Dag: 3 februari 2010

Ook u mag onderstaande oproep ondertekenen, lieve KutBinnenlandertjes – dat kan hier op GentBlogt, zelfs al woont ú wellicht zelf niet in Gent. Stedelijk schoon groen is al teveel een zeldzaamheid, roep de teloorgang een halt toe !
(Er zijn ook nog steeds redactionele tergublikjes te lezen.)

Een Nederbelg burgert in: Stedelijk groen

Ik ben een stadsmens in hart en nieren. Ik hou van de bezigheid, de mensen, maar ook van ’s nachts af en toe ronddolen wanneer al die overdagse drukte op één oor ligt, en ruimte maakt voor allerlei andere interessante taferelen. Dat neemt niet weg dat ik zeer graag door een parkje mag slenteren. Een beetje zelfrespecterende stad heeft, bijna paradoxaal, groen nodig. In de vergelijking tussen Nederland en België kan ik vandaag kort zijn: Nederland is niet groen. Ja, we hebben wel een paar natuurgebiedjes en een paar bosjes. En een stukje woestijnzand, een waddengebiedje en een sprookjesbos in de Efteling. Maar zeker op het gebied van stedelijk groen telt Nederland amper mee. Wat wij parken noemen, zijn doorgaans niet meer dan veredelde voetbalveldjes met een zitbankje. Één van de sterkere én zwakkere punten van de ‘Ollander is toch wel de hang naar praktische relevantie, en daarom moet dergelijk stadsgroen zeer zeker een functie hebben. Gratuit groen, dat mag doorgaans subiet plaatsmaken voor iets waar wij het nut wél van inzien.

Bij mijn allereerste bezoek aan Gent, zoekzwervend naar het centrum vanaf het Sintpietersstation, vergaapte ik me verrast aan de ‘middenberm’ van de Charles de Kerchovelaan. Één van de vele prachtige stukjes groen in Gent, en het eerste dat vermoedelijk velen zullen zien. De plantendiversiteit, het strookje water, en de trotse boompjes. Nadat ik hierheen verhuisde, viel me vorig jaar ineens bij het voorbijfietsen een oproep op die op de bomen was gehangen. Een oproep die meldde dat dit stukje halsstarrig stadsnatuur zou verdwijnen, en te oordelen naar het ‘Na’-plaatje, ruimte zou maken voor fantasieloos, rechtlijnig groen. Het soort groen waar men in de Nederlandse steden een handje van heeft. Nu weet ik niet hoe dit zit, dus hoop ik dat eenieder die deze mooie stad een beetje in het hart heeft gesloten, doorleest en van zich laat horen.

Ik liet de lezers van mijn eigen webstekje in November al kennismaken met dit stukje groen en het gevaar waar het volgens de opgehangen papiertjes onder gebukt gaat. De ins en outs ken ik niet, maar het ‘Na’ plaatje toont geen enkele praktische reden om het op de schop te zetten. Er wordt geen weg verbreed, er komt geen voetpad-verbinding door, niets. Het blijft dus een gratuit stukje groen, maar dan saai en rechtlijnig.
Ik ben verre van een treehugger: als natuur moet wijken voor de mens, en dat wordt verricht met enige redelijkheid (herplanten van natuur, geen enkele andere mogelijkheid binnen bestemmingsplan, etc) dan is mij dat prima. Soms spijtig van een lapje groen wat wellicht wat nostalgie oproept, maar tant pis. De individuele mens maakt immers aan het eind van z’n eigen rit ook weer plaats voor de natuur.
Die redelijkheid én de praktische noodzaak moeten dan echter wel vooropstaan. Mijn ‘vorige’ stadje Tilburg bijvoorbeeld gaat al jaren gebukt onder een uiterst leugenachtig boomkapbeleid en een puur op stedelijke reputatie gericht groenbestemmingsplan. Zo erg zelfs dat de beroemde Lindenboom waar de naam Tilburg van afstamt, in 1994 vergiftigd en ausgeradiert werd. Maar dat is een lang verhaal dat anderen beter beschreven hebben en doet er hier nu niet toe.

Wat steekt er achter deze papiertjes ? Is het een grap, een misvatting ? Is het echt, en zo ja, waarom moet dit weg dan ? Weet iemand van de lezers hier hoe dit zit ? En zouden we dan niet eens allemaal verdorie hard gaan roepen dat het een schande is ? Of vind u het wel best om een fantasieloos uitzicht te hebben als u onderaan de helling weer eens voor het stoplicht staat ? Want deze stedelijk-groenminnende Nederbelg is het dan hartgrondig met u oneens.

Huiswerk: laat u horen !