Dag: 29 november 2011
We krijgen hier op de redactie net te horen dat ze binnen zijn. Lekker ruim op tijd voor de presentatie van 15 December! De boekjes van De 93 Beste Moppen Van De Opperpater zijn dus, we herhalen, officieel binnen. Hiermee is het tweede KutBinnenlanders boekje een feit! Oja, en willen jullie ze iets minder gretig bestellen, we willen er op de presentatie ook nog een paar overhouden. Alvast dank.
We mogen van de hoofdredacteur geen champagne drinken onder het werk. Dus dan knallen we nu maar een paar flesjes Spa Rood open. Je mag niks meer op de redactieburelen van KutBinnenlanders.nl tegenwoordig. Maar dat terzijde.
Plotsklaps werd Diederik zo ontzettend moe van zichzelf. Wat een flauwekulvent van niks, ben je toch, Diederik, dacht hij bij zichzelf. Bijna had hij de gedachte hardop uitgesproken, maar tijdig besefte hij dat dat in de huidige sociale omstandigheden een behoefte aan een vervelende hoeveelheid uitleg zou oproepen. Hij beet op zijn tong. Hard. Auw, dacht hij. Net goed, dacht hij. Kwatsert dat je er bent. Lul de behanger. Met al je inktzwarte overpeinzingen, maar actie, ho maar.
Hij wou dat hij een bomgordel om had. Het zou zo makkelijk zijn. Één knopje indrukken. Zo stelde hij zich dat toch voor. Dat er slechts één knopje voor ingedrukt zou moeten worden. Of werken die dingen met een draaischijf ? Of een switch ? Of moest je iets opendraaien ? Getver, dacht hij, nu verzuip ik in gebrek aan voorkennis. Daar zou ik dan staan, met mijn stomme bomgordel. Zoeken in de zakken naar de handleiding. Hoe werkte dat kreng ook alweer…
Nog een forse slok bier vond zijn weg in zijn keel.
“Hoe zou jij het doen dan ?” vroeg Stan. Diederik begon te hoesten. Ja, kutzooi. Lul die je bent, Diederik. Had gewoon je bek gehouden. Nu moet Stan het draadje van de kous weten, en je hebt geeneens een kous. Diederik haalde weer schaapachtig zijn schouders op, zich ergerlijk bewust van de futiele herhalingen van deze onmachtige beweging. “Ik heb geen specifiek idee,” mompelde hij voor zich uit. “Wat ?” riep Stan over de muziek uit. “Ik heb geen idee hoe ik het zou doen,” riep Diederik terug. “Ik weet alleen dat ik er een eind aan wil maken !”
De muziek was net stilgevallen en van tafeltjes in hun buurt keken een paar dozijn paren ogen hem aan. Diederik schoot rood aan. Fuk, fuk, fuk. Hij begon wat te stamelen. Stan draaide zich rond naar de staarders. “Wat nou ? Als die jongen toch zelfmoordgedachten heeft. Laat hem toch. Alsof jullie dat nooit hebben ??”
Enkele omstanders begonnen Stan bij te vallen. Uiteraard hadden ze dat. En al snel kwamen de gefantaseerde methodes te boven. Één omstander had altijd al gedroomd van rituele hara kiri. Een ander de toaster in het bad. Pillen. Van een waterval springen. De rij werd langer en langer. Iedereen begon enthousiast hun favoriete methode te schreeuwen. Vliegtuigcrash ! Aan een touw ! Rattengif !
Zwetend maakte Diederik zich uit de voeten. Zijn jas was nog ergens binnen in de kroeg. Achter hem klonken de suggesties nog steeds luidruchtig door elkaar – zijn bekentenis was op een hit uitgedraaid daarbinnen. Laat je jas achter, Diederik, dacht hij. Red je vege illusie. Voor iedere methode die je zou kunnen bedenken geklonken heeft en je enkel in andermans verbeelding al betreden paden overhoudt. Eenzaam en verkleumd rende hij een steegje in, met een omweg naar de nachtbus.
HET SCHIP GING TEN ONDER.
De Lakonia vroegere Johan van Oldenbarneveld verging een jaar nadat ik er af was .
In New Zealand werkte ik als barkeeper in een hotel.
In Nederland aangekomen kreeg ik natuurlijk onmiddellijk de zak maar heb nooit niks hoeven terug te betalen.Ze waren blij dat ze me kwijt waren bij die firma.Het pasagierschip de Johan van Oldenbarneveld werd verkocht en voer verder onder de naam Lakonia .
Het was een prachtig schip met verschillende dekken en een heel groot zwembad aan boord.
Een jaar na dat ik van die grote pasagiersboot was is die vergaan in de golf van Biskaye.
Gelukkig zat ik er niet meer op toen het schip verging er waren meer dan 100 doden toen het geweldige grote schip ten onder ging.Bij terugkomst in Nederland wilde de maatschappij van mij 1500 gulden terug vorderen die ze als caution voor me hadden betaald in New Zealand.Ik heb die echter nooit terug betaald en wat weer snel op een andere boot.
Na mijn New Zealand avontuur werd ik met open armen ontvangen bij mijn vroegere werkgever Nieveld Goudriaan te Rotterdam.
Nieveld Goudriaan aan de veerkade.
De Alphacca een Victory schip van Nieveld Goudriaan Holland Zuid Amerikalijn
Ik ging mee als Kapiteins bediende.
Het was een ouwe schuit geen Airco maar wel gezellig die reis naar Zuid Amerika.
Ik was zelfs al kapiteins bediende geworden een luizen baantje aan boord.Het was meer horen zien en zwijgen dat baantje.Ik hoefde alleen maar voor de ouwe en zijn eventuele gasten te zorgen.
Het schip voer onder de naam Alphacca en was een Victory schip.Dat wil zeggen het voorschip was in oorlogstijd in Boston gebouwd en het achterschip was in Philadelphia usa gebouwd.Samen gevoegd noemden men het schip dan een Victory.Het was een vrachtschip en er konden 12 passagiers mee op deze schuit.De reis ging van uit Rotterdam naar santos Brasil.En het beviel me wel daar ik in Santos al eens was geweest en wist dat het daar goed stappen was.Nu hadden we op dat schip aan dek een stuk of 12 stamboek levende varkens staan die mee moesten als lading naar Brasil.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes