KutBinnenlanders.nl

Maand: maart 2012 (Page 1 of 7)

Sorry allemaal

Er gaat iets helemaal mis met een routineuze systeem update: plots is onze mooie vormgeving teruggezet naar de oorspronkelijke bronversie. Gelooft u mij maar als ik zeg dat ik nu wel kan janken. We zoeken een backup versie, maar ik ben alvast niet blij. Schrik dus aub niet te hard van hoe de site er momenteel uit ziet, hij komt weer terug. Ooit. En nu ga ik even in een hoekje heel hard huilen.

 

Oplossing voor de Wereldvrede


Oorlog voeren is zonde en daarnaast hopeloos uit de tijd. Zó 20ste eeuw. Tuurlijk bestaat territoriumdrift nog, en macht, en vooral geld, de grootste drives achter de oorlogsmachine, maar daarvoor stuur je anno 2012 geen hordes jonkies meer, in de bloei van hun leven, naar zoiets barbaars als een front.



Dat een paar regeringen op deze aardbol dat toch doen heeft voornamelijk te maken met de intensieve lobby van zowel leger als wapenindustrie. Het leger verveelt zich stierlijk in vredestijd. Ze oefenen droog op schermpjes en neppoppetjes, wat op den duur ontzettend tegen gaat staan. Zeker als je een getraind lijf tjokvol testosteron hebt en een license to kill. Dan wil je wat.

 

De wapenindustrie zal heus niet zeggen: “Hee, geen oorlog meer? Super! Laten we zinvolle carriereswitches maken. Wie wil er apneutherapeut worden? Yogaleraar? Iemand?” Nee. Ze blijven hardnekkig staal omzetten in wat we vroeger kalashnikovs en bazoeka’s noemden en die nu veel beter zijn geworden. Een aspect trouwens die we niet moeten verwaarlozen. Want die techniek, dat is ook ontwikkeld in de loop der jaren. Daar zitten hele bataljons aan nerds dag in dag uit op te ploeteren, om die machines steeds preciezer te maken. Hoe kunnen we verwachten dat men al die inspanningen overboord kiepert? No way. Die móeten ingezet worden. Vaak en veel.

 

Maar nu de 21ste eeuw: de economie van de VS, om maar een land te noemen, ligt hopeloos op haar gat. Het aandeel werk- en daklozen stijgt schrikbarend. Detroit, in mijn jeugd een bruisende industriële stad, is verworden tot een verzameling afbrokkelende panden. Leegte alom. De auto-industrie heeft het westen verlaten. Net als de electronica, net als kleding, net als alles, eigenlijk. Niets maken we meer, alle fabrieken sluiten één bij één, alles komt tegenwoordig uit het Oosten.

 

Nu komt mijn masterplan. Neem het netelige voorbeeld van Afghanistan. Wat staan die stakkers nou helemaal daar te doen? Dat is toch geen porem? Naar huis allemaal, en presto. Ze moeten dringend terug om de Amerikaanse daklozen te verzorgen in hun geïmproviseerde tentencampementen. De soldaten worden ter plekke vervangen door verkopers. Één op één. Een hele leger aan verkopers: sluwe, smooth talking gladjanussen, die jou hun eigen moeder zouden slijten, met korting. Met hun bloedeigen zus bovenop als cadeau van de zaak. Die verkopers gaan niets verkópen, natuurlijk niet, in Afghanistan is immers geen geld te halen, dat weet iedereen. Ze gaan dingen géven. Auto’s bijvoorbeeld, uit Detroit. Daar beginnen ze mee. “Elke Afghaan zijn eigen automobiel!” De Afghaan hoeft er niets voor te betalen. Hij of zij ondertekent alleen een sales- of license agreement, precies zoals die we dagelijks en nonchalant aanvinken bij het downloaden van gratis software. Die dingen leest niemand ooit. Daar zijn die teksten op ontworpen, op ondoorleesbaarheid. Wie weet staan er dingen in als: “Assignee applies himself to the transfer of the whole of his civil rights to assignor” of: “I hereby solemnly engage myself to surrender my future first born child to licensor, on the date of his of her first birthday, to be beheaded on a public place of the licensor’s choice, and furthermore transfer all broadcasting rights of the event to licensor, and such till the end of times.” Wat in de gebruiksovereenkomst van de Afghanen staat laat ik aan uw verbeelding over. The sky is the limit.

 

Daar gaat het bovendien niet om, want wie moet dat nou gaan handhaven? De soldaten zijn immers al lang pleite. Nee. Dan komt fase 2. Fase 2 is het geven van nog méér spullen. Een laptop bijvoorbeeld. Made in Amerika, door de wapenindustrie, betaalt door de staat. Gewoon, precies zoals zij dat doen met wapens. Dus “Elke Afghaan een laptop” en hoppa! Iedereen internet erop. Binnen de kortste keren eisen de Afghanen krachtcentrales om hun laptops op te laden. En wie gaat die centrales bouwen? Juist. Dat staat immers in de gebruiksovereenkomst. Fase 3 gaat over smartphones, fase 4 over koelkasten en TV’s, en ga zo maar door. Binnen de kortste keren zijn alle planeetbewoners verslaafd aan consumentisme, de VS is er op ecogebied weer helemaal bovenop, en de wereldvrede is een feit.

