Maand: januari 2010 (Page 1 of 6)

Nog maar een doorplaatsinkje van de welbekende rubriek. U vind ‘m hier op GentBlogt. Oh ja, opnieuw een reminder mensen, zaterdag 13 Februari is er lustrumfeest van GentBlogt, tot die tijd beginnen ze daar zoetjesaan met kleine terugblikjes. Een Nederbelg burgert in: Fietsen Net als ieder zichzelf als redelijk beschouwend mens geloof ik graag in balans. Het is makkelijk om van alles en iedereen iets slechts te signaleren en in een rubriek als deze breed uit te smeren. Is ‘Holland’ een slecht land ? Zoals ik de laatste weken geschreven heb, zou je het haast geloven, maar zo ver zou ik zeker niet willen gaan. Tijd dus voor balans, en waar denken we direct aan bij balans ? Aan fietsen ! (Ja verdomme dan denk je aan fietsen, speel mee.) Nederland, het hemelse land voor fietsenliefhebbers. Ongetwijfeld is een onderdeel van onze inburgeringscursus Schaf u een tweewieler aan. Hij mag twee oorlogen gezien hebben, geen onderdeel hoeft fatsoenlijk meer te werken, en eenmaal aangeschaft mag hij zijn levensloop in onbruik uitroesten in uw schuur, maar als fatsoenlijk Nederlander moet en zal u een fiets bezitten. Wellicht is er zelfs een verplichte fiets in het budget ingecalculeerd, en zoveel hoeft dat niet te kosten – laat een stel TBS’ers een uurtje in een gemiddeld kanaal dreggen en je hebt er wel een paar dozijn. There are nine million bicycles in Bejing, zingt Katie Melua. Dat is niet slecht voor een ‘stadje’ met pakweg evenveel inwoners als uw totale noorderburenland. (Ze vervolgt met that’s a fact, it’s a thing you can’t deny en daar gaat ze toch heus wel fout want het is een statistiek, en spreek me niet over de verdere misstelling like the fact that I will love you ’till I die maar enfin.) Maar fuck Peking, volgens een recent bericht met wat meer interessante statistieken telt Nederland achttien miljoen fietsen. In 1998 scoorde dat kleine postzegellandje ‘boven u’ het hoogst op de wereldranglijst qua gebruik van de fiets, met 30 procent van de totale tochtjes ondernomen door toen-nog-pakweg 15 miljoen mensen. Een snelle en zeer misleidende rekensom later zou je echter kunnen concluderen dat slechts de helft van die Pekingfietsen dus maar rondhobbelt over de Nederlandse fietspaden. Ja, ook tweederde van de ‘Ollanders springt graag in een vierwielig motorisch koekblik met koplampen, en met liefde komen ze vervolgens hier over de grens profiteren van de lagere accijnzen op benzine. (Overigens grappig om even op een zijspoortje mee te treden, hier wat info over de opkomst van de auto in China.) Als overtuigd fietser (ja, altijd in het kamp van de underdog) heb ik dan ook de wegsituatie in Nederland uitvoerig kunnen vergelijken met die hier in Gent. Vooropgesteld: ik héb geen rijbewijs, ik wíl geen rijbewijs, en ik ken alle argumenten allang vóór het rijbrevet dus doe geen moeite. Ik fiets niet om de verminderde kosten, vervuiling of parkeerruimte, al zijn die dingen mooi meegenomen. En ook ik baal wel eens in de gemiddelde weersomstandigheden in de BeNeLux en moet wel eens vierwielige hulp inroepen als er meer getransporteerd moet worden dan op een bagagedrager, in een paar fietstassen en in een fietsenwagentje past. Maar ik fiets graag omdat ik een fiets snap. Sommige mensen kunnen bij een miniem kraakje in hun auto al vaststellen wat er loos is (en dát er iets loos is), ik op mijn beurt spreek vloeiend fiets. Althans, in de oudere dialecten dan hè – nieuwerwetse shit waar dynamo’s en zelfs kettingen wegverstopt in het frame zitten, daar kan ik net zo weinig mee als een 30+er die 4Chan voor het eerst uitgelegd krijgt. Maar verder vind ik het heerlijk om op een tweewieler te rijden die het mij verstaanbaar vertelt als er iets mis is, en die ook qua snelheid niet vlug in het oncontroleerbare gebied zal schieten. Ook heb je gewoon meer gelegenheid om interessante dingen te zien, horen, ruiken, waar je in een voortrazende passagierstrommel volstrekt onopmerkzaam aan voorbij zou gaan. Bij de noorderburen ben ik dus verre van alleen (zie de rekensom over 4 1/2 miljoen fietstochten een paar alina’s terug). De fietser is een niet te onderschatten onderdeel van ons landelijk verkeer, en zowel in onze wetsbepalingen als in onze wegvoorzieningen zie je dat terug. Over heel Nederland zijn de meeste fietspaden van soms een betere kwaliteit dan de naburige autowegen. Écht, écht betere