Ja, u leest het goed, voor het tweede jaar achtereen wordt Zaradi Tebe georganiseerd. En net als bij editie 1 mag ik ook weer wat op het podium komen doen. Nog géén idee wat. Ik heb geen letter op papier gezet vooralsnog. Zoals gewoonlijk. Komt helemaal goed dus. Volgend weekend. Gent. Gewoon naartoe gaan.
Telepathie hoeft niet meer. Toen ik jong was werd je ermee doodgegooid: telepathie hier en telepathie daar, in boeken, in films, en in de conversaties van mensen. Zooo 20ste eeuw! Volkomen passé.
Nu hebben we het mobieltje. Razend op weg naar telepathische mogelijkheden. In afwachting van de geïmplanteerde chip kan de telepathiepionier alvast zelf zijn mobieltje onder zijn huid naaien. Gewoon een kwestie van een stanleymesje nemen, in de wodka doppen, een ondiepe snee van 3 cm maken, het mobieltje eronder wriemelen, en daarna dichtplakken met secondelijm. Een gaatje of twee open laten voor een beter geluid is geen slecht idee. Zolang de toetsen nog digitaal (in de letterlijke betekenis van het woord, met de vingers dus) geactiveerd worden, zal men de cijfers/letters op de huid moeten tatoeëren of hun positie uit het hoofd leren. Maar er wordt hard gewerkt aan een versie waarbij je alles kunt inspreken.
Nu de telefoontjes nog enig formaat hebben zul je een strategische plek moeten zoeken. Bij vrouwen in plaats van borstimplantaten bijvoorbeeld. Al zal het even wennen zijn om meiden in het openbaar konstant op hun boezem te zien trommelen. Voor de heren kunnen de apparaatjes in serie op de buikspieren aangebracht worden: de coolste versie van het sixpack.
Je ziet ze nu al volop op straat, de voor zich uit pratende mensen. Eerst dacht ik dat ze psychic waren, geconnecteerd met voor de rest van ons onhoorbare golflengtes. Maar nee. Ze waren gewoon aan het telefoneren. Als ze straks massaal mijn aanwijzingen volgen hoeven ze geen externe items meer mee te zeulen. Ze zullen ermee naar bed gaan en ermee opstaan, en verkeren in een blijmakende staat van eeuwige communicatie. Als kers op de taart zullen ze, als de moderne credit cards die ze geworden zijn, ongehinderd doorlopen bij de kassa, en hun parkeertarieven afrekenen zonder omweg naar de zuil.
Uit haar handtas toverde ze een versleten portemonnee tevoorschijn. Ze zwaaide ermee naar de barman, die stellig nee schudde met een blik die verried dat hij haar kende. Met een zucht legde ze de portemonnee voor haar neer en vouwde hem open. Diederik zag meteen al dat er geen biljetten in zaten, en zo te horen zelfs geen muntgeld. Het zwaaien ermee dat de vrouw gedaan had, riep dan ook enkel vraagtekens bij hem op.
Ze toonde een foto die in de portemonnee zat. “Loek, dis maai dotter. Dis maai dotter.” Diederik knikte, afwisselend naar de vrouw en naar de foto van een achtjarig meisje. We hebben hier te maken met een dotter, naar beweren, dacht Diederik. Dotter dibber daboe badaboe doebiedoebie da wop wop woe. Veel tijd kreeg de innerlijke stem niet, want de vrouw barstte in luid huilen uit. Ze liet daarbij de foto vallen. Diederik haastte zich om deze van de barvloer op te rapen en terug te geven. Ze snikte en veegde een oog uit. “Denk joe. Joe verrie frendlie mèn.”
Voor hij een erkentelijke glimlach op zijn gelaat kon laten verschijnen, begon ze honderduit uit te weiden over haar dotter. Een vondeling in een tijd van wolvenroedels, dacht Diederik. Moeder was al enkele jaren gescheiden van haar man en was daar duidelijk de voogdij van haar dotter bij kwijtgeraakt. Sterker, ze zou het land uitgezet zijn. Maar ze was gewoon niet gegaan, en was op straat gaan leven. Zo zag ze af en toe haar dotter nog. Van een afstand, bespiedend. Diederik deed zijn best zijn gezicht niet al te erg te laten betrekken, maar de avond verloor ras haar smaak, als een bak zompige cornflakes. Een treffen met de snijbonen in de ziekenhuismaaltijd, dacht Diederik.
