Maand: mei 2022 (Page 1 of 2)

Nadat ik was opgestaan ging vaak
meteen de televisie aan, had ik
aandacht voor een ander meer nodig
dan mijn gevoelens dan ook aangegaan
om het scherpe kantje stomp te slijpen
aanleidingen aan te grijpen
om niet met mezelf te hoeven leven
zoals die voelt als ik alleen en eenzaam…

Alles om niet geheel alleen met mezelf te zijn
Wel alleen te wezen met de jou van wie ik hou
Met jouw zo warme vriendschap
zachte borstkas en hartelijkheid
Jouw schouder- en armenverwennerij.

Ben vaak niet mijn favoriete zelf
verdraag mezelf dan maar voor de helft
Zeker als die donkere wolk mijn humeur
dan weer verovert
voor de zonnestralen is geschoven
me neertrekt naar die afgrond waarin ik kijk
met hoogtevrees en blik op lijk
Over tranen uitgegleden, vallend naar depressiviteit.

(refr.)

Vaak dus alleen met flitsen van
al deze verkeerde gidsen
al dat dwaallicht dat in me zit
dat ik jou niet in de maag wil splitsen
Jij hebt juist de werking van door alleen al
jouw aanwezigheid
het rechte pad te volgen naar waar ons naar leidt….

(refr.)

Na de hevige regen gevolgd door alles vernietigende overstromingen bleven van het bedrijf slechts enkele muren overeind, een half dak lag er nog en er lag een kerkhof aan machines.

Na een felle brand was het gebouw bouwvallig verklaard, was meer dan de helft van de auto’s tot wrakken herleid en waren installaties en machines voorgoed verloren. ‘Straks staan we er terug’. De ondernemer was niet verslagen.

Op zo’n ogenblik zie we de verzekeringsexpert graag komen. Of nemen we een tegenexpert in de arm. Verzekeringsmaatschappijen vergoeden liever mondjesmaat al die schade. Terwijl de ondernemer in zak en as of nat tot op het bot liever het volle pond krijgt.

Tafelen verbrijzelen, gezegdes bespottelijk maken, hoop de bodem inslaan

(Martin Walser over Friedrich Nietzsche)

Hij keert in zichzelf terug, uitgestrekt op een strandstoel aan de rand van het zwembad. Naast hem ligt verbrijzeld een tafel. Hierop valt niets te schrijven, tenzij op zijn buik.

Hij staat dan maar op, springt in het water en in zichzelf nog dieper, trekt baantjes.

Het mag gezegd worden hij ziet er onbeduimeld uit, zo helemaal zonder zwembroek, baantjes trekkend. Hoop op bevrijding uit zichzelf draagt hij niet mee. Die ligt aan stukken op de bodem van het zwembad. Hoe meer hij zwemt, hoe dichter hij zichzelf nadert en tegelijk uitput.

Een uur later laat hij zich neer op de strandstoel, laat hij zich de zon welgevallen, laat hij zich drogen.

Zo komt hij boven, komt hij zichzelf te boven. Pas dan bestelt hij een koel, zwaar bier, dat hij mondjesmaat en naakt opdrinkt.

Het zou een hele eer moeten zijn, het werd echter een twijfelachtige eer. Het staat een persoon vrij zich zo volledig mogelijk in een idee in te schrijven tot de persona, d.i. het masker, er ‘alsof’ uit naar voor komt. Te doen alsof er iets te rapen valt, als je je bukt. Daartoe een plaats bepalen.

De plaatsbepaling vormt dan eigenlijk het eerste sluitstuk. Ja, er is waarlijk sprake van een sluitstuk. Eenmaal ter plaatse blijkt het een sluikstuk. Smokkel om mokkel.

Zie, nu dus ter plaatse domineert een quasi eeuwenoude toren. Die is opgebouwd uit de brokstukken van de eerste toren, de vorige die door de Franse revolutionairen verwoest werd. De toren werpt vergeefs zijn schaduw vooruit. Het is nu eenmaal een twijfelachtige eer als quasi-toren te mogen uittoren.

