Maand: april 2022 (Page 1 of 2)

Het is behoorlijk druk aan de toog van café ’t Hiernamaals, niet te verwarren met het Hemelrijk, café te Sint-Niklaas op de markt. Daan en Herman maken kennis met elkaar, twee dichters. Ik tref er mijn voormalige afgestorven werkgever Ph M. Ik mag hem nu in het Nederlands toespreken.’Mijn ziekte heeft mijn kennis van het Nederlands niet aangepast. Het was enkel moeilijk ademhalen’.

‘Ik heb uit uw hand mijn brood gegeten, uit andermans hand een fles whisky. Die handen heb ik niet gebeten. Ze waren me gunstig gezind. Ik heb slechts een keer de hand gebeten van wiens brood ik at. Gemene ezel die me wou bijten. J’ai fini par cuire mon propre pain’. (Tenslotte bakte ik mijn eigen brood). Ph M bestelt daarop een rondje.

Er zit niet veel anders op. De deur wijst de uitweg aan. Het raam niet. Dat biedt uitzicht. Zowel op de tuin als op de straat.

We vergeten wat het is een stoel te zijn zonder leuning. We onthouden vooral het gat in de muur: deur, raam.

Het gat boven ons hoofd is gedicht. Dat heet plafond. Of dak. We zijn het zo gewoon, we wonen in onze gewoonten, noemen het huis of nog sterker: thuis.

Voorbij de stoeprand ligt languit de straat. Vele straten en wegen doorkruisen de ruimte. We vragen een boom wat hij ervan vindt. ‘Verstikkend. Ver strekkend.’

Zoveel wordt alsnog duidelijk. In de fles huist de geest, zonder ramen noch deuren. Hij moet daar binnen blijven om het ergste te vermijden.

Overal waar ik de mensen zie
De man, de jongen, het meisje die
mij ziet lopen in de straat
me niet aanspreekt, maar wel aankijkt
Een blik die tot diep in me reikt
mij tot nu toe niet met rust laat.

Men beschouwt mij als een vreemdeling
een onbekende sterveling
Wat doet die hier, zie ik ze peinzen
Die man, de jongen die ook bestaat
Maar waarom kijkt hij toch zo kwaad
Doet mij meteen al iets terugdeinzen.

En als ik op schoolpleinen en de straten
de mensen langs me heen zie gaan
Ik vertrouw ze niet, hoe kan ik weten
dat ze mij nu wel laten begaan?

Ik werd gepest door iedereen
Ach, min of meer, er was er een
Een dikke jongen met de naam Peter
Hij zat me achterna
Ik voel hem waar ik ook ga
als iedereen, al weet ik beter.

Ik werd steeds buitengesloten
Werd als uit een mal gegoten
van degene die er niet bij hoort
Bij gym het laatst gekozen
Ontmoette blikken, vaak de boze
Onschuld wordt nog steeds vermoord.

(refrein)

Peter, hij weet niet wat ie deed
Alleen dat ik eronder leed
Ik zie nog zijn wrede ogen
Dit verleden heb ik niet verdiend
Nostalgisch zal ik niet omzien
Op straat loop ik iets gebogen.

Hij, die Peter, was er een
maar pesten, dat kan iedereen
Overal zijn mensen die het doen
Het kan ook steeds opnieuw beginnen
Een vijand kan zichzelf verzinnen
En dan wordt het voor mij weer net als toen.

En dat ik op schoolpleinen en de straten
pestkoppen als hij steeds weer zie staan
Hij was een kind, hij kon niet weten
hoe het zijn slachtoffer zou vergaan.

Ik ben het niet echt kwijtgeraakt, het noorden, maar het beperkte zich tot Zeeland. Het noorden van het Waasland ontdek ik thans mondjesmaat. Dank zij het virus. Met de fiets reed ik nooit verder dan de expressweg E34. Aan de overkant ervan ligt Doel, daar ben ik twee keer geweest.

Het virus nu heeft een bres geslagen in de kennis van vele leerlingen. Hun school ging op slot, het onderwijs gebeurde ondermaats op afstand. De leerlingen leerden niets.

Nu komt die lacune boven, nu het onderwijs herneemt en testen en examens faliekant blijken. Om  die leemte te vullen doen sommige intelligente ouders een beroep op privé leraars voor bijles.

Zo belandde ik een tweetal maanden geleden in  Kallo. Sinds deze week ook in Verrebroek. Het zijn twee dorpen die aanschurken tegen de Waaslandhaven, de Schelde dus.

Ik loop niet meteen storm voor het noorden van het Waasland. Wel ken ik van dat land zo stilaan alle hoeken. Ik raak het dan ook niet meteen kwijt.

‘Tuig van de richel! Wapentuig!’ Betogers op straat scanderen graag leuzen. Deze dienen kort te zijn en voorzien van een uitroepteken.

Deze nieuwe leuzen zetten alle neuzen in dezelfde richting: het Kremlin. Stel dat deze betoging het Rode Plein bereikt in Moskou. Waar elders ligt er een Rode Plein? Dan komt het wapentuig in volle actie, knuppelt de betogers in overvalwagens en voert ze weg. Schoonmaakoperatie.

Daarom betogen ze beter in Washington of in Brussel. De beelden bereiken de Russische huiskamers niet via de televisie. Die is in handen van het richeltuig. Wel via telefoonapplicaties waar het Kremlin geen vat op heeft. TikTok bijjvoorbeeld. Dat is in handen van de Chinezen. Het Kremlin wil voorlopig de relaties met China niet vertroebelen.