Toen ze begon over dat haar ex-echtgenoot zeer vermoedelijk zich met de regelmaat van de klok aan dotterlief vergreep, trok Diederik het niet meer. Ik ben geen pingpongtafelnetje, dacht hij bij zichzelf. Voor hij iets kon zeggen of doen echter, was de ongeduldige barman al vanachter zijn toog aan komen lopen. Hij greep hardhandig de vrouw bij de arm en riep: “En nou hoepel je op. Het is iedere keer dat gezeik met jou, opsodemieteren !” De vrouw gaf een hoogdramatisch gejammer ten gehore en poogde zich te laten vallen, maar daar trapte de barjongen mooi niet in. In rap tempo werd ze de deur uitgewerkt. Opgelucht nam Diederik waar dat de foto van de dotter toch niet als vergeten achtergelaten was. Desalniettemin zat hij nu daar met een moerassig gemoed. Hij nam een slok van zijn bier.
Een stralende grijns aan de andere kant van de bar scheen zijn kant op. Het viel hem nu pas op. Hij kneep zijn ogen samen en herkende de vrouw die hem daar zat aan te lachen. Hoe lang had ze daar gezeten, en hoeveel had ze opgemerkt?
Je hebt vele soorten touristen die naar Thailand komen.
Dat zijn de Backpackers die er met een rugzak en muggenolie door heel Thailand trekken liefst zo goedkoop mogelijk.
Dan zijn er mensen die een georganiseerde reis door Thailand maken met hotel en bus en of trein reizen.Die bezoeken meestal Bangkok Changmai en Laos etc.Dan zijn er nog de mensen die voor de drank en sex naar Thailand komen ik noem die kerels altijd de geile mannetjes.
Tenslotte zijn er dan nog de mensen meestal mannen die al wat ouder zijn die met een Thaise wat jongere vrouw een relatie proberen optebouwen.
Soms lukt dat goed maar dikwijls mislukt het om dat het cultuurverschil te groot is tussen een europeaan en een Thaise schone;Veel van die mannen soms in de leeftijd midden 50 die komen in Nederland niet makkelijk
meer aan een nieuwe vrouw.En dan denken ze dat in Thailand alles kan en niks moet.Ik zeg altijd adt zijn de kerels die lopen hun eigen lul maar achterna met soms alle gevolgen van dien.Indien je echter geluk hebt net als ik loop je vroeg of laat tegen een fijne vrouw aan in Thailand,maaaaaaaaar dan moet je van het begin af aan je eisen stellen doe je dat niet dan kan je wel eens voor verrassingen komen te staan.
Om nou te zeggen dat hij buiten een groepje journalisten wereldnieuws was, was overdreven. De barman keek amper naar hem op of om terwijl hij een halve liter bier voor zijn neus parkeerde. Ook de andere kroeggangers keken amper op of om. Zenuwachtig slurpte Diederik van zijn bier.
Een storend geluid sijpelde langzaam zijn afgeleide gedachten binnen en hij keek naar rechts. Daar zat, drie krukken van hem verwijderd, een oude man met versleten trainingspak en foeilelijke gymschoenen. Diederik’s tanden knarstten. Opvallend genoeg leek het niet dezelfde man als op de avond dat het onzalige plan van de website voor het eerst voorgesteld werd. Het is een invasie, dacht Diederik. Geriatrisch zombieschuifelen de oudjes door de straten, onder luid trombosegeschal. En het collectief schoenzoolgepiep kietelt het trommelvlies van de lotsbestemming. Lief zijn voor je tanden, anders worden ze vals.
Hij tilde zijn glas op en verplaatste zich wat meer richting niethoorafstand. Amper zat hij aan een tafeltje in de donkere hoek bij de ingang of de deur zwaaide open en een oudere, gekleurde vrouw zwalkte binnen. Ze stonk en haar kleren waren verfromfraaid. Een maand of wat terug zou Diederik zijn neus nog glashard voor deze vrouw hebben opgehaald. Nu keek hij gefascineerd de verschijning na terwijl ze met twee volle plastic zakken naar de bar slenterden. De barman trok het soort gezicht dat Diederik verleerd was geraakt.
Er klonk vaag gemompel, onhoorbaar door het schoenzolengepiep. De barman schudde meermalen stellig zijn hoofd. Diederik dronk van zijn bier en overdacht de situatie. De orgelpijpen fluisteren in samenzweerderige tonen. Enerzijds kwam hij hier om alles op een rij te zetten en te bedenken hoe hij de pers kon ontlopen tot ze het verhaal beu waren. Ontwrichtende confrontatie met het ongezochte leven. Anderzijds… Hij dronk zijn glas leeg en liep, half nonchalant, half nieuwsgierig, naar de toogplaats naast de vrouw die overduidelijk vooral de frituurvet- en urinevlekken van deze stad gezien had.
