naar Caspar Lauwerijssen voor de campingwater-associatie.