Op aanraden van enkele andere redactieleden die recentelijk het ‘banengedoe’ gelaten hebben voor wat het was en samen zelfstandig zijn ‘gegaan’, heb ik toch ook maar eens een LinkedIn accountje aangemaakt. (hiero als er énige interesse is, can’t imagine why.) Want dan zou het zomaar kunnen zijn dat de weg naar een nieuwe job sneller gevonden is, was het idee. Immersch zitten vré-se-lijk veel professionals van alle vakrichtingen erop, dus een beetje webmaster, -designer, -developer, tekstschrijvertje en ex striptekenaar zou daar wellicht ook wel wat geluk hebben. Ik hapte, en de eerste dag was niets dan lol: allemaal ex-collega’s en uit het oog verloren vrienden die ‘er ook op bleken te zitten’. Poef, bijna vijftig ‘connections’ in enkele dagen. En toen zette het gebruikelijke social media cynicisme weer in, uiteraard. Maar ik dacht, kom René, niet doen, laten we eerst anders eens mezelf bij wat groepen aansluiten waar ook goede matties van mij bij zitten. Als het goed genoeg voor hen is, waarom dan niet voor mij ?
Zo stuitte ik eerst op de Iedereen Elke Dag Plezier groep. Iedereen Elke Dag Plezier is een groep die een bepaald bewustzijn onderkent en ondersteunt. Het delen van plezier is daarin essentieel. Met elkaar willen we iets moois doen voor onszelf, onze naasten, werkkring en de samenleving. Met respect en overtuiging. Ach, dat gaat nog. Grappige babbelonderwerpjes, niets mis mee. Toen keek ik verder naar andere groepjes in het Nederlandse taaldomein. En begrijp me ditmaal niet verkeerd, ik spreek me hier helemaal niet uit tegen LinkedIn, tegen die groups, of tegen wie dan ook behalve mezelf.

Want na twéé dagen op LinkedIn vraag ik me af wat ik daar doe. Je ziet miljoenen mensen die zichzelf nog net niet als de redders der aarde (kunnen ?) voorstellen. Iederéén heeft indrukwekkende jobtitels, CV’s en educatieve verledens waar je U tegen kunt zeggen. Ja, U, niks u, U, met hoofdletter Uu. Kom ik aan. Een opgebrand gestopt striptekenaartje. Een als-grap-begonnen ex-nachtburgemeestertje. En verder iemand die bij wat bedrijfjes her en der wel eens wat met internet heeft gedaan. Ik heb geen gratis extra leads, ik ben niet informeel, duidelijk, ondernemend, gezellig, professioneel en herkenbaar. En waaróm niet ? Tsja, eerlijk gezegd, het heeft me nooit genoeg geïnteresseerd. Het zou het wel moeten, maar deed het gewoon nooit. Ik ben daar blijkbaar een beetje raar in.

Want het credo van zo ongeveer íédere werkende KutBinnenlander mag dan wel zijn ‘ik werk om te leven’, maar zo rondklikkend op dat LinkedIn gedoe krijg ik het idee dat er toch een hoop werk ‘leeft’ daar. Op zich logisch, voor een ‘hyves van professionals’, maar ik word er nogal depri van. Ik wil gewoon wérken, mensen, zodat ik de huur kan betalen en een pintje op zijn tijd, en voor de rest schrijf ik graag stukjes en doe ik andere creatieve dingen – die, naar mijn idee, hier en daar wel wat mensen interesseren – zonder dat ik kleding en eten hoef te laten schieten in het leven. Veel groter dan dat worden mijn ambities niet, en als zelfverklaard lulletje niemendal zit je daar dan. Op LinkedIn. Tussen al die mensen die het ge-wél-dig vinden om honderduit te praten over de banen die zij wél hebben.

Ik ga denk ik aan het bier, zolang de portemonnee dat nog trekt.