 

Hypocriete kutnederlanders

Opvallende poll-tussenstand op HP/De Tijd op dit moment. Op zich is het bericht van voor tot achter hilarisch: terwijl de hele regering mogelijk vandaag nog #kabloeb kan gaan doen, je druk maken over een paar weggepafte peukjes. Komaan. Maar dan nog. Deze uitslag is vooral opvallend omdat een volstrekt irrelevante ‘botsing’ tussen zakelijk en privé blijkbaar de grootste club burger-kwelgeesten door u niet aangewreven wordt, maar bij een bedrijfseconomische krantredacteur wel. Of u zich even collectief de oogbollen bloedend uit de kassen wil schamen. Diep, diep wil schamen. Dankuwel. Denk hier maar even over na. En trek daarna even uw bek heel wijd open over hoe schandalig de hele situatie is. Liefst naar de Financial Times toe.

Bij deze spreek ik openbaar mijn steun uit aan mijn vriend AHJ Dautzenberg. Ik wil niet leven in een land waar je een ideologische mening kunt aanhangen en op basis daarvan zakelijke betrekkingen die daar in de verste verte niks mee te maken hebt, kwijtraakt. En waarvan dan vervolgens mensen roepen dat dat ‘vanzelfsprekend’ en ’te verwachten’ is – dit zijn de mildste reacties. Ik wens Dautzenberg alle sterkte om door deze tijd van keiharde kuthypocrisie door te komen. En schaam me om iedere idiote landgenoot die niet eens ver genoeg leest om te beseffen dat hier fundamentele burgerrechten in het spel zijn, maar direct om ‘chemische castratie’ roept.

Tevens: Koop vandaag ALLEMAAL de Volkskrant. Arnon Grunberg, niet per se mijn vriend, heeft wel de kloten zich achter onze AHJ Dautzenberg te scharen. En daarmee één krant ook, die ook niet per se mijn vriend is, door het te publiceren. Dat moet worden beloond. Koop die krant NU !

 

Dat is het leven (97)

Ik verkocht 100 verschillende soorten pannekoeken.

Ik had geen enkele klandizie van die boeren daar op de weebosch.Maar omdat het in de fiets route naar Belgie lag heb ik daar veel geld verdiend aan die dagjes mensen.We verkochten er een goede maaltijd met biefstuk of snitzel voor 20 gulden in 1991.Soms stonden er bij mij aan ons terras wel 50 a 70 fietsen en van die fietsers moesten wij het hebben.

Onze clausule goed snel en goedkoop werkte prima.Ik had 100 verschillende pannenkoeken op het menu staan.

Dat was gouwe handel.Kostprijs gemiddeld 0,70 cent en die brachten soms wel f 12,50 op.

Komt er een Belg binnen die zegt maar u heeft geen Belgiese pannenkoek.Ik zeg ja wel hoor die hebben we ook

Ik liet mijn vrouw een naturel pannenkoek bakken en deed er een handvol dikke frieten in en een klodder mayo en klapte de pannenkoek dicht als een omelet.Met de woorden a.u.b. meneer zette ik den Belg zijn pannekoek voor zijn neus.De man genoot er zichtbaar van had dit nooit verwacht.Het bracht me een dikke fooi op ook/

 

Bananarama Consultancy // Voorhoofdje

 
Hij belt aan bij de bejaardenwoning en als zijn moeder open doet, loopt de directeur met grote passen naar binnen. “Zo zo”, zegt Otto terwijl hij wijdbeens met de armen in zijn zij de bejaardenwoning bekijkt. “Zo zo”, zegt hij nogmaals tegen zijn moeder. “Dus hier woon jij.” Een keiharde conclusie die ook onontkoombaar is. Oude troep met rotzooi. Erg fraai is het allemaal niet.
Dit zal nooit dienst kunnen doen als het hoofdkantoor van Bananarama Consultancy. Al is het maar vanwege de locatie die zeker niet A is. Eerder G, ofzo. Otto slurpt van zijn koffie en neemt, geheel volgens afspraak plotsklaps zijn telefoon uit zijn zak. “Jaaaa? O. Ja. Oké. Maar ik ben bij mijn moeder…Nou, als het echt niet anders kan. Oké. Ik ben onderweg.” Hij staat op, kust zijn moeder op het rimpelige voorhoofdje en loopt de nog openstaande deur weer uit, onderwijl roepen: “Sorry moeder, troubles at the office. Gek-ken-huis. Kan niet wachten. Moet nu echt. Vliegen. Daaahaaag.”

 
« Older posts

© 2024 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