Maand: juli 2022 (Page 1 of 2)

Ik heb de nacht voor jullie meegenomen
Wil je lekker somberen, kruip dan dichterbij
Het verspreidt haar donker zwarte massa
zonsverduistering in haar handen
Hier heb je wat van onderen
Bewaar maar niks voor mij.

Ik heb de nacht voor jullie meegenomen
Dromen doezelen onder dekens, maak ze maar niet wakker
Vandaag is nog niet klaar voor die dromen
Houdt ze maar in de illusie
Verneder ze niet tot smeken
Zing wat voor die arme stakkers!

De nacht heeft mij nog zo in haar machten
Praat mij maar niet van jouw dag
Omarm met mij haar besmettelijke krachten
Misschien dat zij zich als iedereen
weer wil onderscheiden van teniet
met een ons bevrijdende glimlach.

Zie de nacht in gisteren verdwijnen
Met koffie heb je dat, je houdt niets over
Maar gelukkig voor jullie zal er straks weer verschijnen
Misschien een met een maan
en sterren als een grote stad
die met smog het grijszwart weg tovert.

Ik heb de nacht voor jullie meegenomen
Nog even wachten en wat televisie kijken
Straks genoeg voor jullie allen
Depressieven, ga wat rusten
En voor de mensen die al smachten
De nacht zal omstreeks 12 de dag bereiken
Niet die van gister, die is al op.

Zie de zee, voel het water
Al die waterdruppels
Met zijn allen, met zijn allen, met zijn allen
in die ene zee
En die zee, die deelt met andere
met rivieren, met watervallen
huppelen over elkaar heen.

Met zijn allen, met zijn allen
in een storm ook met zijn velen tegen één
Één zwemmer, één drenkeling
met zich mee.

Zie één mens, voel de cellen
Al die overmacht
Met zijn allen, met zijn allen, met zijn allen
in één persoon
En die mens, die vecht met anderen
met één gedachte, een scheldpartij
zichzelf hoogachtend tegen één.

Met zijn allen, met zijn allen
in gevecht ook met velen tegen één
Één tegenstander, één gedachte
dat idee dat het ‘m dee.

En ook al sta je in de wereld
voor je gevoel geheel alleen
Met zijn allen, met zijn allen, met zijn allen
niet alleen!

(refr 1 +2)

Het kon kort nacht worden. We konden vervolgens gieren van het lachen en toch nog even hard gierend kort door de bocht gaan. Het plezier was geheel het onze.

We waren dit zo gewoon en droegen dan ook van die dure gesofistikeerde sportschoenen, er is zelfs een term voor bedacht, maar die doet er niet toe. We droegen die ook als we te gast waren in sjieke salons.

Later zou iemand, het nieuwe joch op straat, daar binnen stappen op die manier en roepen: ‘Hoi, mattekes, hoi toi en goede morgen, verder’. Hij werd ooit bij de koning ontvangen en droeg die zelfde kledij. Ja, tegenwoordig noemen ze dat fit en onvoordelig. Het is echter en blijft kledij. Zonder wordt het immers naaktloperij.

Niemand had echter ooit durven verwachten dat het joch een oude krokodil uit de gracht zou halen en op iedereen zou loslaten met de woorden: ‘Hoi, bende feeksen, kijk eens wie hier aan boord komt’. Het ongeloof was groot, het gemompel niet uit de lucht.

Het virus had inmiddels kort nacht gemaakt voor zowat iedereen. Bochten namen we met veel omzichtigheid. De oude krokodil ging het virus te lijf. Met succes.

Ha, de pin was helemaal van slag!

Het klinkt als een slagzin, is het ook wel. Nader onderzoek leert dat de poten onder haar stoel doorgezaagd waren, zodat ze, toen ze ging zitten, in luttele seconden op de grond zat;

Datzelfde onderzoek kan echter geen schuldige of andere verdachte vinden in het bezit van de bewuste zaag. Overigens was die zaag zich van geen kwaad bewust, doch dit terzijde. De zaag ligt immers al een paar uur terug op haar plaats in de materiaalkoffer. Vingerafdrukken genoeg op de koffer en geen enkele op de zaag.

De pin is het omstreden diensthoofd dat nooit voor tien uur op kantoor verschijnt, soms later als ze eerst naar de kapper is gegaan, ruim middagpauze neemt en om half zes steevast  het pand verlaat. Verder verdraagt ze geen getalenteerde medewerkers, ze houdt meer van middelmatige, onderdanige tot onderkruipigen. Dat alles is haar teveel geworden en wordt haar aangerekend. Het is een gebroken pin die de trappen afloopt, met een dreun de deur achter zich dichtslaat.

Ze vindt emplooi om de hoek van de straat en zal het ook daar verknoeien.

Huisjes en monsters, hoe heilig willen we ze hebben? Heilige monsters, klopt dat wel? In het Frans allicht wel. Geile monsters zeker.

Wat fijn, de mopperaar moppert.

‘Zeg, dikzinnige mopperaar, die monsters laten ze in het Nederlands in het Frans staan. Wilfried Martens was in zijn tijd het monstre sacré van de Wetstraat’.