Hé daar, niet vechten!
De juf vertelt een mooi verhaal
Kan haast niets verstaan door jullie
Wil je dat ik haar hierheen haal…?
Staat niet goed op je rapport
als de les steeds weer onderbroken wordt
en jij straks voor je opstel
zelf je kennis hebt bekort.

Hé daar, effe opzij!
Ik moet daar staan, daar is een leeuw
Kan het even vlugger, wil je
het liefst nog deze eeuw…
De juf weet, nietwaar, echt heel veel
en dat zij met ons die kennis deelt
bewijst wel dat het echt een goed mens is
een die ik in mijn leven mis…

Denk je dat ik iets voor haar ben?
Iemand heeft haar hart gebroken
Ze kijkt wat triestig uit haar ogen
Wacht, als zij mij straks beter kent…
Zeg, je moet mij echt niet tergen
Als ik nu nog één verhaal mis
dan duw ik jou uit het bootje
net als die alligator kijkt…

Oh juf, ik heb zo veel gezien
Dank u, hartelijk, juffrouw Sien
Ik heb inderdaad best wel honger, ja
‘K wil giraf met friet, behoorlijk gaar
Let maar niet op die jongens
Die halen hun examen nooit
Mag ik met u mee naar huis, straks?
Van dit alles bent u het mooist..
Ja, lach maar
Wij worden een gelukkig paar
Let maar op!

Iemand zal je strelen
Iemand zal je vleien
Iemand zal je kussen, vertellen hoeveel hij van je houdt.
Ik zal niet storen
Ik hou mijn mond, erken mijn plaats
Ben niet degene van wie je dit wilt horen
tegen wiens lichaam jij je vlijt.

Ik zal weggaan
De verliezer in dit spel van liefde
Dansend rond het vuur, naderend
steeds dichterbij
Nee, wat ik ook zeg
Het heeft geen zin.

De woorden wil je horen van die ander
Mijn zinnen raken geen doel
De woorden wil je horen van die ander
Hunkeraar, niet dichterbij!
Steeds weer.

Ik had je nodig, dacht ik
om gelukkig te zijn
Ik had je nodig, jij niet mij,

Ik had je nodig, dacht ik
om gelukkig te zijn
Daar had jij mij niet voor nodig
Niet mij.

(refr.)

Ik hoop dat je gelukkig wordt
al komt het niet door mij
Ik hoop dat je gelukkig blijft
Ik laat je vrij.

(refr.)

Het is soms best lastig om het kort te houden. Er zijn dagen dat ik ervan droom om alles uitvoerig uit de doeken te schrijven. Alleen, ik kom er niet toe. Ik kan geen roman schrijven, hooguit een wat dik uitgevallen novelle. Daar doe ik dan jaren over.

Tot tao me inhaalt en uitbeeldt.

Redacteur die zeurt dat het te kort is om uitgegeven te worden. Moet minstens drie- tot vierhonderd bladzijden tellen. Ik haal met moeite tweehonderd. Dan maar kort houden.

Over een andere boeg gooien of verder roeien? Soms wou ik dat ik het echt wist. Dan weer weet ik liever niets. Het is me wat, zo lijk het. Maar het is zo weer voorbij. Dan erken ik mijn beperking waarin ik als meester zou schitteren. Meester van het ultra korte kortverhaal. Waarmee ik  in een klap naar de wereld uithaal. Of de hele wereld inhaal.

Elke wording kent een geschiedenis, een proces, met vallen en opstaan. Zo weinig mogelijk vallen. En weer doorgaan.

Elke ontwording kent een geschiedenis, een tegenproces met vallen en opstaan. Veel vallen, weinig opstaan. Nauwelijks doorgaan.

Wie zijn we geworden? Wie of wat waren we aanvankelijk? Hoe zijn we zover kunnen komen? Of ontkomen? Liepen we op onszelf vooruit? Struikelden we over het onbekende of doken we er juist in, ver doorheen?

Of liepen we af?

Net al die vragen, meer dan de antwoorden die ze allicht verdienen, maken het binnenland uit van eenieder.