KutBinnenlanders.nl

Dag: 17 november 2011

Hofnar van de ondergang (2)

Mistroostig knerpte de sneeuw onder Diederiks schoenen. Kwiek hobbelde Woef naast hem aan de lijn. Terwijl de hond zijn poot optilde bij een boom, keek Diederik naar de dampwolkjes die aan zijn mond ontsnapten. Meer zijn wij niet, dacht hij stilletjes in zichzelf. “Meer zijn we niet, dan dampwolkjes. Even zijn we er, kun je ons zien. Zelfs een beetje voelen. En dan vwoep, zijn we er niet meer. Vwoep,” mompelde hij wat voor zich uit.

De sneeuw naast de boom kleurde grijsgeel en dampte wat terwijl Woef gehoor gaf aan de meest urgente roep van de natuur. Dof kletterde de straal de absorberende sneeuw in.

Zo is het maar net, dacht Diederik. “Zo is het maar net, Woef. Als we toch maar tijdelijk hier zijn, is het van uiterste noodzaak een impressie achter te laten. Ons kleine stukje ‘zijn’ gemarkeerd te hebben. Dat heb jij bijzonder goed gezien.” Woef luisterde maar half, hij was inmiddels druk aan het inspecteren of de urine een duidelijk genoege boodschap voor de volgende hond zou spreken.

Verdomme, dacht Diederik. “Verdomme. Ik moet dat ook doen. Een impressie maken op de wereld. Impact. Mijn hier-zijn markeren. Dat de anderen weten dat ik er was. Dat ik er mocht zijn.”

Geenszins van plan deze metafoor een metafoor te laten, ritste hij zijn broek open. Fluks floepte hij zijn piemel uit zijn gulp en flexte zijn blaasspieren. Een warm, licht gloeiend maar o zo bekend gevoel later kletterde een straal de sneeuw in waar Woef nog U tegen kon zeggen.

Ja, dat was niet slecht, die straal, al zei Diederik het zelf. Dat was een goeitje. De sneeuw zag geen mogelijkheid het geluid te dempen en kletterend echo’de Diederiks straal onder de sneeuwdeken.

En zo moet mijn einde zijn, dacht Diederik. Spetterend en ongeremd. Net toen hij ook deze gedachte hardop wou uitspreken, klonk achter hem een schrapende keel. Verschrikt keerde Diederik zich om en zag een wijkagent half afgestapt op een mountainbike.

Diederiks gezicht werd bloedwarm en haastig ritste hij zijn broek dicht. Dat zijn blaas nog steeds een beetje liep en zijn broek in de kruisstreek nu even heel warm werd, negeerde hij. Haastig verontschuldigde hij zich naar de agent en repte zich uit de voeten, Woef aan een strakke lijn meetrekkend.

Hoofdschuddend keek de agent het tweetal na.

 

Dat is het leven (59)

Gevaarlijke slangen act in Singapore.

Er werden op een plein diverse gevaarlijke slangen getoond als een soort kermis amusement.
Na afloop van de show konden mensen uit het publiek een soort hangertje kopen voor een halve dollar .
Dat hangertje was van ivoor en zou de mensen in de toekomst beschermen tegen boze slangen vertelde de man.Ik verbaasde me hier over.Het bijgeloof was enorm daar in Singapore.
Na deze korte reis voeren we terug naar Nederland.
Ik ging dus weer eens goed van mijn verlof genieten.
Maar ja het bloed gaat waar het niet kruipen kan dus ook na 14 dagen hield ik het voor gezien en soliciteerde ik bij Maatschappij Nederland in Amsterdam.
Ik monsterde op de Johan van Oldenbarneveld als salon bediende ze hadden daar een soort eigen boord geld dat je alleen op het schip kon gebruiken.Er zaten die reis ongeveer 880 passagiers aan boord en we hadden 300 man bemanning ongeveer..
Maar groot was mijn verbazing ze hadden daar bij wijze van proef of omdat ze niet genoeg bediendes konden krijgen ongeveer 100 meiden als serveerster mee genomen.Nu dat was voor de zeelui helemaal iets aparts want een vrouw zag je maar zelden als bemanningslid op een schip.Dus die nieuwbakken serveersters werden snachts ook regelmatig samen aangetroffen met een iets meer ervaren bemanningslid.De reis ging naar Australie en New Zeeland.

We voeren in Sydney Australie onder een grote lange brug door.
Australie trok me niet zo er was toen nog weinig te beleven.

 

© 2023 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