Hij schraapte zijn keel en wees de geïrriteerde barjongen op zijn lege glas. Kribbig werd het van de toog geplukt, haastig gespoeld en met een woedende ruk aan de tap weer gevuld. Ondertussen keek Diederik de vrouw naast hem aan, die hem al aan zat te staren. Met ogen die puur keken als een boterloze tosti.
“Joe ket bier from him,” klonk haar krakend stemgeluid, half klagend, half vragend. “Hie zee no moor bier, bier stop, bier vennisj. But joe ket bier.” Diederik knikte instemmend. Inderdaad, hij kreeg bier. Hij krabde aan zijn jeukende peroxideschedel bij deze geconstateerde kroegculturele ongelijkheid. De barman keek hem scherp aan, dus even vroeg Diederik zich af of het verstandig was de vrouw wel iets te vragen. Voor je het wist was het ook voor hem bier vennisj. Maar de vrouw was al frantisch in haar handtas vol gaten aan het wroeten. Het trage vereenzaamd sterven tussen de vervalgaten gloort aan menig horizon.
Otto zit aan zijn bureau op de 463e verdieping van de Bananarama Towers. Ratelende faxen, rennende mensen, telefoons die massaal ’tring’ doen, mensen die rennen met telefoons die tring doe terwijl ze proberen te faxen; het is een drukte van jewelste bij het vermaarde Bananarama Consultancy Unlimited. Het werk klotst tegen de systeemplafonds omhoog. “En dat allemaal dankzij die klotejappen van Daihatsu.” Of zijn het Koreanen? Het interesseert Otto geen zier. In principe. Hij leverde die nasivreters een puik stukje consultancy en nu staan ze in de rij, die bamikoppen, je bent een topper of niet! Wel dus. Otto, de grootse en meeslepende president directeur grootaandeelhouder van Bananarama Consultancy is back on top and there to stay. Logisch, natuurlijk. Tevreden kijkt hij vanuit zijn directeurszetel toe hoe zijn werknemers werkzaam zijn. Hoe ze productief lopen te wezen. Hoe ze zich nuttig maken met het oog op winstmaximalisatie, een stukje omzetgroei, een beetje vergroting van het marktaandeel. Iedereen die hij eerder ontsloeg, heeft hij weer opnieuw aangenomen. Ook de copieerneger. Vooral de copieerneger. Pas nu beseft hij hoeveel hij die vrolijke copieerneger heeft gemist. “Hee copieerneger! Toppie!”, Otto steekt zijn duim naar de copieerneger op. De copieerneger kijkt niet op of om. Hij copieert maar door.
STAD SPREEK TOT MIJ
Stad van liefde, stad van haat, stad van gestoorden, stad van kwaad. Stad van schreeuwers, fluisteraars ook, stad van helderheid, stad van rook. Stad van doeners, stad van denkers, stad van criminelen, stad van krenkers. Stad van angsten, dood en bederf, stad van vreugde, afgebladderde verf. Stad van eenzamen, stad van verdriet, stad spreek tot mij, onthoudt mij uw woorden niet. Stad van mij, van jou, stad van ons allemaal, stad bewaar uw geheimen niet, vertel mij uw verhaal.
Arjan O.
Een hond steld niks voor in Thailand.
Alleen al in Bangkok leven meer dan 100.000 straat honden de meeste zijn van niemand.
In Thailand mag bijna geen ene hond in huis vertoeven. Dus dat fokt maar raak op de straat dus elke teef krijgt bij 2X loops zijn per jaar gemiddeld 6 puppies.
Nu gaan er in Thailand diverse hondenhandelaren rond die vangen en kopen honden op voor een gemiddelde prijs van 1 euro per stuk.En deze honden gaan dan dikwijls met een volle vrachtwagen stiekem de mekon revier over naar Laos en Vietnam en Korea waar ze soms levend geslacht worden en dan door de bevolking
gegeten worden.Een erg zielige vertoning zie foto van een konvooi dat onderschept was door de Thaise politie met in een vrachtwagen 990 honden waarvan er reeds 67 overleden waren.De Thaise politie treed wel eens op maar dat haald weinig uit want de inbeslag genomen dieren worden bij gebrek aan asiels weer snel losgelaten.
Er lopen honden op straat rond soms met een grote wond aan buik of poten want onderling vechten ze allemaal voor een plaatsje.Er zijn echter ook wel eens Monniken die honden die rond hun tempel lopen wel te eten geven etc.
Er zijn enkele mensen maar dat vzijn er heel weinig die hun honden wel verzorgen.Ook moet je als je in de avond uren overstraat gaat dat je niet aangevallen word door een hond.Ik als ex honden trainer heb daar weinig of geen last van omdat ik van geen enkele hond bang ben en dat weten die dieren snel genoeg;
© 2025 KutBinnenlanders.nl
Theme by Anders Noren — Up ↑
Reactietjes