Coutinho heeft onze jeugd vergald met de Aids en nu vergallen ze onze oude dag met kanker. Oktober hadden ze al gekaapt, nu staat November (Movember) ook in het kader van de gevreesde ziekte.
Niet voor niets gevreesde ziekte. GeVREESde ziekte! ANGSTwekkende ziekte. Ik wil die angst niet in mijn leven. Tot ik kanker krijg wil ik kankervrij leven. De staat mag ongezien mijn geld inzamelen voor research via de belasting, maar verder wens ik verschoond te blijven van de reminder dat ik binnen nu en 10 jaar kanker zal krijgen. Ook ga ik binnen nu en 40 jaar hartstikke deaud, afhankelijk van hoe snel ik bewuste kanker krijg, en daar wil ik ook niet constant aan herinnerd worden. Het leven is een pijlsnelle bedoening, voor je het weet word je uit de speeltuin weggerukt en voor je het weet heb je niet geleefd, zo bezig als je was bang te zijn om te sterven.
Pink Ribbon: donder nou lekker op. Jullie zijn toch een zichzelf in stand houdend monster, zoals zovele zogenoemde goededoelenorganisaties, dat heeft Karin Spaink feilloos aan het licht gebracht. Jullie geven drie keer niks aan onderzoek, het leeuwendeel van de door u op onze rug vergaarde fondsen gaan op aan het spekken van je eigen crew. Om jullie riante salarissen en glossy reclame te betalen worden onze TV-avonden bezoedeld met vermaledijde kankergala’s, wordt onze vrije tijd verzadigd met kanker-kanker-kanker. We hoeven je roze kutstofzuiger niet, je roze kutmobieltje niet en je alomaanwezige roze kutreminder niet. Kanker is al all around us. Elke 40+ heeft minstens een dierbare verloren aan die kanker, of gaat dat aanstonds alsnog doen. De enigen die je bereikt zijn de jongelingen, die nog in de gelukszalige onwetendheid leven die de jeugd heet. Wat voor een verknipte geest ben je als je hen die paar zorgeloze jaartjes uit hun leven wilt afpakken? Els Quaegebeur scheef al in het Parool: ze kan niet meer aan haar borsten denken zonder dat kwaadaardige knobbeltjes door haar geestesoog flitsen. Zo ver zijn we gezakt. Onze dochters hebben nog nooit seks in hun leven gehad maar ze weten al dat het dodelijk is ipv verrukkelijk, en dat het de dood kan geven ipv een nieuw leven. Mijn zoontje is in oktober-kankermaand jarig: lekkere associatie krijgt hij gratis bij elke verjaardag. Ik eis het recht van Els Quaegebeur om zich te mogen verkneukelen bij de gedachte aan haar eigen borsten. Ik eis ons aller recht terug om te mogen denken aan ons lichaam zonder daar een bron van tumoren in te zien.
Dáár heb ik geld voor over. Net als ik draaiorgels een fooi geef om ze verderop te laten spelen, wil ik best wat geven om Pink Ribbon uit deze werkelijkheid te doen verdwijnen. Wat ook geldt voor The Scar Project, dat zich toch een tegenhanger van Pink Ribbon noemt, doch als het even kan nog walgelijker te werk gaat, door ons naaktfoto’s van verminkte borsten te pas en te onpas op te dringen. Ik vrees alleen dat hoe meer geld je geeft, hoe meer van deze wangedrochtelijke organisaties op zullen staan. Sodemieter allemaal maar gauw op.
Ondertussen gaan we onverminderd door met goederen te produceren uit ziekmakende grondstoffen, en de aanschaf van steeds nieuwe producten aan te moederen. Elke nieuwe laptop of nieuwe bankstel wasemt giftige dampen uit, waarvan de moleculen zich in onze vetcellen ophopen, bijvoorbeeld in moedermelkvet. Ook komt er onder druk van de voedselindustrie nog lang geen suikertax, terwijl suiker, de goedkope smaakmaker, nog meer dan vetten obesitas veroorzaakt, en dus kanker. Erger nog: de verkoop van stevia, een suikervervangend kruid, wordt tien jaar lang juridisch verhinderd door de aspartaamboeren. De bevolking van onze Noordelijke landen kampen met een tekort aan vitamine D, een goedje dat aangemaakt wordt door onze huid als die aan de zon blootgesteld is, en dat een belangrijke rol speelt in onze afweer tegen kanker. Het Wilhelmina Fonds heeft ons echter een collectieve fobie voor de zon aangepraat. Dus voegen cosmeticafabricanten UV-filters (gemaakt van kankerverwekkende hormonen of van even kankerverwekkende titaniumdioxide met zijn gevaarlijke nanodeeltjes) aan alle foundation die vrouwen op hun gezicht smeren. Laat het gezicht het enige onbedekte deel van het lichaam zijn waar in de vitamine-D-arme wintermaanden nog een beetje zon op kan fotosynthetiseren! Dat bovendien de melanomen die de zon weleens produceert langzaam groeien en uitstekend behandelbaar zijn vergeleken met de agressieve huidkankervormen die niets met de zon te maken hebben laten de kankerfanaten in het midden. Dat komt ze even goed uit: hoe meer vrees hoe meer geld, is de gedachte.
Angst is de motor achter de industrie die kankerbestrijding heet. Om met Fassbinder te spreken: Angst essen Seele auf. Dat is de werkelijke prijs die we collectief voor kankerbestrijding betalen.
Reactietjes