Dag: 16 november 2011
Occupy Tilburg. Drie glanzende koepeltentjes pal voor het stadhuis. Met een waslijn met allerhande kreten. Met een aantal blijmoedig rondhangende mensen in poncho’s er omheen. En een bordje. Een fijn stukje bordkarton aan een lantaarnpaal naast ons eigen F1-raceparcours met de tekst: “Toeter voor vrede”. Zo lief! Lekker toeteren voor vrede. Onder de Kattenrug vandaan komen sjezen en de handpalm op het stuur drukken. Toet toet wereldvrede!
Bijna was Occupy Tilburg niet doorgegaan. De organisatie ondervond strubbelingen van juridisch-technische aard. Het was allemaal heel complex. Want de vergunningen waren niet tijdig aangevraagd. Zo lief, de ambtelijke procedures in drievoud opvolgen. Alle documenten voorzien van de correcte handtekeningen en in nette blokletters in de juiste kleur inkt aangeven dat je wilt protesteren om de heersende macht te onttronen. En dan maar hopen dat de binnenstadcoördinator toestemming geeft.
Onze eigen schattige subversieven. Ik zou ze willen knuffelen. Op ze af stappen en in hun wang knijpen en zeggen dat het hartstikke goeie jongens en meisjes zijn. Lieverds. Koetsjiekoetsjiekoe.
Wat zullen ze in spanning hebben gezeten. Gelukkig, ze mochten hun kamp houden. De plastic tentjes konden worden gekocht bij de Perry Sport®.
Ja. Dit is Tilburg. Hier worden de mensen ook best wel eens boos, maar het moet wel leuk blijven. Hier gooien ze ook weleens de knuppel in het hoenderhok. Maar niet te hard. Heilige huisjes, we schoppen ze voorzichtig omver. Kritiek? Prima, zolang je mensen maar niet tegen je in het harnas jaagt. Wat een fijne, gezellige stad.
Vraag dus tijdig bij het juiste loket je protestvergunning aan en toeter voor de vrede.
Een drugsroes is een behoorlijk overschatte geestelijke toestand. Otto begrijpt niet waarom het zo’n populaire bezigheid is. Hij vindt het maar een duf gebeuren. Dat witte gruis in onopvallende plastic zakjes met van die randjes die je in elkaar kunt drukken zodat de inhoud vers blijft. Soms zijn die randjes voorzien van een rood lijntje en soms is dat lijntje groen. Een enkele keer is het randje blauw.
Otto weet niet wat de drugskartels daarmee willen zeggen, maar wel dat een drugsroes met zijn troosteloze scènes zoals geel uitgeslagen vrouwenoksels en losgebroken snorren niet zijn ding is. Dat stelde hij een aflevering eerder al vast, maar hij bevindt zich nu eenmaal in de drugsroes, dan vlotten de zaken niet zo – al denkt degene wiens hersens de roes ondergaan van wel. Ik ben een Groot Denker, bedenkt de president directeur grootaandeelhouder zich. Hij neemt zich voor als hij uit de drugroes komt, zijn eigen salami te gaan maken. Dat zal de mensen deugd doen, vermoedt hij. Verkwikt trapt hij het gas nog eens in. De snor schrikt zich een hoedje.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes