Dag: 25 november 2011
Is er dan werkelijk nié-mand meer op De Opperpater na die exclusief bij KutBinnenlanders.nl publiceert??? In navolging van de massale horde overlopers onder onze bloggers gaat nu ook Bandirah keihard vreemd. En hij komt er gewoon voor uit. Zo van ‘hey. Ik heb het heel leuk met jou, dat weet je. Maar ik heb ook zo mijn behoeften. En die kan ik gewoon niet allemaal bij jou kwijt. Met je tweehonderd bezoekertjes per dag. Ik blijf gewoon bij je, hoor. Maar ik heb zoveel meer liefde te geven, en daarom geef ik nu ook een beetje aan een ander. Niet huilen, toe. Ik zeg toch, ik blijf ook bij jou. Hier, een zakdoek. Ja, snuit maar even. Gaat het weer? Pfff, wat een drama maak je ervan. Kom, geef eens een knuffel.’
We vinden dit GeenStijl, Bandirah. Echt, GeenStijl. (Proficiat man!)
Diederik zag het glas kantelen. Te ver, wist hij. En ja, daar ging het. Over de rand, tuimelend. In slow motion, leek het haast. Voor een fractie van een seconde voelde hij de impuls het te grijpen, pogen tegen te houden. Maar hij stond roerloos toe te kijken hoe het viel. Sinds heel deze onzin begon had hij een innerlijk soort rede die hem doorlopend liep te vertellen waarom hij wel of niet iets moest doen. En in dit geval sprak zijn rede dat iedere poging het glas te stoppen in zijn val, vermoedelijk slechter afliep dan de situatie zonder ingrijpen. Gefascineerd bleef hij daarom kijken of het zou breken op de vloer of niet. Het stuiterde een beetje en landde intact op de vloer.
De inhoud van de vaas was evenwel helemaal over de uitgaanskleding van zijn vriend gegoten.
“Godverdomme, Diederik, wat flik je me nou, gast ?” gilde die in wilde paniek. Zijn gestreepte overhemd en zijn colbert waren doorweekt. Met geel gestenat dat voor een niet onaanzienlijk deel uit water bestaat, besloot Diederik. Op de scherpe geur na was het verkleureffect op de kleding van zijn vriend verwaarloosbaar. Een keer goed natgeregend worden had meer effect. Diederik besloot dan ook dat Stan, want zo heette zijn vriend, zich ontzettend aanstelde en haalde zijn schouders op.
Stan gaf Diederik een woedende duw tegen de schouders. “Wat is er toch met je de laatste tijd, gek ? Dagenlang horen we niks van je, je bent niet op je werk verschenen, en dan gaan we eindelijk een keer uit, gooi je je bier over me heen. Koekwous !”
Diederik had zich gebukt en het lege glas veilig gesteld op de bar. Kalm keek hij Stan aan. “Ik ga door wat rare dingen heen de laatste tijd. Sorry van dat bier. Wil je iets drinken ? Of moet ik even om een droogdoek vragen ?” Zo oprecht mogelijk keek hij Stan aan. In zijn achterhoofd echter doorliep hij de vrij zinloze levensloop van Stan. In één rechte treinlijn liep hij daarbij vooruit op wat nog resteerde. Stan zou waarschijnlijk ooit wel eens een vriendin niét binnen het half jaar weer buitengooien, dan een stel ontzettend walgelijke kindjes opvoeden in een dure buitenwijk in een stad die hem niks interesseerde, uiteindelijk zou hij zijn pensioen nog wel halen maar waarschijnlijk kort erna kassiewijlen zijn. Zijn bollige wangen zouden van zijn schedel afrotten. Na eeuwen zouden historici misschien zijn skelet vinden en aan de hand ervan allerlei aannames over het huidige tijdperk publiceren. Hij moest er niet aan denken. Stan, schoolvoorbeeld van de huidige mens. Geen wonder dat de mensheid altijd denkt dat wat voor hen kwam, primitief, lomp en onderontwikkeld geweest moet zijn.
