Ik weet niet: is dit de leeftijd ? Is het een teken des tijds ? Of ben ik gewoon in mijn eentje een beetje gek ?
Hoe dan ook, ik merk dat het me tegenwoordig niets meer doet. Niéts. Den Haag. Koningshuis. Amsterdam. Rotterdam. Nederlands Elftal. Belastingen. Bezuinigingen. Crisis. Amerika. Fukushima. Breivik. Moslims dit, Wilders dat. Bommelding. File. Moord. Treinvertraging. Europa. Gaga. Griekenland. Winehouse. Regen.
Ik zie over allerlei onderwerpen mensen ontzettend serieus doen, lange stukken schrijven, zich er honderden slagen in de rondte over erop los twitteren, collumns over volpersen, maar het voelt allemaal zo leeg, zo ongeëngageerd, zo onbelangrijk ook. Alsof we allemaal gek zijn geworden en iedere opwinding exact een half etmaal duurt. Boos omdat de jonge enige overlevende van een groot ongeval in zijn ziekenhuis wordt opgebeld door de pers, maar wel maar tot vijf uur want we moeten nog eten hè. Ik voel apathie in wat zich verkleedt als maatschappelijk engagement.
Of misschien kijk ik wel gewoon in een spiegel en ben ik degeen die begon met er niets meer om te geven. Want ik kan hooguit nog lachen. Om sommige dingen. Want je mag tegenwoordig niet zomaar meer overal om lachen he. Stel je voor, dat we hier als een stel Russen de onvermijdelijke hardheid van het bestaan robuust gaan lopen opvangen met de lách. Nee, dan liever met een beleidsnota of een arrestatie. En kamervragen.
Ik lach om de kneuterigheid van het alles. En ik lach omdat zo weinigen lijken te zien dat het zo ontzettend grappig is. En dan plots lijk ik als enige te lachen. En kijk ik om me heen naar de strakke, serieuze gezichten. En voel ik me heel eenzaam.
Zo vergaat tenslotte ook het lachen mij. En rest enkel de apathie. En de koude. Want de lach is warm, maar de apathie, zij is koud.
Reactietjes