Dag: 15 september 2011

Noordholten staarde naar de enorme hoeveelheid bewijsmateriaal. De zuidelijke kneuterboertjes die hij onder zijn hoede had voor deze zaak, hadden netjes hun best gegaan, moest hij toegeven. Men had er echter niets aan, want er was geen vingerafdruk, geen huidschilfer, geen schoenafdruk te bekennen geweest op de verschillende moordlocaties. Hij klemde zijn tanden op elkaar en voelde iets knarsen. Oei, dacht hij. Deze zaak was niet best voor zijn gebit.

Rationeel bekeken moet ik toch op de dader kunnen komen, dacht Cees, ijsberend door zijn kamer. Komop, Cees. Wie heeft er belang bij dat je zo in de rondte aan het tollen bent in plaats van de effectieve Cultuurkiller uithangen ? Hij wierp een zijdelingse blik op zijn badkraan, maar die durfde zelfs niet meer te druppelen. De badkraan zweeg in alle talen. Cees voelde zich langzaamaan gek worden. Alsof zelfs de badkraan hem zei, bekijk het maar, Cultuurkiller. Zoek het zelf maar uit. Hij liep naar het raam en greep de vensterbank gefrustreerd vast. Wie, wié zat hem verdomme zo op te jagen ? Hij voelde zijn knokkels knaken en dacht, had ik maar wat meer ervaring in dit soort zaken. Was ik maar…

“Er werdt papier van gemaakt, en muziekinstrumenten, maar dat bedoel je niet, of wel ?” vroeg Werner. Albert schudde zijn hoofd. “Inderdaad. Ik zoek vooral de symboliek.” Werner knikte en goot een forse hoeveelheid melk in zijn koffie. “Allereerst staat bamboe door zijn snelle groei natuurlijk voor alles wat groeit en vruchtbaar is. In sommige culturen is het het symbool voor vriendschap, de onverwoestbaarheid door vernieuwing, optimisme, hardwerkende eenheid en aanpasbaarheid. In de Filippijnen zeggen ze dat de eerste man en de eerste vrouw uit een gespleten bamboescheut voortgekomen zijn. Dan is er natuurlijk nog de bamboe tatoeage..” Albert trok een wenkbrauw op: “Bamboe tatoeage ?” Werner knikte. “Een tijdrovend gedoe met een stuk bamboe waar inkt door geleid wordt terwijl een vijftal naaldjes aan het eind zit, maar omdat het ritueel zo significant is en omdat het relatief pijnloos is en het herstel zo snel werkt, enorm populair onder toeristen. Denk Thailand, monniken, bla bla.”

Noordholten ijsbeerde langs de tafel. Wat een puinhoop was deze zaak geworden. Het was om gek van te worden. De getuigeverslagen leverden niets op. Hij had notabene een lijk aan ‘zijn’ hek en nog had niemand iets gezien. Een meisje op klaarlichte dag op het hék van het politiebureau gehangen en nog zag niemand iets, hoe kan dat in vredesnaam ? Dan was er nog die postzegelverzamelende barman, ook niemand iets gezien, ondanks de alarm slaande buurvrouw toen ze rare geluiden hoorde. Die stomme hond die gemassacreerd was. Een ex-politicus, gekeeld op de stoep van het stadhuis. En dan nog een of andere dichter, zo ongeveer tegelijkertijd met de barman. Thijsbrandt Noordholten greep de tafelrand vast en gromde luid. Kom op, Noordholten, dacht hij. Er komt heus wel orde in al deze chaos. Vertrouw erop. Hij staarde naar de gegroeide collectie in plastic zakjes gesloten bamboepennen.

Cees schreeuwde het uit van frustratie. Hij werd niets, maar dan ook niets wijzer van zijn aantekeningen. Hij greep zijn theekopje en smeet het kapot tegen de muur terwijl een harde oerbrul aan zijn keel ontsnapte. Nuttig, Cees, dacht hij. Nu ben je een van je slechts enkele theekopjes kwijt. En je mag het ook weer meteen opruimen. Hij pakte zijn kruimeldief uit de keuken en zette het ding aan de burgerlijke brom. Terwijl de miniatuurstofzuiger hongerig de scherfjes liet ratelen in zijn plastic maag, knipperde Cees met zijn ogen. Hij had een ingeving. Verdomme, hij had een ingeving. Was dat theekopje toch nog ergens goed voor geweest.