Nu de terreur in Amsterdam vaste vormen heeft aangenomen (serie geweldadige inbraken thuis, blijvende intimidatie in de openbare ruimte) voel ik ook de neiging om te roepen: “Streng aanpakken die lastpakken.” Ik heb echter onlangs begrepen waarom harder straffen niet werkt. Dat zal ik hier uitleggen.
.
Het gaat niet om schuld en boete, maar om schuld en slachtofferschap. Als je uitgaat van schuld en boete, dan blijft de crimineel in zijn rol van crimineel. De boete/straf heeft immers zijn zonde weggewassen, en hij kan weer van voren af aan beginnen. Een boete/straf doet enkel fysiek lijden. Fysiek lijden is vele malen beter te doorstaan dan psychisch lijden, oogt stoer en genereert martelaarschap. Hoe bereik je optimaal psychisch lijden? Door enerzijds het schuldbesef te optimaliseren en anderzijds het gevoel van slachtofferschap te minimaliseren. Schuld en slachtofferschap, dus.
Slachtofferschap: een miskend gegeven heden ten dage. Een van de belangrijkste redenen waarom minder bedeelden zich gerechtigd voelen om tot onoirbare daden over te gaan. Dat effekt is een belangrijk onderdeel van de psychologie van slachtofferschap, in het engels “entitlement” genoemd. Wat we moeten doen met de aggressor is dus ten allen tijde voorkomen dat hij (het zijn voor het overgrote merendeel mannen, puberjongens) zich slachtoffer gaat voelen.
Hoe doe je dat?
Mijn allereerste ingeving bij het horen hoeveel een jonge crimineel de samenleving kost aan reïntegratietrajekten (180 000 euro p/jaar) was: geef dat geld gewoon meteen aan alle potentiële draaideurcrimineeltjes. Hoeven zij daar niet meer voor te stelen, te moorden en te treiteren. Zij blij, wij blij. Maar dat is wellicht een brug te ver. Daarom de volgende realistische suggesties:
Ten eerste: we stoppen collectief met wijzen naar zijn verschrikkelijke jeugd, of naar het erbarmelijke lot van de oergastarbeiders (in het veelvoorkomend geval van een dader die zich identificeert met een ethnie). Niet meer doen. Werkt averechts.
Ten tweede: we geven geen straf meer. Straf ontdoet hem van schuld, en geeft hem een gevoel van slachtofferschap, wat, zoals zonet uitgelegd, nieuwe misdaden triggert.
Ten derde: we vergeten hem volledig. we negeren hem. Er word dus niet over hem geschreven in de kranten, niet over gesproken op TV. Hij verdwijnt in onherroeppelijke vergetelheid.
Wat we voortaan wel doen is hem weghalen uit ons midden. Voorgoed opsluiten in een aangename omgeving, bijvoorbeeld in een opgepimpte gevangenis in Nederland of nog beter, in een van die peperdure Jellinekklinieken op Curaçao. Crimineel zijn is immers ook een verslaving. Als dat niet zo was hoefden we er niets aan te doen, want recidive zou niet bestaan. Dat is wat een beschaafd land aftekent tegen een barbaars. We hebben er het geld voor, en blijkbaar ook de cellen, die we anders aan België moeten verhuren, dus hoeven we lastposten niet meer te doden. We kunnen ze eeuwig laten voortsudderen in hun eigen schuldbesef, dat hen dagelijks stevig wordt ingepeperd door het verplicht bijwonen van uitzendingen over de gevolgen van hun daden. Ver van onze gerieflijke leventjes. Waar ze NOOIT meer terugkeren.
Voor hun collega’s in spe zal dat heilzaam werken: wie van die opgroeiende crimineeltjes in de dop zal nou tegen gasten opkijken, die hun leven als luxe poedels doorbrengen zonder ooit maar iets te hoeven doen? Dat zijn geen helden, dat zijn mietjes.
Als dat mijn lezers te lieftallig in de oren klinkt, dan kunnen we ze ook castreren. Van loslopende castraten in het wild heeft immers nog nooit iemand last gehad. Doen we al volop met paarden en katers. En het is behoorlijk goedkoop ook.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes