Dag: 9 november 2011

Het hele gedoe begint Otto de keel uit te hangen. Dat gerij, die drugsroes, de snorloze Chiel Montagne met een gebaksdoos op zijn schoot, de beweeglijke snor van Chiel Montage en de gigantische geel uitgeslagen vrouwenoksel waar ze op af koersen; hij is ze wel een beetje zat. Otto concludeert dat het hele drugsgebeuren toch niet echt zijn ding is. Hij vindt zichzelf toch meer van het hier & nu. Hij houdt de dingen graag straat, vertrouwt hij Chiel Montagne toe. Die reageert niet. Die zegt boe noch ba. Die gaat stoïcijns door met het uitkotsen van de ene na de andere perfect ronde, goudkleurige bel. En met welk doel? Met welk eindresultaat? Wat houden we over, onderaan de streep als meneer Montagne de zoveelste bel heeft uitgebraakt? Wisten we het maar! Otto vindt het onacceptabel. Een wanprestatie. Je spendeert duizenden euro’s aan de perfecte, onversneden dope. Bloed, zweet en tranen kost het je, en dan krijg je dít. Hij roept naar Chiel Montagne: ‘Of je gaat nu iets doen voor een stukje compensatie óf ik zet je voor de geel uitgeslagen vrouwenoksel uit de auto, gesnopen makker?!’