De grote schrijver Ko te Let stond aan het fornuis en bakte een ei. Een week ei. Zo had hij zijn eieren het liefst: vochtig en met de dooier intact. ‘Plekeier’, noemde zijn moeder zaliger ze. Ze was bij een fataal snoei incident om het leven gekomen. Maar dat ter zijde. Ko tuurde afwezig in de koekenpan. Het wit moest week zijn en het vel van het geel zo dun mogelijk. Maar niet dunner! Dan zou het breken en dat was in Ko’s ogen onwenselijk. En ook onsmakelijk. De dooier moest heel blijven. Tot Ko het in zijn mond had, natuurlijk. Dat mocht het kapot gaan. Maar zeker niet eerder. Ko was nogal precies op zijn ei.
Het ei leek Ko goed. De randjes begonnen om te krullen. Nú moest er snel gehandeld worden. Een werkje voor ‘de vaste en snelle hand’, zoals zijn vader zaliger altijd zei. Hij was bij een fataal snoei incident om het leven te komen. Maar dat ter zijde. Onhandig wrikte hij met een spatel onder het ei. Hij manoeuvreerde het stuk keukengereedschap tot precies onder de dooier. En nu oppassen, murmelde Ko. ‘Héél voorzichtig zijn nu’, snoof hij. Hij tilde het ei langzaam op. De dooier trilde als een geleipuddinkje. Het vliesje scheurde en een dun stroompje eigeel liep uit de dooier.
‘Godverdegodver!’ riep Ko geschrokken uit. Hij was geschokt en woedend. Ondeugdelijk keukengerei had zijn dunne dooier verminkt, concludeerde hij. Zijn maaltje was verpest. Hij kwakte de inhoud van de koekenpan in de pedaalemmer.
Wat nu? Ko wist het niet meer. Hij was zwaar van zijn apropos door het hele gebeuren. Nog een ei bakken, daar had hij geen krum meer voor. Hij kon het zenuwslopende bakproces niet meer opbrengen. Wat als het weer fout ging? Die kans was zeker groter dan nul. En dan zou hij helemaal flink de pee in hebben.
Zijn maag piepte en knorde. De grote schrijver negeerde de interne processen. Want hoewel hij honger had, kon eten hem nu gestolen worden. Hij zette zich in zijn grote schrijversstoel. Ziedend op de anonieme fabriek in Hong Kong die de slechte spatel straffeloos op de markt had gebracht. Met alle gevolgen vandien. Hij dacht er over om een strenge brief te schrijven naar de fabriek. Maar verwierp die gedachte meteen.
Zie @Elagabalus_
Geef een reactie