Zacht kusten haar lippen Diederik wakker. “Goedemorgen lieverd.” Hij glimlachte duf. Ze trok zich warm tegen hem aan.
“Ik ben zo trots op je, weet je dat. Mijn schrijver.” Ze giechelde en kuste hem nog een keer.
Diederik trok een grijnsgrimas. “Ik had er anders geen woord van geschréven hoor. Alles vloeide er spontaan uit. Geen letter van op papier.”
Ze rolde even met haar ogen. “Podiumbeest dan. Sjacherijn.” Ze greep haar hoofdkussen en sloeg ermee tegen zijn hoofd. Diederik grinnikte.
“Dat klinkt al beter. Heb ik je trouwens al bedankt om mij zo het podium op te zetten ? Als ik geen natuurtalent was gebleken was ik snoerhard op mijn bek gegaan daar.”
Nathalie giechelde nog een keer. “Ik wist wel dat dat niet zou gebeuren. Ik heb altijd gelijk.” Ze trok een eigenwijze glimlach en Diederik keek in haar ogen.
“Kom,” besloot ze koket. “Ontbijt.” Ze gaf een speelse tik tegen zijn wang en kuste hem nog een keer. Diederik had geen zin in ontbijt. Hij greep haar vast en kuste haar diep. Ze aarzelde even, blijkbaar van haar stuk gebracht, maar liet haar armen om zijn hoofd glijden. Haar lijf kronkelde tegen het zijne aan en hij draaide zich op haar. Het ontbijt kon wachten.
Richard veegde het ei uit zijn snor. Zijn dagelijkse ontbijt smaakte hem altijd prima, maar eten zonder de halve maaltijd zijn snor in te vorken was hem nog nooit gelukt. Hij klapte zijn kleine zakkammetje open en borstelde zijn trademark feature weer schoon en keurig. Vervolgens las hij verder in de krant en gromde. Weer niets. Dat hele zelfmoordverhaal, inclusief de hoofdrolspelers, nu al een week in ijle lucht verdwenen. Geen van de PR-bureaus wist van iets. Niemand wist van iets. Dit kón niet. Hij voelde het. Hier zat een groot verhaal in.
Jongen kondigt aan zelfmoord te willen plegen, houdt internetveiling, krijgt een bod, website sluit veiling, en ineens is het muisstil. Nee, dat maakte je hem niet wijs. Dit kon niet het einde van het verhaal zijn. Hij besloot het over een andere boeg te gooien en pakte zijn telefoon. Enkele vette duimprikken op het scherm later was hij bij zijn facebook-pagina. Hij trok het toetsenbordje op het scherm tevoorschijn en begon te typen. Het filmpje met die ‘Diederik’ plaatste hij, met eronder: AAN AL MIJN FANS. Ik ben bezig met een reportage over deze bijzondere oproep, die zoals jullie weten een paar weken geleden nogal wat losmaakte. Wie mij en mijn redactie bruikbare achtergrondinformatie kan bieden, wint twee kaartjes voor de show. Daarnaast mag je me dan persoonlijk nog even komen begroeten achter de schermen. Stuur dus nu je tips ! – Liefs, Richard.
Met een laatste duimdruk stond de oproep gepubliceerd en leunde hij achterover. Hij staarde naar Diederik’s gezicht in het fimpje. Waar je ook heen bent verdwenen, dacht hij bij zichzelf, ik ga je vinden, ventje. En jij vertelt mij het echte verhaal. Tevreden liet Richard een boer en schonk zichzelf nog een koffie in. Nu maar wachten. De honderdduizenden fans van zijn pagina wisten misschien iets dat al die dure onderzoeksjournalisten die hij tot zijn beschikking had, niet konden achterhalen. Al had hij eigenlijk nog nooit eerder zijn publiek zo ingeschakeld. Hij was benieuwd.
Kom maar op met die moderne tijd, dacht Richard. Toon me de kracht van die zogenaamde sociale media.
Hij had het amper gedacht of de eerste reactie was al binnen.
Reactietjes