kwaliteit: ieder raadslid in Nederland dat eens moppert over een piepklein stukje fietspad dat zogenaamd op ‘gatenkaas’ lijkt, mag hier in deze verder prachtige stad eens een dagje rond komen pedalen, dan slikt die zijn woorden wel weer in. In Tilburg hebben ze, net als hier, de paden ooit eens rood gekleurd als symbool voor de ‘rode loper’ die voor tweewielverkeer uitgerold wordt, maar hier lijken ze vaak de mottenballen vergeten te zijn erbij te steken. En hoewel hier in Gent ze toch vaak ook netjes aangegeven staan, soms zelfs veilig van de naburige autorijbaan gescheiden zijn, en toch ook hun eigen stoplichten hebben, is dat allemaal – spijt me te moeten zeggen – een stuk beter in Nederland. Qua plichten is het voor fietsers een tikje strenger in Nederland dan hier (vooral qua reflectie en verlichting dan, vergelijk zelf) maar als je bij een lichtcontrole staande gehouden wordt, krijg je toch niet zelden enkel een waarschuwinkje mee, en anders een boete van slechts 20 euro. Ik heb op mijn allereerste dag hier in Gent aan den lijve mogen ondervinden met, tsja, stout ik weet het, slechte verlichting, dat jullie niet vies zijn van een boete van 50 euro uitdelen, en dan ook zonder pardon. (Dat foutparkeerders hier een bon van slechts de helft krijgen, zou voor Nederlanders volstrekt de omgekeerde wereld zijn, trouwens.)
Maar wat betreft de wettelijke rechten is Nederland ook niet bepaald áltijd fietswalhalla geweest. Sterker nog, pas in 2001 kregen fietsers officiëel ook voorrang van rechts (wat in bijna elk ander land in Europa allang de regel was; toch vreemd voor een ‘fietsland’). Wat echter vooral opvalt, zeker als ik zo eens wat op GentBlogt rondklik, en eens de statistische berichten naast elkaar leg, is dat de fietser in Nederland respect geniet. Of dat nu komt door dat tweewiel dat zelfs de trouwste autorijders in de schuur hebben staan, of doordat nogmaals bijna eenderde van al onze tochten op een stalen ros worden afgelegd, er wordt – ondanks de altijd bemoeigrage regeltjeszucht van de ‘Ollander – bij ons slechts voorzichtigjes gesnuffeld aan zaken als verkeerscursussen voor fietsers, verplichtingen van reflectorjasjes en fietshelmen. Dergelijke onderwerpen zijn bij ons een beetje zoals Joss Whedon’s tv-serie Dollhouse: je bent er fel vies van, of je vindt ’t geen vréselijk slecht concept, maar niemand staat enthousiast te roepen dat ’t ge-wél-dig is.
Dat is niet alleen omdat je daarmee vrijwel het hele land tegen de haren in kunt strijken (en geen enkele politicus zit daarom te springen), maar ook omdat het eigenlijk niet nodig is. Uw Noorderburenland staat terecht te boek als een van de meest verkeersveilige landen binnen Europa en ‘slechts’ 22% van onze verkeersdoden betreft fietsers. Men waarschuwt daar dan ook altijd om vooral niet te fietsen in België, alsof het oversteken van de zuidgrens gelijk staat aan je eigen doodsvonnis tekenen. En – zelfs geconstateerd vanuit sommige passagiersstoelen van uw Belgische landgenoten – er is dan ook sprake van merkbaar meer arrogantie bij autobestuurders hier. De eerste keer dat ik hier als fietser bij een kruispunt rechtdoor reed omdat mijn stoplicht dat toestond, en bijna omver geknald werd door een automobilist die zijn recht op rechtsafslaan boven mijn recht vond gaan, schrok ik er danig van. De eerste keer dat hetzelfde bij een rotonde gebeurde (een auto die zonder richting aan te geven ‘over’ de rotonde schoot terwijl ik netjes ‘rond’ reed), ben ik gelukkig uiteindelijk sléchts met de schrik en een kleine deuk in de ander zijn auto weggekomen zelfs (na wél een heel lang vervelend verhaal betreffende ’s mans verzekeringsmaatschappij). Inmiddels ben ik eraan gewend, al weet ik niet of dat een goede persoonlijke ontwikkeling is. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg hier allerminst iets over álle autobestuurders, net zoals ik ook genoeg bewijzen hier zie van volstrekt asociaal rijdende fietsers (en hoewel ik alle reacties verwelkom, voor die onderwerpen kunt u allang bijvoorbeeld liefst hiér terecht). Maar op één van de weinige gebieden waar ik voor wat meer wederzijds respect en medemenselijkheid moet pleiten in mijn thuisland, vraag ik me bij vlagen toch af of België daar niet nog wat van kan bijleren. Huiswerk: wat zijn de bizarste verkeerssituaties en -ingrepen die u op eventuele fietstochten – in België óf Nederland – hebt ervaren ?