Maand: april 2014 (Page 1 of 4)

Zo stóm: ik heb de naam genoemd voor ik er erg in heb. De bekende naam. En zet me onmiddellijk schrap. Ik weet wat er nu komt. Het is altijd hetzelfde. “Hoé noem je hem ?” wordt er verbaasd geroepen. En meerdere leden van de groep schieten in discussiemodus. Opgewonden moeten en zullen ze mijn foute uitspraak corrigeren. Ik zit fout, dat staat voor hen natuurlijk boven kijf. Ik ben een cultuurbarbaar en weet weinig, dus kan het niet anders dan dat ik fout zit. Zij hebben het juist. Zij zijn correct. Ze zijn natuurlijk wel allemaal net even ánders correct, wat een tikkeltje verwarrend is.

“Je spreekt het uit als buukófskie, hoor.”
“Nee, bjoekófskie.”
“Ik dacht altijd dat je het moet uitspreken als boekófskie…”
“Nee, geloof me nou maar, het is buukófskie.”
“Hoe kom je erbij om het uit te spreken als bjoekouwskie ? Mafkees.”
“Ik spreek het toch echt altijd uit als bjoekófskie.”
“Wat doe je dan met lebofskie ? Spreek je dat soms ook uit als lebouwskie ?”
“Jamaar, die uitgeverij was toch vernoemd naar de bekende film, the big lebouwski ?”
“Nee, nee, jullie hebben het mis, je moet het uitspreken als boekófsjkie, geen bjoekófskie.”
“O ja, als dat vernoemd is naar die film, dan is het lebouwskie ja.”
“Het is bèhkofskie, hoor.”
“Maar toch zéker geen bjoekouwskie.”
“Nee, inderdaad, zo zeg je dat niet.”
“Ik noem het toch echt uitgeverij lebofskie hoor.”
“Ja, maar dan wel lebófskie.”
“Okee, okee, lebófskie, daar heb je gelijk in, sorry.”
“Nee, nee, nee, nee, nee, het is boékofskie.”
“Gaat er nog iemand nootjes halen ? Want ze zijn op.”

Niet over de man zelf. Niet over zijn werk. Het gaat nooit over zijn werk. Zijn werk, daar is altijd een deel van het gezelschap het over eens: dat is goed. Een ander deel van het gezelschap is het erover eens: het is volledig overschat. Daar stopt die discussie doorgaans. Maar die naam, dat is wel een dingetje. Ik heb het al lang geleden opgegeven als argument te gebruiken dat er beelden van de man zijn. En dat hij zichzelf in interviews zo noemde. Zijn naam op z’n Amerikaans uitgesproken. Dat interesseert ze natuurlijk niet. Hoe een man zichzélf noemde, dat is geen argument. Dat kon hij ook niet weten. Gelukkig dat zij er nu zijn. Dan kan dat achteraf allemaal gecorrigeerd worden.

Ik dacht op het laatst nog, dit jaar vragen ze me niet. Dit jaar kan ik gewoon in de zon, tussen het andere publiek, met bier genieten van alle prachtige optredens. Op dat sympathieke eco-festivalletje in Gent. Zaradi Tebe. ‘Omwille van jou’. Yes ! Mooi niet dus. Voor het vierde jaar op een rij, wat dus betekent elke editie sinds het begin, mag ik weer komen opdraven om ‘iets’ te komen doen. Ik heb nog geen idee wat het wordt. Dat is niet helemaal waar, ik kreeg dit nieuws eergisteren en heb nu talloze idiote ideeën. Maar die worden het natuurlijk allemaal niet. Dus die hou ik nog voor mezelf. Het wordt wel weer wat. Ik ben zelf ook benieuwd. Overigens zijn er maar twee artiesten die alle vier de edities hebben opgetreden. Als de ander volgend jaar toevallig door andere verplichtingen niet kan, en ze vragen mijn per ongeluk wéér wel, dan win ik. DAN WIN IK ! MUHAHAHA !

Oja en wel allemaal komen natuurlijk, 14 en 15 juni.

Ik ben een wolk. Ik drijf. De zon schijnt op mijn rug. Ik besta maar wat. Een collectie flarden. De wind rukt aan me en ik laat me weer een beetje verwaaien. Wat mijn koers is, blijft onduidelijk. Maar komen zullen we er.

Het hemelsblauw heb ik mijn rug toegekeerd. Als ik al een blik werp, dan op aardse zaken. Beneden volgt mijn schaduw me. Je keert de hemel niet zomaar de rug toe zonder een schaduw te ontwikkelen. Niemand is ooit alleen. Als ik me op mijn zijde wentel, zwermen er vliegtuigen en meeuwen met me op. Voor hen ben ik zelfs maar een omgeving. Ik geef om. Ze hebben behoefte aan om, dus die krijgen ze ook.

Had ik een spiegel, dan zou ik vormen in mezelf pogen te ontwaren. Misschien een konijntje. Het schijnt Pasen te zijn. Ook dat gaat volledig aan me voorbij. Misschien zie ik er uit als een mandje, of een ei. Of een sigaret, of een kiezelsteen, of een krukas. Of een deurmat, een koffiemolen, een ontslagbrief. En spoedig verwaait de wereld me weer in een nieuwe vorm. Ik laat het gebeuren. Als ik twijfel had, zou ik twijfelen aan mijn koers. Maar ik ben een wolk. Ik drijf.