De Wetstraat is het federale Belgische regeringscentrum. Capitol Hill, het Hofplein, Downing en zo meer, weet je wel.

Dan maar huisjes. De 16? Wetstraat. De 10? Downing. Matignon in Parijs draagt geen nummer.

Het humeur van de mopperaar staat zowaar op zonnig tot bewolkt. Matig tot strakke zuid- tot zuidwestenwind. Kan al niet meer uit veranderlijke richtingen.

Ik hou van liefde
Ik hou van teder
Ik hou van vol van ons, dat ik dat lever.

Ik hield het stil
maar lachte luid
het drong van binnenin mijn borstkas uit.

Nimmer had ik nog verwacht dat jij me wakker kuste
Nooit opgestaan en nog gedacht dat ontbijt op bed me lustte
Beloof je alles als ik je nog maar één keer zo mag zien
meemaak dat je incasseert dat je verdient, die pluim en tien.

Ik voel me licht
in hoofd en hart
Ik vond je halverwege je vluchten van de start.

Met veel blessures
en een geknakt vertrouwen
ik breng je naar champagne, ook al moet ik douwen.

(refr.)

Hou dit voor waar, ik ben zo dankbaar dat jij iets in me zag
iets wat ik voor mogelijk, maar niet als hogelijk het krijgen waardig zag
Ik had een zelfbeeld waar te veel mee was gespeeld
Ik had het gedeeld, maar vind ik leuks kreeg ik niet veel tot jij me zag.

En de dag sprong op, miauw en spin
en alles ervoor leek plots slechts een vals begin
En ik wil je geven wat ik heb gekregen
namelijk een leven vol van de perfecte openingszin.

(refr.)

Paarden laten met hun hoeven sporen na en doen stof opwaaien. Zover zijn we al. Of toch niet.

De banden van mijn fiets laten sporen na. Pas als ik hard rem, verschijnt achter mij een stofwolk.

Met opzet verzwijgen wij de auto. Om niet in de verleiding te komen, laten we heel even het bos links liggen. Even ernstig?

Je zou het haast denken, niet?

Hoe dikker de fietsbanden, hoe meer terrein je er kan mee rijden en stof doen opwaaien. Je rijdt er makkelijk mee over paden in bos en hei.

He, daar is toch nog het bos opgedoken waar de …/….. is ondergedoken, weet je wel.

Eigenlijk willen we het vandaag niet weten.

Sporen en stof volstaan.

‘Mijn vrijheid houdt op waar de uwe begint.’ Het kan zelfs omgekeerd. Met de vrijheid kunnen we heel veel kanten uit. Boutades daaromtrent bestaan in grote getallen.

Ze vormen de basis van het zogenaamde liberalisme. Het zou de consument te goede komen want waar concurrentie is, dalen de prijzen. Niets van aan dus. Concurrenten kunnen ook heimelijk samenspannen om de consument te plunderen. Denk aan de telecom in België. Veel te duur. Een vierde, jawel vierde, je leest het goed, moet ‘op de markt verschijnen’ om de prijzen alsnog te drukken. Wie gelooft dit nog? Klein land, beperkt oppervlak, geen al te grote netwerken dus en toch betalen we ons rot.

De energiemarkt is ook al vrijgemaakt. Het is inmiddels een rampgebied geworden. De gekste prijsstijgingen van de laatste maanden doen vermoeden dat de energieleveranciers ontoerekeningsvatbaar zijn geworden. Ze zijn te gek om nog langer los te lopen en moeten dringend beteugeld worden. Zelfs de toch wel liberale eerste minister van België is die mening toegedaan.

Ze zijn gek en vormen een bedreiging voor de vrije en de onvrije wereld.

Tik tegen de ruit, eenmaal kort, twee keer lang. Dat had ze gezegd. Makkelijker gezegd dan gedaan. Makkelijker ook tegen een deur. Maar tegen een ruit?

Anderzijds lag er altijd een sleutel in de oksel van de boom in de voortuin.

Hij, Boris, moest zich schuilhouden en ’s nachts als een dief bij zijn vrouw zien te geraken. Hoe diep was hij gevallen!

Eerst moest het feestvarken in hem eraan geloven. Daarna waren het ongepaste aanrakingen. Niet eens van hem. Hij raakte enkel zijn vrouw aan.

Hij tikt tegen de ruit. Weldra brandt er licht.

Kookfornuis, wasmachine
koelkast, eethoek, wasdroger
Je kunt zeggen dat ik het heb getroffen
tafel, stoelen, tweezitter.

Maar ik wil daar zijn waar de mensen komen
Hun aanwezigheid maakt dat ik me niet zo eenzaam voel
Dat dode gevoel wat in te tomen
Maar men stoort zich al aan woorden die ik goed bedoel.

Op het werk geen conversatie
Iedereen doet wat ‘m wordt opgedragen
Hoogstens wat technische dictatie
wat ‘hoe’, tot morgen en verder geen vragen.

(refr.)

Geboorte en sterven, maakt niet uit
Het gaat om hetgeen er tussenin
Maar als je daar ook op leegte stuit
dan heeft dat leven ook geen zin.

(refr.)