Geef toe, politiek, het doet wat.

Wat een idee! In plaats van de rand van de stad te volgen nam ik de weg naar de binnenstad. Een middeleeuwse stad, platgelopen door toeristen. Ze willen allemaal zo nodig de middeleeuwen nog eens zien. Wie hier een hotel uitbaat zit op rozen.

Ik liep langs een eeuwenoude muur en verbaasde me dat hij niet omver viel. Ik kreeg geen enkele herinnering te binnen van toen we hier familie bezochten of van mijn opname in het ziekenhuis. Zefls de plaats waar ik de stad ooit in een gouden licht had zien baden herinnerde ik me niet meer. Overal toeristen in dichte drommen.

De weg terug deed ik met de bus. Langs de rand van de stad. Daar zat tenminste nog een mens uit de stad zelf. Een man? Een vrouw? Alvast oud, net als de stad. Van Willy Vink.

Mijn stereotoren laat niks van zich horen
De buren en Facebook kijken niet door mijn ruit
Mijn i-pod is stuk, net garantie verloren
Sta strak van de stress en moest er toch uit.

Heb zin in Bruce Springsteen, Deep Purple en Skik
Ik loop op de Heuvel en denk: hé, wat hoor ik?

Alle deunen, kleuren en ritmes
Drums en toetsen, bas en gitaren
De stijlen van vroeger bespelen mijn snaren
overbruggen de jaren waar wij jongens in waren
En al wat ik op radio of MP3 zoek
Kreeg het in covers in de kroeg op de hoek
Kreeg het in covers in de kroeg op de hoek.

De dag voelt zich goed, maar ik wil dat het regent
zodat ik huilend kan schuilen, me vullend kan legen
in de kroeg waar ik vroeger de kelder soms leegdronk
Nu zit ik hier als koffie-leut en lonk

naar dat meisje dat wel heel erg lijkt op de ware
zo plezierig te versieren in alle toonaarden.

(refr.)

Ach, wie wil er nou gedichten?
Wie wil er nou diep?
Op die zondag toen die Gozer de kroeg naast de kerk schiep
Inzichtelijk ging slapen, Stille Nacht op de i-pod
Dromend dat Hij nu eindelijk iets goeds had geschapen

Wakker wordend op een wereldwijs
Met hemels vol van…

(refr.)

De hoofdlijnen spreken meestal duidelijke taal. Althans, dat zouden ze moeten doen. Ik lees vaker dan ooit hoofdlijnen die naast de kwestie lopen. Met de oorlog in Moldavië weet je wel lijken de hoofdlijnen weer hersteld.

Tiener sterft bij ongeval met de fiets.

Child Focus meldt verdwijning van vijf jaar oud kind.

Zo hoort het dus.

En niet dat huppeldepiep of een andere pipo gekend van de treurbuis een ongelukkige val heeft gemaakt of bevallen is of zo.

Naar het schijnt halen ze op de VRT hoofd- en bijzaken helemaal door elkaar. Er sluipen ook veel fouten in de nieuwsberichten van de openbare omroep. Er was daar ooit een zeer actieve taalraadsman, Van Berode of zo. Niemand durfde toen fouten te schrijven. Hij was streng en correct. Zijn opvolger was laks en net niet corrupt.

Vandaar allicht.

De maat der dingen te vriend houden, vermijd het mateloze. Houd je steeds aan of in toom. Maak je eigen leiband. Houd die zelf vast.

Daar komt het op neer.

Mateloos is de topsporter die een record breekt. De minnaar die versmelt in opperste extase. De mens die uiteindelijk toch maar de hand aan zichzelf slaat. De vrouw die danst tot ze er bij neervalt, ook al in extase. De kunstenaar die decennialang de harmonie betracht en die vervolgens doorbreekt als hij die gevonden heeft.

Kortom, die zichzelf overstijgt en aldus zichzelf verliest en wie weet ook zijn geluk op het spel zet.

De vis in het water is er thuis. Zwemt hij in harmonie? Als hij in het lokaas bijt, gaat hij dan zichzelf te buiten?

Je staat op en loopt van het bed naar de stoel
Je voelt aan je hoofd, vraagt je af hoe het voelt
en of deze dag het werkelijk zo bedoelt
zo klote te voelen en je hebt nog te gaan
16 hele uren van de zon naar de maan
En je kijkt uit het raam
Daar lijkt verder niemand zo eenzaam
Je ziet zelfs een vrouw met een glimlach
en denkt:

Hoe kunnen anderen genieten van zo een klote dag?

Je staat op van je stoel en loopt naar beneden
De hele wereld ligt daar in volledige vrede
De zon lacht en vogels huppen rond op het gras
alsof de zon in jouw leven niet al ondergegaan was
En je voelt aan je water, streelt de vacht van je kater
Het voelt lekker en donzig en zacht
en je denkt:

(refr.)

Is het niet een gods schandaal?
Het voelt zo rampzalig dat jouw bui niet de krant haalt
Niemand heeft door, steekt zijn duim op, omhelst
je fragiele gestalte, je winterse herfst
de regen die klatert in je ontzettende rot-bui
je toekomst die nu zo misselijkmakend verschijnt
donderwolk voor je kop, terwijl het voor anderen mag.
en je denkt weer:

(refr.)