Dag: 28 augustus 2022

Roer eens in mijn hart
dat gevoelens stuurt naar mijn hele lijf
Het hart is waar alles stopt en start
Het hart bepaalt wie en wat er blijft.

Verander mijn gevoel met armen en handen
Geen enkel opbeurend woord heeft effect
Lichamelijkheid waar het lichamelijk plakt
van trage modder door een triest subject.

Trek me, trek me, trek me zo de put weer uit
Trek me, trek me, trek me uit de drek totdat ik fluit
(En de ketel ook).

Doe mij jouw leuke dagje
Schenk wat over en redt me van de fles
Stuur de ober langs en daarna mag je
mijn goed humeur ophalen, hier heb je mijn adres.

(refr.)

Je hebt maar te luisteren
als je ten harte neemt wat ik te zeggen heb
En als je denkt dat ik teveel klep
doe dan alvast je afscheidszoen
Dan kun je al die andere dingen doen
terwijl ik je jaloers nakijk…

(refr.)

In allerlei menselijke handelingen en activiteiten is industrialisering opgedoken. Of ingetreden. Met wisselend succes. De voedselindustrie bulkt van ziekteverwekkende ingrediënten. Ik walg van kant-en-klare maaltijden.

Waar ik niet van walg is de verpakkingsindustrie, een verzameling oenen met twee linkerhanden die van alles & nog wat verpakken. Ik leef ermee op voet van oorlog. Zij verplicht me altijd gewapend rond te lopen, met een zakmes op zak om verpakkingen te openen die anders niet open te krijgen zijn. De onwillige verpakkingen, ze maken haast de helft uit van de producten van de verpakkingsindustrie.

Die oenen immers vergeten heel vaak dat je hun verpakkingen ook nog moet open zien te krijgen. Het zal hen worst wezen.

Japanners doen niet aan verpakkingindustrie. Voor hen is verpakken een kunst, niet inpakken en wegwezen maar uitpakken, traag maar zeker en laag voor laag, zonder iets te scheuren. Zie je, alleen al de verwoording ervan doet u, lezer, en mij, schrijver, watertanden. Zonder industrie is het pas goed leven.