KutBinnenlanders.nl

Dag: 4 september 2011

Koud.

Ik weet niet: is dit de leeftijd ? Is het een teken des tijds ? Of ben ik gewoon in mijn eentje een beetje gek ?

Hoe dan ook, ik merk dat het me tegenwoordig niets meer doet. Niéts. Den Haag. Koningshuis. Amsterdam. Rotterdam. Nederlands Elftal. Belastingen. Bezuinigingen. Crisis. Amerika. Fukushima. Breivik. Moslims dit, Wilders dat. Bommelding. File. Moord. Treinvertraging. Europa. Gaga. Griekenland. Winehouse. Regen.

Ik zie over allerlei onderwerpen mensen ontzettend serieus doen, lange stukken schrijven, zich er honderden slagen in de rondte over erop los twitteren, collumns over volpersen, maar het voelt allemaal zo leeg, zo ongeëngageerd, zo onbelangrijk ook. Alsof we allemaal gek zijn geworden en iedere opwinding exact een half etmaal duurt. Boos omdat de jonge enige overlevende van een groot ongeval in zijn ziekenhuis wordt opgebeld door de pers, maar wel maar tot vijf uur want we moeten nog eten hè. Ik voel apathie in wat zich verkleedt als maatschappelijk engagement.

Of misschien kijk ik wel gewoon in een spiegel en ben ik degeen die begon met er niets meer om te geven. Want ik kan hooguit nog lachen. Om sommige dingen. Want je mag tegenwoordig niet zomaar meer overal om lachen he. Stel je voor, dat we hier als een stel Russen de onvermijdelijke hardheid van het bestaan robuust gaan lopen opvangen met de lách. Nee, dan liever met een beleidsnota of een arrestatie. En kamervragen.

Ik lach om de kneuterigheid van het alles. En ik lach omdat zo weinigen lijken te zien dat het zo ontzettend grappig is. En dan plots lijk ik als enige te lachen. En kijk ik om me heen naar de strakke, serieuze gezichten. En voel ik me heel eenzaam.

Zo vergaat tenslotte ook het lachen mij. En rest enkel de apathie. En de koude. Want de lach is warm, maar de apathie, zij is koud.

 

Eenzame boeken (9)

Eerder gepubliceerd op TilburgZ.nl

Paul Sann is een New Yorkse journalist met een interessante staat van dienst. Hij toerde met The Beatles en dronk thee met de lelijkste vrouw ter wereld, destijds Golda Meir. Hij schreef een boek met de aansprekende titel Kill The Dutchman! (over gangster ‘Dutch’ Schultz, die natuurlijk van Duits-Joodse afkomst was en totaal niks had met Nederland). Ook maakt Sann een heerlijk divergerend verslag van een tijd waarin de Verenigde Staten nog de trom slaat voor de rest van de wereld. De jaren ’20- een decennium dat bulkt van de bijnamen: the Jazz Age, the Era of Wonderful Nonsense, The Golden Age, the Get-Rich-Quick Era, the Dry Decade.

The Lawless Decade- A pictorial history of the twenties, Paul Sann. Fawcett Publications Inc., Greenwich (Conn.), 1971

In Amerika beginnen de jaren twintig al in februari 1919, op de dag van de Victory Parade. De Amerikaanse expeditietroepen zijn terug uit het niemandsland van de Eerste Wereldoorlog en paraderen over Fifth Avenue. Dat moet een geweldige happening zijn geweest, zoiets als Gert Brunink Nachtruiter juni 2011.

Continue reading

 

© 2023 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