Alain’s handen streelden omhoog over haar jeugdige huid. Zijn vingers over al haar vrouwelijkheid, die ze dwars door haar lingerie heen straalde. Ergens in zijn achterhoofd wist hij dat hij dit allemaal maar huurde, dat ze zich uitleende, en dan nog haar lichaam, dat er niets echts aan was, maar hij genoot van háár, en met een wrange grijns genoot hij van wat zijn geld hem nu, hier en nu, opleverde. Haar heerlijke borsten onder de dunne stof, haar krullende haar, hoe ze haar lijf tegen het zijne aandrukte. Hij drukte zijn neus in haar hals en rook. Ze rook naar vanille. Hij voelde zich allerminst vanille. Hij wou haar, hier en nu, nemen, bezitten, overwinnen. Ferm pinde hij haar armen boven haar hoofd neer en ze kreunde hem toe. Of het gespeeld was of echte opwinding, maakte hem niet meer uit. Al zijn verstand kroop in zijn kruis en met zijn vrije hand werkte hij zijn broek open.

De satijnen hotellakens schoven en krulden om hem heen terwijl hij zich in haar verloor. Hij drong diep en agressief bij haar binnen en genoot. Zijn twijfels en de vieze bijsmaak die in zijn mond geheerst had de afgelopen dagen waren verdwenen. Hij proefde nu enkel vanille. En terwijl zij onder hem kronkelde, stootte hij vastberadener en vastberadener zijn laatste twijfels weg. Het deed hem geen donder meer of hij er goed aan gedaan had of niet. Er was dit. Lust. Leven. Geld. Bezit. Hij bezat haar. Al was het maar even, nu was zij van hem.

Terwijl het bed met hen mee bewoog, schoof langzaamaan haar slipje van het satijn af en viel op de hotelvloer. De hijgende gestalte bovenop haar kreeg waar voor zijn geld, besloot ze, maar voor het eerst sinds ze dit vak was gaan uitoefenen, voelde ze zich beroerd. Ze wou dit niet. Niet meer. Het voelde fout. Ze dacht aan de man die ze deze ochtend aan haar keukentafel had achtergelaten. En terwijl deze andere man haar ruw binnendrong, onderdrukte ze de neiging hem van zich af te werpen en de hotelkamer te verlaten. Ze was niet Nathalie, zei ze tegen zichzelf. Nu was ze Kimberly. En mannen die Kimberly betaalden, zouden er nooit spijt van krijgen.

Alain begon te kreunen en zijn vingers grepen naar het satijn. Hij verloor zichzelf in het ritme en de vanille. Het zou niet lang meer duren. En terwijl hij in het oergevoel zich Kimberly helemaal toeëigende, daar en toen, hier en nu, besloot Nathalie dat het tijd werd om Kimberly met vervroegd pensioen te sturen.