Weer een samenwerking tussen de Opperpater en een andere KutBinnenlander: ditmaal kwam de mop van De Stapschrijver!
Dag: 15 november 2011
Op een verder bijzonder onopvallende winteravond besloot Diederik dat hij het wel welletjes vond. Met de magnetronmaaltijd op schoot en een voorspelbare actiekomedie op televisie dacht hij bij zichzelf: Nee. Nee, nee, nee. Genoeg. Ik heb het gehad. Ik ben het leven beu. Ik stap eruit.
Met de vork schuin omhoog stekend uit de alras afkoelende kant-en-klaar spagetti zat hij even heel tevreden met zichzelf te zijn. Het besluit voelde voor hem ongewoon daadkrachtig aan. Zomaar, boem is ho. Hij zag er de zin wel van in. Dat hele leven, dat hem vanaf zijn geboorte maar een beetje opgedrongen was geweest, kon vanaf nu wel zonder hem. Ja, dit was beslist een prima besluit. Een topbesluit, al zei hij het zelf.
De actieheld staarde hem onvervaard aan vanuit de TV, maar Diederik liet zich niet van zijn stuk brengen. Minstens even onvervaard keek hij terug. Wat nou, jongen, dacht Diederik. Nee, dacht hij, niet zo introvert zijn nu, Diederik. Je hebt een topbesluit genomen, en die brutale hond in je TV mag daar best even van schrikken. “Wat nou, jongen !” riep hij luid naar zijn beeldscherm. De actieheld dook ineen, een kogel vonkte boven zijn hoofd. Net goed, dacht Diederik. “Net goed !” riep hij.
Onmiddellijk werd hij echter bevangen door een gevoel van leegheid. Een besluit zonder actie is natuurlijk maar loos gelul in de ruimte. Hij staarde naar de afstandsbediening naast hem. Resoluut zette hij de TV ermee uit. Zo. Stilte. De statische elektriciteit knetterde op de beeldbuis.
Zo makkelijk als de actieheld echter was verdwenen, zo hardnekkig was Diederik nog altijd in het leven. Ook de magnetronmaaltijd bleek niet weg te zijn. Wel afgekoeld. De vork hing inmiddels halfmast. Als een teleurgestelde Italiaan. De saus glom als de opnieuw stollende substantie die het was. Diederik’s maag knorde.
Hoe moest hij eruit stappen ? Dat kon natuurlijk niet zomaar. Diederik had het leven nu al gedurende enkele decennia lopen te verduren en een goedkoop einde leek hem wat abrubt. Episch en vervoerend moest zijn einde zijn. Een einde dat zingeving bracht in de kolkstroom van zinloosheid. Een spektakel, dat andere stervelingen als hem zou doen duizelen. Het mocht alleszins geen stilgestorven zwanenzang zijn. Een voorbeeld moest het dienen. Een van onbezongen schoonheid en lef. Een heldhaftige zelfdestructie, voor minder mocht hij niet gaan.
Zijn hondje liep kwispelend op hem af. Hij krabde aan Diederik’s been en bracht hem uit zijn gedachtenstroom. Met een schuin oog wierp hij een blik op de klok en beklaagde het zich dat het tijd was de hond uit te laten. De planning van zijn heldenepische ondergang zou moeten wachten tot Woef zijn plasje had gepleegd. Woef kwispelde terwijl het baasje zich met een klagerige kreun uit zijn luie stoel hief en naar de kapstok sjokte. Voor hij met de hond zijn huis verliet, zette hij nog even de kraag van zijn jas omhoog. Het was fris buiten, deze winter.
Riksja in Singapore.
In Singapore was het ook heerlijk stappen.De vrouwen waren er erg lief voor ons zeelui.Als je een nacht plat ging en je moest tegen de morgen weer terug naar boord hing je overhemd gewassen en gestreken klaar voor je.Hoe ze dat flikte is me nog steeds een raadsel volgens mij deed de familie van de griet waar je mee plat ging snachts dat werk.En dan dat lekkere eten in Singapore sate aan een stalletje op straat.Heerlijke rijstmaaltijden voor een habbekrats.
En de fiets taxie een soort omgebouwde bakfiets waar ze voor liepen.
Het koste bvb 1 dollar om van het schip naar de haven te gaan.En als je halverwege de rit een halve dollar meer beloofde steigerde de man die voor de kar liep als een hengst in de lucht van blijdschap.
Singapore prachtig strand.
Singapore op straat een show met gevaarlijke slangen gezien.
Singapore een prachtig strand en goede bars en cafes.
Wij lieten ons als zeelui heerlijk rond rijden in een Riksja in Singapore.
Soms probeerde de bestuurder die voor de kar liep je einde van de rit meer te vragen dan vooraf was afgesproken.
Dan hoefde je maar een keer te zeggen we roepen er de Politie bij en hij hield het voor gezien want daar mede wilde hij niet geconfronteerd worden.Die politie trad erg streng tegen deze soort lui op.
Dus je betaalde nooit meer dan van te voren was afgesproken met de man die je vervoerde.
Er traden op straat ook allerlei mensen op die voor weinig geld met een aapje liepen en dat aapje maakte dan allerlei kunstjes.Zo was er een man met een hond een soort labrador en op de rug van die hond zat heel rustig een klein aapje dat hield een vlaggetje in zijn pootje en zwaaide er mee in het rond.De mensen vooral de zeelui gaven de eigenaar meestal wat klein geld.Ook zag ik ergens op de hoek van de straat een man met een grote houten kist staan.Er stond nog al wat publiek rond de man.Hij hield een heel verhaal en opende langzaam de kist.En daar lag een joekel van een grote cobra slang in hij had diverse slangen.Maar een slang was wel ruim 2 meter lang en ik denk ongeveer 20 cm dik.Er mochten 2 kinderen uit het publiek proberen deze zware slang op te tillen maar dat ging moeilijk.Het beest had volgens mij geen gif tanden of klieren meer en was zeer rustig.
Maar toen de eigenaar het die weer op een grote rieten mat voor zich had neergelegd en het dier met een rode lap toe zwaaide beet het dier zich in die lap vast
De gevaarlijke slangen als actractie in Singapore.
Dus net als bij het stieren vechten was dit dier niet verzot op een rode lap.
© 2023 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes