KutBinnenlanders.nl

Maand: september 2022

Implosie

 

Nooit was de markt minder vrij. Een plafond zou haar kunnen bevrijden. Zij wordt onderspoeld door een krimpende vraag en een almaar schaarser aanbod. Gasleveringen, nietwaar. En dan spelen de marktspelers meteen het spel heel breed, verbreden tot elektriciteit, brandstof. In dat verbreden zit de misdaad. De markt zit dan ook verkrampt te wachten op Godot en doet intussen de prijzen op en neer gaan.

De markt stinkt bovendien. Elke hond zou haar terstond bijten. De marktplaats loopt stilaan vol met honden.

‘We lijden in stilte bittere kou maar ons hart en onze ziel verheugen zich in de komende ineenstorting van de markt’. Het marktdenken is verhuisd en verguisd, naar de hoek waar de klappen vallen. Straks gaan bakkers en zwembaden massaal failliet maar ook beursmakelaars. Banken zullen noodgedwongen hun marktenzalen afslanken. Het boek “De vrije markt” Van Chamiel Doorne blijft  zelfs in de kringwinkel onverkocht liggen. Veel marktonderzoekers werken nu in het onderwijs of de zorg en verdienen er nog geen tiende van vroeger. Maar ze verdienen nu eindelijk hun boterham op een eerlijke manier.

De enige nog vrije markt is die van Marrakesh. Daarom wilden de Belgische V-nationalisten annex wilde kapitalisten er niet naar toe. Als je daar iets wil kopen en de handelaar vraagt pakweg het equivalent van twintig euro, zijnde tweehonderd dirham, dan moet je weten dat zijn winst zowat  honderd  procent bedraagt. Woeker de hoek. Ofwel stap je dan op en bromt woeker de hoek, ofwel doe je een tegenbod: twintig dirham. De handelaar verklaart je zot maar eigenlijk heb je hem dan beet. Na wat op- en neerbieden bereik je een bedrag van honderd twintig dirham, zowat twaalf euro. Meestal gaat de koop dan door en is iedereen tevreden.

Achter de rug van deze handelaar staat geen leger perverse aandeelhouders met getrokken wapens.

 

Laat mij je missen

Ik wil je wel missen, maar ik wil je niet dichtbij
Mijn hart loopt over en het is de laatste druppel
Ik verdrink in liefde en ik en ik ben zo een knuppel
Ik kan niet zwemmen in de liefde
die jij niet overhebt voor mij.

Ik kan je wel missen, ook al heb ik dat liever niet
Liever heb ik lief en ik heb nog zoveel over
Er komt elke keer weer bij, maar niet voor andere rovers
Het is op maat gemaakte liefde, bij een ander slechts verdriet.

Ik heb al een hoofd vol, kabinetten vol met herinneringen
Plaatjes die pijn doen, als ze uitgevoerd worden live
Bomen vol met ringen die ik om je vinger doe
die ranke en slanke vingers en de pijn die blijft
de pijn die blijft.

Laat mij je missen, jij kan er niet meer bij
Red mensen zonder wensen, dat lukt niet goed bij mij
Omdat ik je wou, maar niet kan krijgen
omdat ik jou dan dagelijks nodig heb
Liefde is een gif als je het niet terug krijgt
Laat mij je missen, laat mij je missen
tot ik je niet meer nodig heb…

 

Tijd voor het einde (3)

 

De jachtvelden houden ons voor bekeken, ze sturen ons voor eeuwig wandelen.

Op zoek naar verwoordingen voor het nakende einde van de wereld? We helpen u graag verder.

De walvis haalt adem en spuit vrij hoog zijne doorluchtigheid. Een laatste keer.

Een eekhoorn stort zich lachend te pletter.

Olifanten komen in vergadering bijeen, rukken vervolgens uit en vertrappelen de laatste jagers.

Leeuwen, wolven, luipaarden, hyena’s lopen rustig door de half verlaten buitenwijken. De meeste bewoners liggen dood voor de treurbuis.

De telefoonlijn tussen het Witte Huis en Sint-Pieter in de Hoge is doorgesneden.

De telefoonlijn tussen het Kremlin en de hel wordt als laatste doorgeknipt.

 

Talen hoor

 

‘Ophef maken heet tabac in het Frans: faire tout un tabac.’  Hij houdt zijn glas vast en neemt een slok, spoelt ophef en tabac netjes doorgespoeld op hun plaats.

‘Talen, mijnheer, velen denken dat ze het snappen maar spreken krom’. Zijn gesprekspartner, eveneens een vertaler, drinkt geen bier maar frisdrank.

‘Krom spreken bestaat niet eens in het Frans, tenzij als petit nègre.’ ‘Juist dat is het, soms noem ik dat klein negeriaans’.

Ze drinken hun glas leeg en bestellen nog een rondje.

‘Als iemand er het loodje bij neerlegt, luidt dat in het Frans: passer l’arme à gauche (het wapen naar links verleggen). De koningin deed dat naar rechts, omdat ze in het Verenigd Koninkrijk links rijden. Schol’.

 

Beschermengel

Gezonken en op het strand geworpen
Zelfs de jutter laat je liggen
omdat je niks van waarde draagt
en volkomen ligt aan diggelen.

De eindigheid smikkelt van je
Je bent nog eigenlijk veel te mals
Nog niet rijp voor een Requiem
Zelfs na die laatste wals.

Vandaag is een nieuwe dageraad om te ontdekken
Je boetekleed nog vol met vlekken
Je bent herkenbaar aan die blauwe blik
Misschien dat iemand op dit eiland
op jou de eerste keus laat vallen
Niemand hier kent je nog
Pas als het gebeurt, dan ga ik
na het einde van de laatste oorlog…

Beschermengel of verre vriend
Ik praat je bij en je moed in
Heb nooit ergens anders beter voor gediend
Ik ben een man van het begin.

Ik heb een beetje ervaring
ook al bereik nooit een eind
Ik blijf bij jou tot die moedeloosheid
in een Achterland verdwijnt.

(refr.)

Hier heb je nog wat handel om te drijven
wat rijkdom voor voorlopig jou alleen
Bedoeld om mee in zelfrespect te blijven
tot iemand jou haar lichaam heeft geleend.

(refr.)

 

De post

 

Het moest er van komen, dit verhaal over Pierre Post. Hij was ooit een nog jonge postmeester, d.i. hoofd van een postkantoor, schilder in opleiding en hoeder van de kampioene zelfdestructie. Bijzonder onzeker. Van alles wat ik van hem aan schilderijen te zien had gekregen had een me aangegrepen. De meeste waren braaf en schools, dat ene juist niet. Het was buiten de lijntjes.

Ik verhuisde en net als zovele andere vrienden verloor ik hem uit het oog. Tussendoor vernam ik via via de dood van zijn vriendin. Ze had het gehaald om te sterven op 36-jarige leeftijd.

Gisteren zag ik hem terug. Een hele man geworden, zelfzeker. Ik trad op in het café waar ik hem ooit ontmoet had en na afloop zat ik met hem aan de toog. ‘Wil je mijn handgranaat zien?’ vroeg hij. ‘Als je er de pin inlaat’, antwoordde ik. Hij haalde een zaktelefoon boven, opende die met een cijfercode en toonde me een foto van zijn jongste schilderij, voorstellende een handgranaat. Hij schildert dus nog steeds, beter dan ooit zo te zien. Het beeld is sterk geschilderd, sterker dan het overroepen werk van Tuymans.

Hij liet ook een foto van zijn dochter zien. Dat dus ook.

 

Laaiend kussen

Als je mij zou vragen wat er door me heen gaat
zou ik zeggen veel zonlicht en denken aan de daad
van jou vragen hoe het met jou gaat
en of je aan me denkt
als jij je goed voelt en aandacht aan me schenkt.

Ik ben nu van het laaiend kussen
je benen met mezelf ertussen
een streling en een plekje in mijn hart
Aaien, lieve woordjes, het los maken van alle boordjes
Gedegen nu het lot maar weer getart.

Als je naar me kijkt, denk ik aan het goede
dat het leven met zich meebrengt
zich nu eindelijk met mij mengt
Ik ben gemaakt van goede stoffen
ook al loop ik regelmatig in de oersoep
dat de melkboer maar nu mij mag zijn
en je jaren met mij lengt.

(refr.)

Even die heerlijke weken en maanden door
dat elke aanraking leidt tot een vrijpartij
Dan nestel ik me gezellig naast je
maar zeg het nou, kom toe haast je
Ik doe in aandelen voor twee in de maatschappij.

(refr.)


 

De dag dat de koningin stierf

 

Ik wou mijn wagen zo dicht mogelijk bij de dijk parkeren. Er staan daar volop bomen en, wie weet, volop eekhoorns. In de straat verderop was een bouwaanlegfirma echter druk doende het voetpad op te breken om er glasvezelkabels in de leggen. Daardoor stond de plaats onder de bomen vol. Ik reed wat rond en vond geen plek, keerde terug en parkeerde half op de berm.

De volgende twee uur verliep alles voortreffelijk.

Op de weg terug naar huis week ik af van de rechte weg om in een middelgroot warenhuis een paar doosjes yoghurt op Griekse wijze te kopen. Het was er niet druk.

We aten kip met rijst in een bijzonder lekkere saus.

Even later overleed de koningin. God saved the Queen, he now saves the King.

 

Tijd voor het einde

 

‘Nu het einde nadert is er van genade geen sprake meer’. De postbode belt altijd tweemaal. Aan de deur. Na gedane ronden en arbeid zit hij hier in het dorpscafé, zowat het enige café.

De postbode brengt op die manier zijn eigen boodschap aan de man. Uitgerekend een enkele man zit in het café, verderop aan een tafeltje.

Buiten valt ineens het zonlicht uit, valt een stortbui neer, heftig, in geen tijd staat de straat blank. ‘De moessons hebben ons  bereikt’, aldus de postbode. De hele tijd heeft de ander geen woord gezegd. Zijn stilte irriteert de bode. ‘Vindt u er dan niets van, mijnheer, ja, u daar?’

De man drinkt de rest van zijn glas in een teug leeg, staat op, rekent af aan de toog, draait zich om naar de bode en spreekt, uiteindelijk: ‘Nee, ik vind dat alles maar niets’, stapt op, trekt de deur open en verdwijnt in de stortregen.

 

Zolang de zon…. (Een kleine revolutie)

Dagen die op elkaar lijken
Dingen die gelukkig hetzelfde blijven
Maar zo nu en dan een kleine revolutie
Weer iets om je op te verheugen, morgen
Misschien wat vleugels als volgende evolutie…

Zolang de zon maar blijft schijnen
Zo lang heden maar ons dagelijks brood
Dat jij maar wordt de mijne
wetten die ons beschermen
en oh ja, weg met de dood!

Een beetje spanning in het leven
Wat herrie in de tent, bij voorkeur in het weekend
Af en toe een wending in het aloude toneelstuk
Andere teksten in het dagelijks journaal
Andere wensen met nog groter het geluk.

(refr.)

Een beetje speling, maar voor de rest routine
Een beetje ruimte in het geheel
Een kleine verandering, een lagere prijs voor de benzine
Weer water in de wijn van iets teveel.

(refr.)

 

© 2023 KutBinnenlanders.nl

Theme by Anders NorenUp ↑