Vandaag had ik een bijzondere ervaring. Om die ervaring toe te lichten wil ik eerst iets kwijt over de Kalebas boekjes. Een ontboezeming. Alle kaarten op tafel. Met het ene exemplaar wat ik zelf wil houden en de paar die ik weggeef, de bumperstickers, de flyers en het milde toeleggen op de totale oplage mag u best weten dat als de overgebleven hoeveelheid netjes uitverkoopt, ik ruim drie weken aan boodschappen inlever op dit boekje. Schaam ik me niet voor. Is het me waard. Het boekje is namelijk schandalig gaaf geworden en me dus ontzettend dierbaar.
Dus dan zakt mijn broek hard af als ik soms andermans gemiep hoor. Zo passeerde er vandaag op de Twitters iemands tweet die aan het roepen was om tips om haar eigen schrijven uit te geven. Een follower van haar en mij betrok mij in het geheel door te suggereren dat ik misschien ’tips’ had. Die had ik. Een trial versie van Indesign, een drukker die voor een uiterst schappelijk bedrag je boekje wil maken, doorzettingsvermogen en verkopen aan je followers. Maar nee. Mevrouw begon meteen te miepen over ‘geen ervaring mee’ en ‘voordelen ten opzichte van traditonele uitgevers’ en het werd me te gortig. MUTS. Doe het, doe het niet, ga leuren langs je ’traditionele uitgevers’ als je het écht wil, manuscript onder de arm, maar ga niet lopen miepen.
Als je iets écht wil namelijk, dan doe je het gewoon. Desnoods onderzoek je zelf je opties. Vraag je wat offertes op. Google is your friend. Word je er depressief van, net als ik destijds bij het eerste boekje, dan drink je een avondje jezelf moed in en gaat de volgende dag dapper door. Net zo lang tot je je methode gevonden hebt. Wijst die éne ‘prestigieuze’ uitgeverij (zometeen meer) je af ? Mailen naar de volgende TIEN. Volg de uitgevers en hun medewerkers op de sociale netwerken. Zet je eigen ‘kring’ in. Go, go, go. Als je naar de supermarkt gaat voor een brood ga je toch verdomme ook niet treuzelen op de rijstafdeling of dat brood wel helemaal het beste voor je is. DAN LOOP JE NAAR DAT BROOD EN DOE JE HET IN JE MANDJE. Nogmaals: muts.
Misschien heb ik makkelijk praten als brabo. We hebben hier wel een doorpakkersmentaliteit. Zeker boven de rivieren, uitzonderingen daargelaten, houdt men vooral van dik doen en moeilijk doen en zich uitgebreid laten adviseren. Hier beneden de rivieren hebben we al snel de keus voor de goedkoopste en makkelijkste route naar het doel klaar. Niet lullen maar poetsen. Hop. Go. Het is me met de paplepel ingegoten. Waar voor dank, moeder en vader. Echt. Ik besef me inmiddels pas wat jullie voor me gedaan hebben door aan te dringen op zelfstandigheid en eigen routes vinden in het leven.
De muts in kwestie was een ’trainingsactrice’ en weetikwatalnietmeer. Ze ging er ongeveer wel van uit, maakte ik uit haar paar tweets op, dat uitgevers haar deur zouden platlopen om haar ’talent’. En dat haar enige zorg eigenlijk was dat het bij de mensen terecht kwam die haar ’talent’ op waarde wisten te schatten. Ik was daar al klaar met haar maar begreep van iemand die mij volgt later, die iets verder heeft gesnuffeld, dat madame Muts niet eens haar ’talent’ online openbaart. Dat stuit mij met doorpakkersmentaliteit echt vol tegen de borst. Wel miepen, maar niet gaan. Dan wil je niet. wat mij betreft. Want als iemand echt wil, dan gebeurt het gewoon. Dan wordt er niet gemiept over waarom het niet meteen op een zilveren dienblad gepresenteerd wordt. Dan ga je ervoor en incasseer je alle tegenslag, verlies, tijd, energie, kritiek, wat dan ook, op je pad. En dan komt het gewoon voor elkaar.
Nederland is een gezapig, bejaardebalzakgrijs, overbeveiligd, overgereguleerd, calculerend, zuur, en vooral mieperig rotland geworden. Bevolkt met generaties die niet meer hun nek durven uitsteken. Roken op café ? Ach, daar protesteert iemand anders wel voor en dan zien we wel hoe het uitpakt. Wietpas ? Pensioenen ? Privacyrechten ? Internet vrijheid ? Dat doet iemand anders wel voor ons.
Zak diep in de diarree, luie kloten. Stelletje kakzakkers. Ja, kritiek moet gewoon kunnen. Maar hypocritiek, daar heb ik geen respect voor. Dan ben je een lapzwanserige niksnut. Handen uit de mouwen en gaan. Kansen maken. Op je bek gaan. Iets durven riskeren. Als winnaar bovenkomen. Dat is hoe je een crisis overleeft. Dat maakt een échte man of een écht stoer wijf van je. En daarin vind je kracht. Denk daar even aan de eerstvolgende keer dat je een zin begint met ‘ik zou wel eens dit of dat willen’. Of ‘zo kut dat dit of dat niet meer mag’. Schijt aan jou. Bek houwe. Kus mijn kloten. Ik heb een Kalebasboek. Nu jij weer.
PS: oja, die ’traditionele uitgeverijen’ ? Die schijten achtendertig kleuren stront in hun boek nu Amazon ineens zelf aan het uitgeven gaat. Van die hobby-uitgevers als ik of die Print On Demand dingetjes die men er overal bij doet, daar schrikken de Boekenbalgangers (nog) niet van. Maar een enorme eindconsument-retailer die het uitgeverswereldje wel beu is zoals het nu werkt en het ook doodleuk zelf maar even gaat doen ? Lijst de visitekaartjes van die uitgeverij-medewerkers maar vast in. Worden mooie museumstukken. Peace out. Zwem met het getij of val ten prooi aan de verledentijdsgeest. Jouw keus.
www.renevandensen.nl
Meer René op Facebook !
Geef een reactie